Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Δεν υπάρχει, βεβαίως, παρθενογένεση στην Τέχνη, αλλά το να πλασάρεις ως πρωτότυπη ιδέα κάτι που έχει γίνει πασίγνωστο από το μπεστ-σέλλερ του Πάτρικ Ζίσκιντ, να το «αρωματίζεις» με μια ιδέα κανιβαλισμού από το «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι» του Τεννεσή Ουίλλιαμς και να το πασάρεις παραπειστικώς ως ψευδορομαντικό «Το άρωμα του έρωτα», είναι απολύτως θεμιτό φτάνει να είναι δημιουργικό και ν’ αφορά τον θεατή. Καλόν είναι όμως να αναφέρονται οι πηγές και να αναγράφεται στον υπότιτλο ο όρος «διασκευή» και για τα ρημάδια τα πνευματικά δικαιώματα, αλλά και για το Δίκαιο, γενικώς (κακοπαθημένη και παρεξηγημένη ιδέα σήμερα).
Απόλαυσα στο «Αγγέλων Βήμα» το μη πρωτότυπο, αλλά ενδιαφέρον έργο του Θεοδόση Αγγ. Παπαδημητρόπουλου. Μια παράσταση σκληρή, όπως η εποχή μας, Ζενεϊκά μεφιστοφελική, φασμπιντερική ως προς την αναζήτησιν της Αγάπης. Το «Κτήνος» του αιρετικού και βλάσφημου Γκομπρόβιτς κι η «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» του Ναγκίσα Οσίμα, όλ’ αυτά κι άλλα πολλά απηχούν σε αυτό το θεατρογράφημα. Τόσες πολλές επιρροές, τόσες πολλές διακειμενικές συνυφάνσεις! Όχι απαραίτητα κακό, αλλά ούτε κι αυτόχρημα καλόν. Τέλος πάντων. Ίσως ο αμύητος θεατής να είναι πιο προνομιούχος και να επικεντρώνεται περισσότερο στο «τώρα».
Στην παράσταση τώρα. Πέντε ηθοποιοί-χορευτές αλλάζουν ρόλους, μάσκες, διαθέσεις και μας ξεναγούν στα άδυτα μιας βασανισμένη ψυχής. Το θύμα που γίνεται – φυσικά κι αναπόδραστα θύτης – ο σήριαλ-κίλλερ, που έχει έναν «ανώτερο»-«ευγενικό» σκοπό, δεν έχει κανένα άλλοθι για κανένα μακελειό αθώων κι ελεύθερων ανθρώπων. Η αυτοδιάθεση του ανθρώπινου σώματος, όπως εκφράζεται κυρίως στην ερωτική επιλογή δεν μπορεί να δικαιολογήσει κανέναν βιασμό, πόσω μάλλον την αφαίρεση αυτής ταύτης της ανθρώπινης ζωής, στο όνομα κάποιας ιδεολογίας ή – ακόμα χειρότερα – αισθητικής. Είδα την παράσταση στο «Αγγέλων Βήμα» την ώρα σχεδόν που γινόντουσαν τα φρικτά γεγονότα στο τρομοκρατημένο Παρίσι. Λίγο πριν μπούμε στο μικρό θέατρο με την τριζάτη σκάλα (μετά από μισή ώρα καθυστέρησης), έλεγα στον Χρήστο Ναούμ πόσο πολύ νοσταλγώ το αγαπημένο μου Παρίσι, όπου γνώρισα το Φως του Σεβασμού των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αν τέτοια έργα, μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη διεστραμμένη ανθρώπινη φύση και τη μεταστροφή του υγιούς ενστίκτου σε καταστροφικό ένστικτο θανάτου, τότε όλα καλά – τρόπος του λέγειν – κι ίσως όλ’ αυτά τα θεατρικά δρώμενα να έχουν κάποια πρακτική χρησιμότητα. Αν αποσκοπούν όμως στην σαδομαζοχιστική αλγολαγνεία και την εξασφάλιση της συνενοχής του θεατή στον εξουσιαστικό εξανδραποδισμό του όντος, τότε με βρίσκουν αντίθετο.
Εν πάση περιπτώσει, θα μου άρεσε η παράσταση του Θεοδόση Αγγ. Παπαδημητρόπουλου, αν δεν είχα διαβάσει τριάντα χρόνια πριν το «Άρωμα» του Πάτρικ Ζίσκιντ. Εδώ καταθέτω απλώς την απορία μου. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξει ο θεατής.
Κωνσταντίνος Μπούρας
www.konstantinosbouras.gr
Info:
Πρωτότυπο κείμενο-δραματουργία:
Θεοδόσης Αγγ. Παπαδημητρόπουλος
Σκηνοθεσία-σκηνική σύλληψη-φωτισμός:
Αλέξανδρος Πολιτάκης
Κατασκευή σκηνικών αντικειμένων:
Ειρήνη Βαζιργιαντζίκη
Σύμβουλος σκηνογραφίας:
Εμμανουέλα Βογιατζάκη Κρουκόβσκι
Ενδυματολογία:
Μαργαρίτα Βουτσινού
Κατασκευή σκηνικού:
Στάθης Ζαΐμης, Μάρκελλος Σπυράκης
Μουσική:
Γιάννης Κονσολάκης
Διδασκαλία κίνησης:
Στέλλα Κρούσκα
Φωνητική διδασκαλία:
Μυρσίνη Μορέλλι
Βοηθός σκηνοθέτη:
Αννίτα Βήνη
Οργάνωση παραγωγής:
Φεβρωνία Νέλλα
παίζουν:
Νάγια Τ. Καρακώστα
Ρένα Κουμπαρούλη
Αγγελική Πουλημά
Νικόλας Φραγκιουδάκης
Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος
σχεδίαση έντυπου υλικού-κατασκευή ιστοσελίδας:
Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος
