Ο Τεννεσσή Γουίλλιαμς (ναι, έτσι θέλω να τον γράφω, όπως τότε στην εφηβεία μου, που με μάγευαν τα πάντα…) ήταν και είναι ο συγγραφέας εκείνος που βούλιαξε στα αχαρτογράφητα νερά του συλλογικού ασυνείδητου (και όχι υπό-συνείδητου, εδώ). Ο σαρκικός πόθος είναι απλώς και μόνον η ανάγκη να κρατηθούμε από τους άλλους, όπως ακριβώς “ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται”…
Έτσι συγκινήθηκα ιδιαίτερα όταν ο ισόβιος συνεργάτης και φίλος δια βίου Μάνος Χατζηγεωργίου
μου ζήτησε ευγενικά – όπως πάντα – να “πειράξουμε” το κείμενο χωρίς όμως και να το αποκαθηλώσουμε, απλώς να το “προσγειώσουμε” στα καθ’ ημάς και να το εντάξουμε (όπως έχουμε κάθε δικαίωμα) στον δικό μας χωροχρόνο εκσυγχρονίζοντάς το. Ακόμα και ο χώρος του Κηποθεάτρου Νίκαιας λειτούργησε σαν μία ακόμα πρόκληση για μένα. Για τον απλούστατο λόγο πως κάθε χώρος έχει το δικό του “πνεύμα” (για να θυμηθούμε τον Lawrence Durrell, Spirit of place).
Σας περιμένουμε λοιπόν.
