«ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡ στην νέα ΣΚΗΝΗ» δια χειρός και φωνής (ατυχώς) Δημήτρη Δημητριάδη
Μια κιτς κουλτουριάρικια περφόρμανς με ανατολίτικης μαλθακότητος γυμνό, του στυλ «στα μαξιλάρια ξαπλωμένη μασώντας τη μαστίχα» (Βάρναλης). Και μόνον η φράση του τυποποιημένου πλέον μεταφραστή-διασκεδαστή «επιθυμώ διακαώς να καώ» (Δημήτρης Δημητριάδης) δείχνει το εύρος τού όλου …ατυχήματος!!!
Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα…
Να διευκρινίσω κατ’ αρχήν ότι τιμώ όλους τους καλλιτέχνες και την πνευματική αγωνία τους, αλλά αυτή η κουλτουριάρικια φωροκώσταινα γύρω από το Λυκαβηττό και γύρω από το Λευκό Πύργο με αηδιάζει. Μεταφράσεις; Οκέικ! Όμως, όπως κι ο συχωρεμένος Παύλος Μάτεσις (έξοχος ως θεατρικός συγγραφέας, αλλά ως μεταφραστής τυποποιημένος) έτσι κι ο Δημήτρης Δημητριάδης είτε μεταφράζει τραγωδία, κωμωδία, αστικό δράμα ή άλλο τι είτε γράφει τη δική του πρωτότυπη ιδιόλεκτο (με άτσαλη κι άγαρμπη ανάμειξη λογίων και δημοτικών στοιχείων) έχει τυποποιηθεί τόσο πολύ λοιπόν που μοιάζει σαν εμπορικό προϊόν στο πολύχρωμο κιτς σελοφάν και με τη σφραγιδούλα του λογοτύπου στο … (βάλτε την εσείς όπου νομίζετε, εγώ εννοούσα «στο κεφάλι»).
Κι ας ξεκινήσουμε με τον σκηνικό διάκοσμο. Τόσο κιτς μαζεμένο ούτε ο πολύς Κωνσταντίνος Ρήγος δεν θα μπορούσε να το μεταβολίσει σε Τέχνη με την απαράμιλλη τεχνική του. Ακόμα και το τραπέζι και η παλιομοδίτικη καρέκλα με τα ξεφτισμένα λουλουδάκια και το ξεπλυμμένο πράσινο πλαστικό αναπεπταμένο χαλί, όλ’ αυτά ούτε σε παρωδία δεν θα μπορούσα να τα αντέξω.
Κι όταν βγήκε ο πολλά βαρύς και όχι (μάλλον αμήχανος και δεν ακουγόταν καλά) Θεσσαλονικιός αρχιερέας της πρωτοπορίας, εκεί ήρθε το πράγμα κι …έδεσε, γιατί τα έλεγε πολύ σοβαρά και πολύ σα να ήταν μόνος του. Από ορθοφωνία μηδέν. Ας όψεται ο κανονικός ηθοποιός Θανάσης Ακοκκαλίδης που θα έπαιζε το ρόλο την Μεγάλη Τετάρτη κι έσπασε το …ποδάρι του (επίτηδες; Για να μην εκτεθεί; Τις οίδε;).
Όσο για την ποιητική του υψηλού φιλοξενούμενου στην ατμοσφαιρική σκηνή που μεγαλούργησε ο αλησμόνητος Λευτέρης Βογιατζής; Θα τον είχε – ίσως – πετάξει έξω με τις κλωτσιές! Και μόνον η φράση «επιθυμώ διακαώς να καώ» δείχνει ειρωνεία, σαρκασμό, άγνοια της ελληνικής γλώσσας και των παρηχήσεών της, αλλά πάνω απ’ όλα δείχνει κακογουστιά. Δυστυχώς, δεν πρόλαβα να σημειώσω κι άλλα διαμαντάκια. Κι ήταν πολλά, πιστέψτε με. Άλλοι δημοσιογράφοι μού τα επεσήμαναν μετά το αμήχανο χειροκρότημα των επαϊόντων και το ενθουσιώδες χειροκρότημα των ασχέτων που κάθε φορά νομίζουν ότι βρίσκονται σε ρωμαϊκή αρένα και βιάζονται να βγάλουν σέλφι με τα είδωλά τους. Σημεία των καιρών. Παρακμή.
