της Κατερίνας Βεργετάκη
σε γαλλική απόδοση της Παρασκευής Μόλαρη, εκπαιδευτικού, ερευνήτριας, μεταφράστριας MA LLCER Νεότερη Ελληνική Ιστορία Université Paul Valéry Montpellier 3
******
Η Κατερίνα Βεργετάκη ζει και εργάζεται στον Βόλο. Τα τέσσερα ποιήματά της που μεταφράζονται εδώ στα γαλλικά είναι από την ποιητική συλλογή της “Φυλαχτό”
( Εκδόσεις “Ηρα Εκδοτική”, Βόλος, 2014 ).
******
“ Σκέψεις “
Στους διαδρόμους του μυαλού μου, τριγυρίζουν
ξάγρυπνες σκέψεις σαν υπνοβάτες
θολώνουν το νου μου κι οι αυταπάτες
που ακροπατώντας σιγοψιθυρίζουν.
Εικόνες μιας άλλης ζωής μου θυμίζουν
που’ χουν γίνει της χαράς λαθρεπιβάτες,
σκέψεις, στ’ άλογα του νου, αναβάτες
τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου, αγγίζουν.
Σκέψεις, τη θάλασσα του νου μου, ανταριάζουν
κι εγώ στην τρικυμία καραβοκύρης
τα όνειρά μου, καράβια, θωρώ να βουλιάζουν.
‘Ωρες, με τα κύματα των σκέψεων παλεύω
και μες στο νου μου είν ’ η γαλήνη μουσαφίρης
ούριος άνεμος και πρίμα ταξιδεύω.
“ Pensées “
Dans les couloirs de ma tête
errent des pensées éveillées telles que des somnambules
mon esprit troublé par les illusions
qui chuchotent marchant sur la pointe des pieds.
Elles me rappellent des images d’une autre vie
devenues des passagers clandestins de la joie
pensées, cavaliers des chevaux de l’esprit
touchent les cordes sensibles de mon âme.
Pensées, faisant agiter la mer de mon esprit,
et moi capitaine en pleine tempête
je regarde couler les bateaux, mes rêves.
Pendant des heures,je me bats contre les vagues de mes pensées
Et dans mon esprit la sérénité est invitée
Vent en poupe et voyage vent arrière.
******
” Ηλίου εγκώμια “
Στα φτερά του ορίζοντα στέκω
Και του ήλιου εγκώμια πλέκω
Σαν τον βλέπω αυγή ν’ ανατέλλει
Και της Δύσης να παίζει το τέλι.
Και πιασμένες η Δύση κι η Ανατολή
αδελφές απ’ το χέρι βαδίζουν
μονοπάτια στου ήλιου τη ρότα
που τη γη μας σαν χάδι αγγίζουν.
Τα ταξίδια τους φέρνω στο νου μου
κι ηλιαχτίδα θα ήθελα να’ μαι
σαν σε σύμπαν παράλληλου κόσμου
με τον ήλιο , τη γη να γυρνάμε.
” Eloges du soleil “
Arrimée sur les ailes de l’orizon
Je fais des éloges du soleil
Le voyant se lever à l’aube
Et jouer le fil de fer du Couchant.
Levant et Couchant tenus par la main
marchent comme des soeurs
sur les sentiers de la route du soleil
qui touchent notre terre comme une caresse.
Je me souviens de leur voyages
désirant être une rayon de soleil
telle dans un univers d’un monde parallèle
parcourant la terre avec le soleil.
******
” Χρυσαχτίδα “
Μες στη νύχτα περπατούσα
δυο φιλιά σου αναζητούσα
μα τα βρήκα σε μιαν άκρη
και τα πότιζε το δάκρυ.
Κοντοστάθηκα και είδα
την μορφή σου λυπημένη
σα να σ’ είχε χαϊδεμένη
του καιρού η καταιγίδα.
Σα να σ’ είχε αγκαλιάσει
με αγάπη ο χειμώνας
και να πάγωσε ο χρόνος
τη στιγμή κάποιας εικόνας .
Σε πλησίασα για να ’βρω
μια του ήλιου χρυσαχτίδα
να φωτίσω την ελπίδα
και της σκέψης σου το μαύρο.
” Rayon d’or “
Marchant dans la nuit
je recherchais deux baisers de toi
mais je les ai trouvés sur un coin
arrosés par la larme.
Je me suis arrêté et j’ai vu
ta figure attristée
comme si la tempête
t’avait caressé.
Comme si l’hiver
t’avait embrassé avec amour
et comme si le temps a gelé
l’instant de quelque image.
Je me suis approché de toi
pour trouver une rayon d’or du soleil
pour éclairer l’espoir
et le noir de ta pensée.
******
” Ωδή στο παιδί “
Γεννήθηκες και γέννησες στο νου μου, την ελπίδα
έκλαψες και το κλάμα σου, χαρά ’γινε του κόσμου
κι ο πρώτος σου ανασασμός, η ευωδιά του δυόσμου.
Σ’ αγκάλιασα και αγκάλιασα μαζί σου, όλο τον κόσμο
σε φίλησα και φίλησα, ζωής το Θείο θάμα
κι απ’ τη δροσιάς σου ,της δροσιάς εγεύτηκα το νάμα.
Σαν άνοιξες τα μάτια σου, γίναν ευθύς για μένα
ήλιοι, φεγγάρια ολόγιομα κι άστρα μαλαματένια.
Σ ’ ανάθρεφα, σε φρόντιζα μ ’όλη μου την αγάπη
και σε νανούριζα γλυκά, σε κούνια φιλντισένια.
Μεγάλωνες, μεγάλωνε κι εμένα η χαρά μου
που από σπόρος έγινες, ευωδιαστό λουλούδι
κι άκουγα με το κλάμα σου, το πιο όμορφο τραγούδι.
Γεννήθηκες και γέννησες, εσύ, τα όνειρά μου.
” Ode à l’enfant “
Tu es venu au monde faisant naître en moi l’espoir
tu as pleuré et tes larmes sont devenues la joie du monde
et ton premier souffle, le parfum de la menthe sauvage.
Je t’ai embrassé, embrassant avec toi le monde entier
je t’ai donné des baisers, baisant ainsi le saint miracle
et de ta fraicheur, j’ai gouté le flot de la fraîcheur.
tes yeux ouverts, ils sont devenus toute suite pour moi
des soleils, des pleines lunes, des étoiles d’or.
Je t’élevais prenant soin de toi de tout mon coeur
je te berçais tendrement dans un berceau en ivoire.
Tu grandissais, faisant grandir ma joie
et de graine, tu es devenu fleur parfumée
la plus belle chanson, celle de t’entendre pleurer.
Tu es venu au monde faisant naître, toi, mes rêves.
******
