ΚΡΙΣΙΜΗ ΔΕΚΑΛΟΓΙΑ:
ΘΕΑΤΡIΚΟ ΔΕΚΑΠΤΥΧΟ αυστηρώς ακατάλληλον δι’ ανηλίκους και άτομα ακαταλόγιστα (γενικώς):
- ΌΛΗ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ
(θεατρικό αυτοσχεδιαστικό διαδραστικό έργο για δύο ηθοποιούς ανεξαρτήτως φύλου)
- ΌΛΗ Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ
(θεατρικό αυτοσχεδιαστικό διαδραστικό έργο για δύο ηθοποιούς ανεξαρτήτως φύλου)
- Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΣΤΗ ΣΙΚΕΛΙΑ
(ποιητικός διάλογος για έναν άντρα και μία γυναίκα)
- Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΤΝΑ
(ποιητικός διάλογος για έναν άντρα και μία γυναίκα)
- Beyond / Επέκεινα / Au–delà
(θεατρικό έργο γραμμένο κατά προτροπήν της Ρούλας Πατεράκη στην οποία και το αφιερώνω). Τι θα γινόταν αν κάποιος γυρνούσε από το θάνατο και μας διηγιόταν τι είδε εκεί; Πώς θα ήταν; Πώς θα συμπεριφερόταν; Πώς θα μιλούσε; Η συνέχεια επί σελίδος, σκηνής και οθόνης (ελπίζω).
- ΓΟΠΕΣ ΚΑΙ ΨΙΧΟΥΛΑ
(ξεκαρδιστική μαύρη κωμωδία, μονόπρακτο θεατρικό έργο, διαρκείας μίας ώρας και δέκα λεπτών, για τέσσερις ηθοποιούς, μια στάση λεωφορείου κι ένα παγκάκι όπου είναι ξαπλωμένη μπρούμυτα, σκεπασμένη με κουρέλια μια κούκλα που παριστάνει έναν κοιμισμένο ναρκομανή [τοξικο-εξαρτημένο, για να είμαστε περισσότερο political correct!], διαδραστική παράσταση με τη συμμετοχή των θεατών – τουλάχιστον πέντε από αυτούς, αλλιώς οι τέσσερις πρωταγωνιστές θα μοιραστούν τις ατάκες τους – το κείμενο είναι ανοικτό σε αυτοσχεδιασμούς κι αναπλάσεις παντός είδους). Ένα ζευγάρι συνταξιούχων αριστερών με την συντηρητική κόρη τους περιμένουν σε μια στάση λεωφορείου όταν ένας εξαθλιωμένος νεαρός άστεγος μαζεύει από κάτω γόπες και τοποθετεί τα λερωμένα, πατημένα αποτσίγαρα με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια σε μια λερωμένη καπνοσακούλα. Η κόρη ταΐζει τα περιστέρια με τα ψίχουλα από το κουλούρι Θεσσαλονίκης που μασουλάει αργά, ενώ κάτι ταχύτατα σπουργίτια καταφέρνουν να το αρπάξουν ολόκληρο σχεδόν από το λευκό της χέρι. Η μάνα της, παλαιά κομουνίστρια και εργάτρια σε κλωστοϋφαντουργική μαλώνει τον νεαρό που δεν κάνει κάτι με τη ζωή του κι ο πατέρας της, ηλεκτροσυγκολλητής σε μηχανουργείο και σοσιαλιστής μαλώνει την κόρη του που ταΐζει τα «ποντίκια του ουρανού», όπως χαρακτηρίζει τα περιστέρια (η πρώτη αυτή εισαγωγική σκηνή δίνεται στα μουγκά, σε παντομίμα ή σε video-art). Στην όλη αυτή διαμάχη συμμετέχουν και θεατές-εθελοντές που καλούνται να υποδυθούν ανθρώπους που περιμένουν το λεωφορείο.
- ΣΤΑΡ, ΣΤΡΑΣ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ
(διασκεδαστική κωμωδία, δίπρακτο θεατρικό έργο, διαρκείας δύο ωρών και δέκα λεπτών με το διάλειμμα, για έξι ηθοποιούς, ένα χολυγουντιανό καμαρίνι, χλιδάτη κρεβατοκάμαρα, απαστράπτον wc κι ένα φανταιζί καθιστικό-σαλοτραπεζαρία που αντί για παράθυρο έχει γιγαντο-οθόνη όπου προβάλλεται video–art με σκηνές από τη Φύση ή κάποια μητρόπολη – εναλλάξ. Τεράστιο στερεοφωνικό συγκρότημα τύπου dolby–surround παίζει συνεχώς κάποια μουσική, άλλοτε κλασική κι άλλοτε απελπιστικά σύγχρονη από απαράδεκτη έως εκνευριστική).
