Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Ένα δυνατό καλοφτιαγμένο έργο με αγγλοσαξωνικές προδιαγραφές και για ηθοποιούς λάστιχο με έμπειρο σκηνοθέτη γίνεται θέαμα-γροθιά στο στομάχι. Οι «Άθλιοι» του σύγχρονου κόσμου, οι παρίες, τα κλεφτρόνια, οι ναρκομανείς, οι παραβατικοί, οι περιθωριακοί, μετά τον Ζενέ έχουν την τιμητική τους στο θέατρο. Ο αστός βλέπει εκ του ασφαλούς τι σημαίνει «ελευθερία χωρίς όρια και όρους» και φροντίζει δια του αριστοτελικού «ελέους και φόβου» καθαίρεται από τα νοητικά «παράσιτα» κι επιστρέφει ανενόχλητος στην τακτοποιημένη ζωή του.
Η παράσταση στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» (που μοιάζει πλέον με εργοστάσιο ποιοτικών θεατρικών ευωχιών) σε σκηνοθεσία τού κατά πολλά έμπειρου Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου είναι αριστουργηματική. Το εννοώ. Καθηλώνει το θεατή, του κόβει την ανάσα, τον αναγκάζει να σκεφτεί, πυρπολεί τον συναισθηματικό του κόσμου, ανασύρει αρχετυπικούς φόβους και προκατακλυσμιαίες ενοχές, επιτυγχάνει εν πολλοίς αυτό που το θέατρο επιδιώκει αρχαιόθεν: να διδάξει, να προσαρμόσει, να εντάξει το άτομο στον κοινωνικό ιστό, να οριοθετήσει την ελευθερία του στο επίπεδο σεβασμού της ελευθερίας των άλλων…
Και οι δύο ηθοποιές ήταν υπέροχες. Η μία καλύτερη από την άλλη. Και οι δυο διαφορετικές, όμως τόσο όμοιες. Αλληλοσυμπληρωματικές, υποβαστάζουσες το βάρος μιας μοίρας σχεδόν τραγικής. «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα»… Ισορροπία θυμικού και νοητικού. Δύσκολα αλλά επιτευχθείσα. Ολοκλήρωση του ρόλου συνολικώς: ψυχοσωματικώς. Τα ονόματά τους: Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολλιοπούλου.
Δείτε το, αφού πάρετε τα υπογλώσσιά σας και τα χάπια για το στομάχι.
Αξίζει.
Κωνσταντίνος Μπούρας
Πληροφορίες για την παράσταση:
Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Επιμέλεια κίνησης: Έλενα Αντωνίου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολλιοπούλου
“Παράσιτα” της Βίβιεν Φράντσμαν
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολλιοπούλου
H Πινκ αγαπάει τη Ρόλλυ και η Ρόλλυ αγαπάει την Πινκ. Είναι αδελφές, που μοιράζονται το ίδιο τραυματικό παρελθόν και το ίδιο ζοφερό παρόν: κακοποίηση, φτώχεια, φυλακή, ναρκωτικά. Η μία θέλει να ξεφύγει. Η άλλη δεν την αφήνει, την χρειάζεται κοντά της. Αλλά πώς μπορείς να σταθείς στα πόδια σου κουβαλώντας το ασήκωτο βάρος της ύπαρξης ενός δικού σου ανθρώπου;
