Συν-χρονικ-ότητες – Syn–chroni–cities
SYNCHRONICITIES_ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥΣ
(πέντε καλλιτέχνες κι ένας ποιητής συνδιαλέγονται
Πάνω από τα μαύρα σύννεφα που καλύπτουν την Ανθρωπότητα
Αναζητώντας το εκτυφλωτικό Φάος που διαλύει
Κάθε σκεπτομορφή αρνητικότητας και μίσους…
Υπέρ αγάπης συντονισμένες και συντονισμένοι,
Ο κάθε ένας κι η κάθε μία από την δική του ιδιοσυχνότητα
Συμβάλλει εποικοδομητικά στη σύνθεση
Ενός διεθνούς ψηφιδωτού
Με τα οικουμενικά νοήματα-αιτήματα
Ελευθερίας, Ισότητας-Ισονομίας, Δικαιοσύνης, Ειρήνης, Ευδοκίας, Ομονοίας, Αδελφοσύνης όλων…)
Μία συλλογική έκθεση με φωτογραφίες
Επαρκών καλλιτεχνών
Που αναζητούν το φως
Εντός κι εκτός
Δημιουργώντας τοπία
Αρρήτου πλησμονής
Και καθιερώσεως
Τού καθημερινού,
Καθοσιώσεως
Τού ανοίκειου,
Επισμαλτώσεως
Τού Αόρατου,
Εκλογικεύσεως
Τού Άρρητου,
Επικεραμώσεως
Τού Άφατου…
Πέντε φωνές, αέρινες και μυστικές, βροντώδεις κι υποτονθορύζουσες…
luminouseyeΚΕΙΜΕΝΑΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΩΝ
LUMINOUS EYE GERONTAKOS Synchronicities
Ηχοσκιάσεις και φωτοσώματα παλεύουν να ενσωματωθούν στον κόσμο τής ψυχρής ύλης, έντομα ενθυλακωμένα σε κεχριμπάρι, αρχαίο, μεσοποταμιακό.
Ματιές φυλακισμένες που απελευθερώνονται δια των αντιθέσεων, των αντιφάσεων, των ετερογενών προσχώσεων στο υπέρ-έδαφος τής Συλλογικής Συνειδητότητας.
Τέχνη το βλέπειν, τέχνη το ακούειν, τέχνη το γράφειν, άθλημα το συν-γράφειν κι όλα αυτά συναντώνται εδώ, μαζί, δια της συναισθητικής μεταφοράς που συνέχει το συνεκδοχικό (και συνεκδοτικό) αυτό έργο που ακτινοβολεί ιδιοφυώς ως μέρος αντί του όλου, αφού το Ά-Παν προνόμιον των αθανάτων είναι.
Είναι και φαίνεσθαι σε μια συνεκτική μεταφορά τού Αοράτου στα δεδομένα των ανθρωπίνων μεταισθήσεών μας.
Μετεικάσματα φαιά και ροδοβολούντα, σκιές και πρόσωπα, αγάλματα και άμφια, εικόνες οστεοφυλακίου, μηχανές και φύση σε μια αδιάσπαστη συμπλοκή.
Ουρανοί και γη, ηλιοβασιλέματα και νυχτερινά, τεχνητό φως και θείον.
Η Φύση το διαρκώς ζητούμενο κι αιωνία απουσία.
Τα χρώματα συνάδουν με το couleur locale και παραπέμπουν στην κατά Ευάγγελον Παπανούτσον «αισιοδοξία τής ανάμνησης».
Το «πρωτόγονο» δεν είναι και πρωτογονικό. Ηδονικό όμως είναι (αν όχι και ιδανικό).
Η εκ φύσεως ετερο-συγχρονικότητα αντιλήψεως κι αποτυπώσεως αίρεται (ή μάλλον περιορίζεται) στην καλλιτεχνική, στην «εσκεμμένη» φωτογραφία, όπου η πρόθεση αναζητά την εκπλήρωση, στην ερωτική στιγμή όπου συν-έρχονται χωρίς να προηγούνται ή να υστερούν.
Πέντε καλλιτέχνες, πέντε φωνές, άπειρες ματιές (μία για κάθε επαρκή θεατή-αναγνώστη).
Οι φωτογραφίες αυτές βλέπονται υπό βροχήν πάνω σε τσίγκους και σε ατέλειωτες καλοκαιριές τών ισημερινών τής καρδιάς μας.
Το ιδείν και το ειδέναι σε αναπότρεπτη σύγκρουση παραλλήλων τροχιών στην παραβολική γεωμετρία τού υπερβολικού παρόντος…
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