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι διάλογοι θα συμπληρωθούν από τους ηθοποιούς, τον σκηνοθέτη κι από τον συγγραφέα (δηλαδή εμένα) κατά τη διάρκεια τών προβών δίνοντας ιδιαίτερη βάση στον αυτοσχεδιασμό και τη συλλογική δημιουργικότητα. Η εποχή του ανεπανάληπτου έργου Τέχνης ως «αριστουργήματος», αποκυήματος ενός «δασκάλου», έχει περάσει προ πολλού κι όσοι δεν το έχουν καταλάβει, αλίμονό τους. Θα τους αλέσουν οι μυλόπετρες της Ιστορίας και θα τους καταπιεί η μαύρη τρύπα τής ανακύκλωσης τών αφανών (από τις «αφάνες» που χρησιμοποιούνταν ως προσάναμμα στους χτιστούς φούρνους με τα ξύλα ως κύριο καύσιμο). Μεταξύ καμαρινιού, κρεβατοκάμαρας, wc και σαλοτραπεζαρίας, πέντε άνθρωποι παίζουν παιχνίδια έρωτος κι εξουσίας, μετατρέποντας την επιβίωση σε τέχνη και την ανάγκη για αγάπη-αποδοχή σε διαστροφικό σαδομαζοχισμό. Η τρυφερότητα παύει από ένα σημείο και μετά να υπάρχει, λειτουργεί μάλλον ως καρικατούρα και «μάσκα» θεατρική-καρναβαλική. Η σκηνή ως παραβολή τού κόσμου και ο θεατρίνος ως κωμικοτραγικός, χαμένος, παραζαλισμένος άνθρωπος που μπλέκει συνεχώς σε αδιέξοδες καταστάσεις, πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, χύνει πάντα την καρδάρα με το γάλα, αρπάζεται από τα μαλλιά του άλλου ναυαγισμένου και στο τέλος βουλιάζουν και οι δύο… Όλα αυτά όμως μέσα από την γλώσσα της κωμωδίας και τον ψυχαγωγικό κώδικα που δεν γίνεται πότε ειρωνικός ή σαρκαστικός. Σκηνές κάπως τραβηγμένες από τα μαλλιά, ακραίοι άνθρωποι σε έξαλλες καταστάσεις, «περιθωριακοί» τύπου που τα παίζουν όλα για όλα σε ένα «καζίνο» άνευ όρων και ορίων… Από εκεί και πέρα είναι όλα εφικτά. Και πιθανά. Τα υπόλοιπα θα τα συμπληρώσει η φαντασία του θεατή-αναγνώστη. Καλή σας διασκέδαση. Και μη φοβάστε! Δεν θα σας ψυχοπλακώσουμε. Με τίποτα. Επ’ ουδενί, που λέτε κι εσείς οι μορφωμένοι!
- Ο ΣΑΙΞΠΗΡ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΑΠΑΥΤΕΙ ΠΟΤΕ…
(θεατρικός διάλογος με τα πνεύματα). Ένας επαρκής αναγνώστης μιλάει με το πνεύμα του Σαίξπηρ.
- ΒΙΖΥΗΝΟΣ-ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
(θεατρικός διάλογος μεταξύ πνευμάτων). Ο Παπαδιαμάντης συναντιέται για πρώτη φορά με τον Βιζυηνό πάνω σε μια σκηνή θεάτρου. Για την ακρίβεια διασταυρώνονται μονολογώντας παράλληλα, αν κι επικαλύπτονται με έναν τρόπο μεταφυσικό, στυλιζαρισμένο.
- ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ. ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ.
(διαδραστικό θεατρικό έργο για μικρά και μεγάλα παιδιά και τους γονείς τους, με τη συμμετοχή των θεατών-αναγνωστών-συνδημιουργών)
Προσοχή: για άτομα κάτω τών 18 ετών συνιστάται ισχυρώς (τόσο κατά την ανάγνωση όσο και για την παράσταση) η συμβουλή-συμβολή-παρουσία ενός ενήλικου «κηδεμόνα».
