Η επιβίωση τού διαρκούς.
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Στενές σχέσεις, αναπνοών πόλεμος
Ο πόλεμος ως χλαπαταγή.
Ο πόλεμος ως συνήθεια.
Ο πόλεμος ως βέβηλη τελετουργία.
Ο πόλεμος ως θλιβερόν παίγνιον.
Ο πόλεμος ως χολέρα και πανούκλα.
Ο πόλεμος ως οιμωγή ανάμεσα σε δύ-
ο κηδείες.
Κ.Μ. 5/5/2022.
Η «Πόλη» του Καβάφη μπορεί να μην είναι το έναυσμα, το ηρακλείτειο όμως «Πατήρ πάντων πόλεμος» είναι!!!
Μια απολύτως επίκαιρη παράσταση θέτει το θέμα των εμπόλεμων συζυγικών σχέσεων σε συνδυασμό με την νοσταλγία τής πρωτοεφηβικής ηλικίας με τα αέναα ξυπνήματα τής νιότης που υπόσχονται μια διαρκή άνοιξη, διαψεύδονται όμως κάθε φθινόπωρο.
Βασισμένη στον κατά Κάρολον Κουν «μαγικόν ρεαλισμόν» (ως υβριδικό αποκύημα σουρεαλισμού και θεάτρου τού παραλόγου) η κατ’ αποκλειστικότητα συνεργάτις τού ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ Λούλα Αναγνωστάκη πλάθει ένα διαχρονικό δραματικό πόνημα που αντέχει στο χρόνο γιατί διαρκεί η ίδια πολεμοθυμική κατάσταση τού ανθρωπίνου είδους ακόμα και στο κυτταρικό επίπεδο των οικείων σχέσεων – ειδικά εκεί.
Μπορείς να το δεις και απομονωμένο από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που το γέννησε (εχέγγυο «αθανασίας») αυτό το έργο δυνάμει «κλασικό» και παγκόσμιο μέσα από την αφαιρετική γενικότητα (ή την γενικοποιημένη αφαίρεση τής δραματικής γραφής του).
Υπέροχες ερμηνείες, αφυπνιστικές. Αν το παραδοσιακό αστικό θέατρο βασίζεται στην ψευδαίσθηση τής αυτό-ύπνωσης, εδώ οι απότομες αυξομειώσεις τής φωνής, έτσι όπως μετατρέπονταν σε στριγκές, σε κρωξίματα αλλόκοτων πτηνών, αντηχήσεις ανατριχιαστικές στο χαμηλοτάβανο γκαράζ με τα υποτυπώδη σκηνικά και τα πληθωριστικά αντικείμενα (requisites), δημιουργούσαν μια ιδιότυπη αποστασιοποίηση που φώτιζε τους αρμούς του κειμένου από μέσα.
Ενδεχομένως, μια λελογισμένη μείωση της έντασης θα καθιστούσε το ηχητικό τοπίο αυτής της άκρως ενδιαφέρουσας παράστασης ιδιαίτερα θελκτικό. Μια υπόδειξη κάνω. Όλα τα άλλα ήταν υπέροχα, μοναδικά, επαναλήψιμα κι αξιομνημόνευτα.
Χαίρομαι που υπάρχει νεοελληνική δραματουργία που διαρκεί περισσότερο από την απομάκρυνσιν από την τελευταία μας κατοικία.
Δεν είχα την χαρά και την τιμή να γνωρίσω την Λούλα Αναγνωστάκη από κοντά, δηλώνω όμως ευθαρσώς ότι η συγκεκριμένη παραγωγή τιμά την μνήμη της.
Μετ’ απολλωνείου διονυσιασμού,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
info:
H ΠΟΛΗ
της Λούλας Αναγνωστάκη
στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από 5 Μαΐου
Ο Ένκε Φεζολλάρι μετά την επιτυχημένη σκηνοθεσία του στην Παρέλαση και η Βάνα Πεφάνη μετά το Διαμάντια και Μπλούζ που έπαιξε δίπλα στις Τζένη Καρέζη και Ζωή Λάσκαρη, επιστρέφουν στην σημαντική Λούλα Αναγνωστάκη και στο εμβληματικό έργο της Πόλη, από την τριλογία της Πόλης.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Η Πόλη.
