Αστοί αστείοι και χωριάτες
(σαν παραπομπή στο Ανώτατο Δικαστήριο τού Άγραφου Συμπαντικού Νόμου…)
Θα προτιμούσα να έχω γεννηθεί σε ένα νεολιθικό χωριό χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και με άφθονα υδάτινα ρεύματα για να μπορώ να αφουγκράζομαι τις αναπνοές της Φύσης και τον αρχετυπικό Ρυθμό των κοσμικών δινών/δικών του Ηράκλειτου.
Η Δίκη-Νέμεσις πάντα μού παραστέκει κι εγώ σε αυτήν προστρέχω όταν της Ύλης πυρετός με καταβάλλει κι ο φθόνος ομοτέχνων/αλλοτέχνων…
Θα προτιμούσα να είχα γεννηθεί σε χωριό νεολιθικό, με άφθονα νερά, τρεχούμενα… Για να παρακολουθώ τις δίκες/δίνες τού Ηράκλειτου.
Αντ’ αυτού γεννήθηκα σε ένα εμπορικό λιμάνι περιτριγυρισμένος από αστούς εξαχρειωμένους, εξαθλιωμένους από τις προαιώνιες συναλλαγές. Η μόνη μου παρηγοριά ένας χείμαρρος που κατέβαζε λιωμένα χιόνια από τον Ταΰγετο. Τον κάλυψε αργότερα ο επιτυχημένος δήμαρχος για να σταθμεύουν τα οχήματά τους αστοί αστείοι, νεόπλουτοι από τα ζωντανά, από τα δικαστήρια, από τη ρίγανη, από τα ναρκωτικά και από τη μαστροπεία βεβαίως.
Θα ήθελα να είχα γεννηθεί στα σπήλαια, γιατί έτσι θα ένιωθα πιο κοντά στη Γη και θα γινόμουνα ίσως καλύτερος ποιητής.
Ας είναι. Μερικές φορές θαρρώ πως διέτρεξα μέσα σε έξι δεκαετίες ανυπολόγιστη απόσταση από τον homo sapiens στον homo interneticus…
Οι επικριτές μου μπορούν να μου καταλογίσουν τα πάντα. Ελεύθερα!!! Ένας-ένας, μία-μία, παιδιά, και μην σπρώχνεστε!!! Όλοι θα πάρετε. Είμαι προστατευμένος, καλυμμένος με καθρέφτες. Αντανακλώ, αντικατοπτρίζω την αρχοντοχωριατιά των δοκησισόφων/σοφολογιοτάτων (ανδρών τε) γυναικών, εκείνων ντε που έκανε ρεζίλι στην αιωνιότητα ο Μολιέρος..
Επιφυλάσσομαι για τα ανάλογα… μηδέποτε το μέτρο υπερβαίνων.
Κωνσταντίνος Μπούρας ταπεινός μεν, ατρόμητος δε.