Ένα πρωτότυπο θεατρικό παραμύθι για εφήβους και παιδιά κάθε ηλικίας. Με την αφορμή του θεατρικού παιχνιδιού, ένας εμψυχωτής παίζει το ρόλο του «υπνωτιστή» (τρόπος του λέγειν) για να οδηγήσει μικρούς και μεγάλους σε ένα συνειδητό αιθερικό ταξίδι στη Φαντασία, μέσα από γνωστούς τόπους και χρόνους του Μύθου, όπως εκφράστηκε από τη Συλλογική Πανανθρώπινη Συνειδητότητα στη Λογοτεχνία και την Τέχνη των γνωστών πολιτισμών της Γης που έφτασαν έως εμάς. Βεβαίως, στον υπόγειο, κρυφό χώρο του Συλλογικού Ασυνείδητου καιροφυλακτούν, παραμονεύουν μυθικά (και μη) τέρατα, όμως δεν έχει τίποτα να φοβηθεί κανείς, ακόμα κι αν τα «κουβαλάει μέσα στην ψυχή του» (όπως λέει ο Καβάφης). Ακόμα και τότε, η θεατρική πράξη θα εξαγνίσει τους συλλογικούς και ατομικούς φόβους μας και θα μας φέρει όλους μαζί στο ασφαλές λιμανάκι της Ελπίδας, της Ομόνοιας, της Παγκόσμιας Συνεννόησης κι Ειρήνης. Ελάτε, να συμμετάσχετε με τα παιδιά, τις μανάδες, τους πατεράδες, τις γιαγιάδες και τους παππούδες σας. «Όλοι οι καλοί χωράνε». Οι κακοί θα πάνε αλλού! Αστειεύομαι.
Η διαδραστικότητα τού θεάματος-αναγνώσματος είναι δοκιμασμένη σε πολλές μέχρι τώρα ανιδιοτελείς κι εθελοντικές κοινωνικές-πολιτιστικές δράσεις τού συγγραφέα-εμψυχωτή. Ουδείς κίνδυνος υπάρχει. Βεβαίως, καλόν είναι άτομα με βαριά ψυχοπαθολογικά νοσήματα, που λαμβάνουν ειδική ψυχιατρική αγωγή, να συμβουλευτούν προηγουμένως τον θεράποντά τους και να συνοδεύονται από τον κηδεμόνα τους. Αυτό ισχύει και για τους ανηλίκους (κάτω των 18 ετών). Κατά τα άλλα, θα διανέμεται στην είσοδο του θεάτρου μία έντυπη υπεύθυνη δήλωση, που θα συμπληρωθεί απαραιτήτως από όλους τους θεατές, όπου ο καθένας θα δηλώνει (με πλήρη στοιχεία κατοικίας – τηλεφώνου επικοινωνίας με οικείους) ότι παρακολουθεί και συμμετέχει στο διαδραστικό θέαμα με δική του αποκλειστικά ευθύνη [πρόκειται για μια απαραίτητη τυπικότητα, όμως και οι τύποι καμιά φορά έχουν το νόημά τους: μας προφυλάσσουν από πολλές κακοτοπιές].
Το έργο τού Κωνσταντίνου Μπούρα «Ατλαντίδα. Παραμύθι με υπογραφή» ανέβηκε για πρώτη φορά στις 18 και 19/5/2017 στο «Θέατρο Παραμυθίας» σε διδασκαλία-σκηνοθεσία Σπαθή Γεράσιμου.
Διανομή: Γόμπου Βικτώρια, Μαρτιροσιάν Χρήστος Μάρτιν, Μπούνου Ελένη, Ρεκούδη Δέσποινα, Σπαθής Γεράσιμος και οι μικροί: Χλωμίσιου Δήμητρα, Παρσάνος Γιώργος.
Κατά τα λοιπά, ΥΓΕΙΑ-ΑΦΘΟΝΙΑ-ΧΑΡΑ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ-ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ-ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ – ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ – ΣΟΦΙΑ, σας εύχομαι αγαπητοί αναγνώστες-θεατές μας.
Με χιούμορ και καλή διάθεση,
Κωνσταντίνος Μπούρας