Οι πόλεις, άλλοτε φρούρια και τώρα φυλακές, μνήμες, τόποι ερημωμένοι, τόποι μαρτυρίου και λύτρωσης. Η Ελισάβετ και ο Κίμων εγκαθίστανται σε μια πόλη που η Ελισάβετ ισχυρίζεται ότι γεννήθηκε, εκεί σε ένα διαμέρισμα ζουν και κάθε βράδυ καλούν έναν επισκέπτη.Τα παιχνίδια μνήμης και η παγίδα που στήνει το ζευγάρι στον καλεσμένο έχει το ίδιο μοτίβο, οριακά παιχνίδια υπαρξιακά και βίαια σαν ωρολογιακή βόμβα στα χέρια των προσώπων. Ένας αλληλοσπαραγμός και μια υπόσχεση ευτυχίας και διαφυγής από την πραγματικότητα αποτυπώνεται στο μονόπρακτο που παρακολουθεί ο Θεατής. Διαταραγμένες σχέσεις, η εισβολή του έξω κόσμου στο ήδη κλειστό νοσηρό τραυματισμένο κόσμο των Ηρώων, η αδυναμία επικοινωνίας και η διαστρέβλωση των σχέσεων είναι τα συστατικά που συνθέτουν το περιβάλλον που δρουν τα πρόσωπα του έργου.
Τα τραύματα του πολέμου, του Εμφυλίου, ο φόβος για την επανάληψη των οδυνηρών γεγονότων που βίωσαν οι πρωταγωνιστές του έργου και το παρόν μιας Πόλης πουν δεν έχουν θέση δημιουργεί και τους ωθεί σε επικίνδυνα παιχνίδια αναζήτησης ταυτότητας και μιας σύνδεσης παρελθόντος και μέλλοντος.Η πόλη νοσεί, τα ιερά και τα όσια έχουν καταρρεύσει, στις σύγχρονες Πόλεις τα βλέμματα είναι αποστασιοποιημένα, οι κάτοικοι στερημένοι , αποσιωπούν, φόβος και απόγνωση , η βία έχει ποτίσει τους κατοίκους, η Πόλη όχι μόνο θα σ ακολουθεί που λέει ο Καβάφης αλλά θα τραφεί από τη σάρκα σου, θα εισβάλλει και θα σε μετατρέψει σε Τέρας. Πώς να νικήσεις την μοναξιά σου, το υπαρξιακό κενό, πως να αφήσεις την κραυγή σου σε ένα κόσμο αποστειρωμένο, σε έναν κόσμο που ο »Θεός» λείπει; Οι Πόλεις δεν φλέγονται στο τέλος του έργου όπως σημειώνει η Λούλα, γιατί έχουν ήδη καεί .. και εμείς στις στάχτες της, εναπομείναντες μιας δυστοπίας που μας συμπεριλαμβάνει ως τους αποτυχημένους αυτής της ζωής να πορευόμαστε σε μια κοιλάδα απολεσθέντων στιγμών ευτυχίας και ονείρων, αναζητώντας την αθωότητα σε ένα ήδη καμένο Κόσμο χωρίς επιστροφή.
Απρίλιος 2022,
ΈνκεΦεζολλάρι
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Ο Κίμων και η Ελισάβετ στο διαμέρισμα ή, αν θέλετε, Εμείς σε κατάσταση Άμυνας. Η πόλη έξω από το διαμέρισμα ή, με άλλα λόγια, οι Άλλοι στην Επίθεση. Όσο ο διάλογος του ζευγαριού προχωρά αποσπασματικός, ελλειπτικός, αγωνιώδης, ένας διάχυτος φόβος ρευστοποιεί τα όρια και το «Τέρας», που μαίνεται απέξω, δεν είναι πια διακριτό, δεν εντοπίζεται και δεν ελέγχεται.
