Λεύκωμα οικογενειακόν
Κρυπτομνησία
Μεταισθησία
Αναστεναγμός τού βράχου
Που έπεσε απ’ τ’ ουρανού
Τα βάθη
Μετεωρίτης ζοφερός
Απ’ τού πυρός τα πάθη
Λυτρωμένος
Λευτερωμένος
Από τη σάρκα που έγινε
Πυρκαγιά σβησμένα,
Βάλτος μουχλιασμένος
Υπερτροφικά τα νούφαρα
Κι οι γλυσίνες αγουρογερασμένες
Το αλέτρι αργό,
Το χωράφι ανόργωτο
Και τον νεκρό ζώνουνε φίδια
Σκελετός θράψαλα…
*
Νεοπαγανισμός
Εναντίον ορθοδοξίας,
Ανά, κατά, δια μετά παρά
Αντί, περί αμφί από υπό υπέρ…
Η μνήμη διατρέχει
Κρυφά μονοπάτια,
Μυστικά θεμελιωμένα
Στον πόνο
Που έγινε φόβος
Επ-ανά-λήψεως,
Αναλήψεως,
Αποσβέσεως.
*
Ειρήνη Αντωνάκη,
Το γελαστό χάος,
Η ευφρόσυνη χαρμολύπη
Ο αναπεταγμός τής ψυχής
Κάτω από τον πολικό αστέρα,
Η άνοδος προς το φως
Αρχετυπικά και τετριμμένη
Πορφυρωμένη
Από αίματα
Βυσσινάδας το «γλυκύπικρον
Αμάχανον όρπετον»…
*
Παναγιώτης Παπαϊωάννου:
Η αθωότητα τού παιδιού
Που επιμένει
Να φέρει τον κόσμο
Στην αστρική καταγωγή
Των πόθων
Πριν γίνουν πάθη
Και κυλάνε σαν νερό
Στην κοίτη τού Ηράκλειτου
Την φλεγομένη
Από αγάπη για τη ζωή,
Δίψα Δικαιοσύνης
*
Το κυπαρίσσι και το παιδί του
Στέκουν περήφανα
Σαν να ποζάρουνε
Για φωτογραφία αόρατη
Πλανόδιου ποετάστρου.