Όσο για το γυμνό, τι να πω; Δεν ήταν καν ελληνορωμαϊκής κοπής με γράμμωση και γυμνασμένο. Ασιάτισσα οδαλίσκη «στα μαξιλάρια ξαπλωμένη μασώντας τη μαστίχα» (Βάρναλης). Μια κυρία που λατρεύει το γυναικείο γυμνό εξεθείαζε τις γυναικείες καμπύλες του βωβού ηθοποιού-συμπρωταγωνιστή-συμπλήρωμα και alter ego του υπερτιμημένου συγγραφέα «που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει».
Πάντως Σαίξπηρ δεν είδαμε ούτε ακούσαμε. Ίσως μόνο για λίγα λεπτά στην αρχή.
Κρίμα, να εκθειάζουμε και να φοβούμαστε να κριτικάρουμε θεάματα που θα ήταν επιεικώς απαράδεκτα στην Εσπερία, στην Ρωσία, στην Ασία και οπουδήποτε αλλού, εκτός ίσως από μερικές τριτοκοσμικές και υπαναπτυσσόμενες χώρες, όπου κάθε τι «εισαγόμενο» είναι καλό.
Μα πόσους «αρχοντοχωριάτες» μπορεί να έχει το θεατρόφιλο κοινό μας! Και δεν έχουν καν την χάρη των μολιερικών ηρώων.
Το «φαινόμενο Δημητριάδη» ελπίζω να μελετηθεί εν καιρώ και επιστημονικώς (μετά την απομάκρυνσιν από το ταμείον, βεβαίως).
Κρίμα για τον Γιάννη Σκουρλέτη, γιατί έχει στο ενεργητικό του πολλές και καλές, σπουδαίες μπορώ να πω, σκηνοθεσίες.
Μέχρι τότε… από ποιητή κι από κριτικό (ανένταχτο, αδέσμευτο κι ανεξάρτητο) μαθαίνεις την αλήθεια!
Κωνσταντίνος Μπούρας
info από το Δελτίο Τύπου της παράστασης:
Bijoux De Kant – Θέατρο της οδού Κυκλάδων.
Άνοιξη ‘17
Στο πλαίσιο του αφιερώματος
«ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡ στην νέα ΣΚΗΝΗ»
Η bijoux de kant θεωρώντας τον ελισαβετιανό δημιουργό ως συνοδοιπόρο της, τον προ(σ)καλεί σε μια οδυνηρή περιπλάνηση που πυροδότησε ο ίδιος με το πρώτο του Σονέτο. Έχοντας ως ιχνηλάτη τον Δ. Δημητριάδη με την «Αντιφώνησή» του, δημιουργεί ένα θρηνητικό ποιητικό σύμπαν για να διηγηθεί τη συνύπαρξη του ανθρώπινου πλάσματος με το επάρατο γήρας και την σπαρακτική αναζήτηση του αντίδοτου που θα τον λυτρώσει από το ανάλγητο μαρτύριο. Αντίδοτο που δεν είναι άλλο από τον Ιερό Έρωτα. Με όρους ιερουργίας που σχετίζονται με την Εβδομάδα των Παθών, την εθελούσια Θυσία και το Θάνατο χαρτογραφεί μια πορεία Μαρτυρίου που κορυφώνεται με τον επιτάφιο θρήνο. Η λύτρωση του ήρωα θα έρθει όταν, αφού παραδώσει την φθαρτή ψυχή του στο λατρεμένο ον ,θα απαλλαγεί από το αιώνια γερασμένο του σώμα κερδίζοντας την μόνη δυνατή Αθανασία.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Συνεργάτης Σκηνοθέτης: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Επιμέλεια κίνησης: Μαριάννα Καβαλιεράτου, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης
Σύμβουλος Δραματουργίας: Ελένη Κουτσιλαίου
Φωτογραφίες: Photoharrie
Ερμηνεύουν (ο ομιλών ηθοποιός αντικαταστάθηκε από το συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη): Θανάσης Ακοκκαλίδης, Ζώης Ζούτσος
*στην παράσταση ακούγεται η άρια “Gelido in ogni vena”
από την όπερα “Farnace” του Antonio Vivaldi.
Τραγούδι : Νικόλας Σπανός, countertenor (www.nicholas-spanos.com)
Ορχήστρα : Ensemble 1756 Salzburg
Live ηχογράφηση στην Karlskirche της Βιέννης.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
(Μεγάλη) Τετάρτη 12 Απριλίου 2017 στις 21.00
Διάρκεια παράστασης: 50 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ κανονικό & 10 ευρώ φοιτητικό/ ανέργων/ 65+/ ΑΜΕΑ
Προπώληση: ticketservices.gr
Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής
(Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη | τηλ. 210 8217877)
