Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Μπορεί κανείς να διαφωνεί όσο θέλει με το δραματικό έργο ζώντων και περασμένων εποχών συγγραφέων, όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη διαχρονικότητα ενός «καλοφτιαγμένου» έργου, που απεικονίζει μέσα από κάποιο φαντασιακό πρίσμα την εποχή του και καταδεικνύει τις αντιφάσεις του δημιουργού του.
Για τον Ξενόπουλο ο λόγος, ο οποίος και στην υπερσυντηρική «Διάπλασις των Παίδων» αρθρογραφούσε και υπέρμαχος του καδιωκόμενου Ίψεν αυτοχρίστηκε και τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο περιέθαλψε και ακαδημαϊκός έγινε. Αντιφάσεις, αντιθέσεις κι αλληλεπικαλύψεις, για να μην πω παλινωδίες (που δεν ταιριάζει στην περίπτωση). Όμως ο Γρηγόριος Ξενόπουλος ήταν αυθεντικός μάρτυς του καιρού του και οι όποιες φαινομενικές αντιφάσεις ή αντιθέσεις του αντανακλούν μάλλον την ταραγμένη εποχή του, παρά τον εσωτερικό του κόσμο. Η διπλωματία είναι απραίτητη προϋπόθεση, ικανή κι αναγκαία συνήθη για να επιβιώσεις σ’ αυτή τη δύσκολη χώρα, που επικρατεί ο Φθόνος και γεννιούνται περισσότερα φωτεινά πνεύματα απ’ όσα αντέχει η στενή αυτή λωρίδα γης της χερσονήσου του Αίμου.
Είδα με ιδιαίτερη έκπληξη τους «Μυστικούς αρραβώνες» στο Εθνικό Θέατρο σε διασκευή Άκη Δήμου και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη κι απόλαυσα τον ρέοντα λόγο, τις έξοχες ερμηνείες (άριστη η διανομή – αντάξια του πρώτου Κρατικού μας Θεάτρου). Πολύχρωμο ψηφιδωτό της εποχής. Μια αστική τάξη μοιρασμένη στις μπίζνες, στην Τέχνη και στο φλερτ. Τα μεγάλα προβλήματα μακρινοί απόηχοι. Η ποιητική φυγή σε ιδιωτικούς παραδείσους το ζητούμενο και το ευφκτέον.
Εξαίρετη η Ντίνα Αβαγιανού στο ρόλο της χαροκαμμένης κυρίας Αρεοπαγίτου. Ιδιαίτερα λειτουργικό το τέχνασμα του σκηνοθέτη να παρουσιάζει σε χορευτικό δίδυμο τις ψυχές των πεθαμένων που κυλίουν επί σκηνής ένα διπλό, ετεροαντικρυστό παγκάκι. Ξεχώρισα επίσης τον Δημήτρη Καραμπέτση σε έναν αναγκαστικά σχηματικό κόντρα-ρόλο. Η ευγένεια αυτού του ηθοποιού ακτινοβολεί πέραν από τις μάσκες των προσώπων που υποδύεται. Συμπαθής ο Άλκης Κούρκουλος, έδωσε μια μπουλβαρική χροιά στο ρόλο του. Η Αλεξάνδρα Παντελάκη με δραματικούς απόηχους από ερεβωδέστερα έργα. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν άψογοι, πειθαρχημένοι στο σκηνοθετικό σχέδιο (η λέξη όραμα είναι ακριβή και δεν χαρίζεται εύκολα).
Μια ψυχαγωγική, διασκεδαστική βραδιά, για όλη την οικογένεια. «Διάπλασις των Παίδων» είναι αυτή!
Κωνσταντίνος Μπούρας
info:
Θεατρική διασκευή Άκης Δήμου
Σκηνοθεσία Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά – κοστούμια Έρση Δρίνη
Μουσική Θοδωρής Οικονόμου
Χορογραφία Κική Μπάκα
Φωτισμοί Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη Ανδρομάχη Δαυλού
Διανομή:
- Κυρία Καστρίτη: Ντίνα Αβαγιανού
- Γιώργος Μαράνος: Δημήτρης Αλεξανδρής
- Οδυσσέας Καστρίτης: Μελέτης Γεωργιάδης
- Αλέξανδρος Στρατίδης: Αλέξης Γεωργούλης
- Κυρία Δημάδη: Κατερίνα Γιαμαλή
- Ανδρέας Φιλιππίδης: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
- Ορέστης Διβάνης: Δημήτρης Γκοτσόπουλος
- Κυρία Πηλίδη: Ανδρομάχη Δαυλού
- Θάλεια Δημάδη: Μαρίνα Καλογήρου
- Αλέξανδρος Πηλίδης: Δημήτρης Καραμπέτσης
- Νάσος Ανάστης: Άλκις Κούρκουλος
- Λένα Μαράνου: Λίλα Μπακλέση
- Ευανθία Αλεξία: Μπεζίκη
- Αριστόβουλος: Αργύρης Παυλίδης
- Στρατηγός Δημάδης: Βασίλης Ρίσβας
- Αμβροσία Ψάθη: Ευδοκία Ρουμελιώτη
- Αθηνά Ανάστη: Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου
- Καίτη Καστρίτη: Δανάη Σκιάδη
- Πολύβιος Δημάδης: Γρηγόρης Σταμούλης
Πληροφορίες για το έργο από το επίσημο site του Εθνικού Θεάτρου:
«Μυστικοί αρραβώνες»
του Γρηγορίου Ξενοπούλου
ΘΕΑΤΡΟ REX – ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»
Ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα του Ξενόπουλου σε μια διασκευή του θεατρικού συγγραφέα Άκη Δήμου. Έρωτες, αμφιβολίες, μυστικά και ψέματα μιας Αθήνας που θυμίζει το σήμερα και προκαλεί το ενδιαφέρον του σύγχρονου θεατή.
Στα αθηναϊκά σαλόνια της μπελ επόκ, ο γοητευτικός ζωγράφος Νάσος Ανάστης, είναι περιζήτητος στους κύκλους των φιλότεχνων αστών. Πλούσιοι έμποροι, δικαστικοί, τραπεζίτες, αλλά και όμορφες δεσποινίδες επιδιώκουν τη συναναστροφή του. Ανάμεσα σε αυτές, η νεαρή Θάλεια, του εξομολογείται με τόλμη τον έρωτά της. Στην αλληλογραφία που ακολουθεί ανάμεσά τους, το πάθος δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Ο Νάσος ερωτεύεται παράφορα την Θάλεια, και βάζει σε κίνδυνο τον μυστικό του αρραβώνα με την Καίτη. Η επιταγή του καθήκοντος, αλλά και μια μεγάλη παρεξήγηση, οδηγούν τον Νάσο σε μια επιλογή που θα τον βυθίσει στην δυστυχία και θα τον οδηγήσει την καλλιτεχνική μετριότητα.