Εντός, κάθε υποψία επικοινωνίας πνίγεται στην αμφισβήτηση, την εχθρότητα, τον εκφοβισμό. Οι σχέσεις συνύπαρξης με τον Φίλο κι ακόμα πιο βαθιά με τον Εαυτό, προκύπτουν βίαιες, στρεβλές, αδύνατες. Μόνη ελπίδα κι εχέγγυο ψυχικής ισορροπίας είναι να επαληθευτεί ο Άλλος στο πρόσωπο του επισκέπτη Φωτογράφου. Όμως ο Άλλος δεν είναι παρά μια εκ των έσω αφήγηση, μια ύπαρξη διαμεσολαβημένη από τον τρόμο του ζευγαριού κι ο φοβισμένος Φωτογράφος δεν δύναται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ενός Αντιπάλου.
Κι ωστόσο η κατάσταση είναι εμπόλεμη. Γιατί πώς αλλιώς να δικαιολογηθεί η συστηματική βία που εφαρμόζεται από το κάθε πρόσωπο της παράστασης προς όλους τους άλλους με τη μορφή είτε της επίθεσης είτε της άμυνας; Πώς αλλιώς μπορεί να εκληφθεί, μέσα από τα τρικ του Φωτογράφου, η εμπορευματοποίηση του πολέμου και η εξοικείωση με τα αποτελέσματά του; Πώς αλλιώς μπορεί να επαληθευτεί το στήσιμο ενός παιχνιδιού-παγίδα που συνθλίβει αδιακρίτως όλους τους παίκτες του;
Η Λούλα Αναγνωστάκη έχει πει: «Δεν ανήκω στους δημιουργούς που ακολουθώντας μια διαλεκτική διαδικασία συνθέτουν ένα έργο με ανάγλυφα αίτια και αιτιατά. Εγώ βλέπω μόνο το αποτέλεσμα». Ένα αποτέλεσμα, ωστόσο, που όχι μόνο μας αφορά, αλλά μας εμπεριέχει.
Σκηνοθεσία:ΈνκεΦεζολλάρι
Σκηνικά: Γιώργος Λυντζέρης
Κοστούμια: Μάγδα Καλορίτη
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Δραματολόγος: Ναταλί Μηνιώτη
Ειδική σύμβουλος : Βίκυ Μαντέλη
Φωτογράφος: Γιώτα Εφραιμίδου
Επιμέλεια κομμώσεων: Κων/νος Σαββάκης
Επικοινωνία και προβολή παράστασης : Νταίζη Λεμπέση | τηλέφωνο 6908502631 | email daisylempesi@hotmail.gr |
Παίζουν οι ηθοποιοί
Κίμων: Βασίλης Αφεντούλης
Ελισάβετ: Βάνα Πεφάνη
Φωτογράφος (διπλή διανομή):Δημήτρης Μπούρας και ΈνκεΦεζολλάρι
ΗΜΕΡΕΣ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ : Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.30
Μέχρι τέλος Μαίου.
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 12 ευρώ , Μειωμένο 10 ευρώ , ΣΕΗ . Θεατρολόγοι, ΟΑΕΔ 6 ευρώ
Προπώληση εισιτηρίων :
- Στα ταμεία του Ιδρύματος ( 210 3418550 ) μόνο για ηλεκτρονική πληρωμή
- Στο εκδοτήριο εισιτηρίων Ticket services, Πανεπιστημίου 39 Αθήνα, www.ticketservices.gr, η τηλεφωνική και η online αγορά περιλαμβάνει χρέωση υπηρεσίας 0,50 ευρώ ανα εισιτήριο, https://www.ticketservices.gr/event/mcf–poli/
- Ε-TICKET Τα εισιτήρια που λαμβάνονται ηλεκτρονικά , λαμβάνονται σε μορφή PDF και είτεω εκτυπώνονται , είτε αποθηκεύονται σε κινητό τηλέφωνο , ώστε την ημέρα της παράστασης η προσέλευση να γίνεται απευθείας, χωρίς να χρειάζεται η παραλαβή τους από το ταμείο.
