Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, θεατρολόγος-μεταφρασιολόγος-ποιητής-κριτικός
O Χριστόφορος Χριστοφής είναι γόνος Ελλήνων της διασποράς. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε στο Παρίσι, όπου πέρασε µεγάλο µέρος της νεότητάς του, καθώς και στην Ιταλία και στη Νέα Υόρκη.
Γνώρισε σηµαντικές προσωπικότητες της τέχνης, µεταξύ άλλων τη διάσηµη Ιταλίδα σκηνογράφο και ζωγράφο Lila De Nobili, της οποίας υπήρξε µαθητής. Έγινε πολύ νέος γνωστός µε τις ταινίες του «Περιπλάνηση» και «Ρόζα», οι οποίες βραβεύτηκαν σε διεθνή φεστιβάλ και εξυµνήθηκαν από Έλληνες και ξένους κριτικούς. Έχει σκηνοθετήσει πρωτοποριακά µουσικά έργα και σύγχρονες όπερες σε παγκόσµιες πρεµιέρες, όπως του Antonio Cericola και του Marian Kouzan στην Ιταλία και στη Γαλλία, του Γιάννη ∆ροσίτη και του Νίκου Ξανθούλη στην Ελλάδα.
Έχει συνεργαστεί µε την Ελένη Καραΐνδρου, η οποία έγραψε τη µουσική των ταινιών του, καθώς και µε τον Περικλή Κούκο στη σκηνική καντάτα «Ηµερολόγιο για περαστικούς» σε κείµενα και στίχους του Χριστόφορου Χριστοφή για τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη. Για την τηλεόραση (ΕΡΤ-1), έχει σκηνοθετήσει τη «Χαµένη Άνοιξη» του Στρατή Τσίρκα και τη σειρά «Βιζυηνός – Η σιωπή των αγγέλων».
Έχει γράψει νουβέλες, λιµπρέτα και θεατρικά έργα. Επίσης, έχει διασκευάσει θεατρικά, κλασικά λογοτεχνικά έργα, καθώς και τη µεταγραφή της «Ασπίδας» του Μενάνδρου.
Το 2000 «Η χρυσόµυγα» παίχτηκε από αγγλικό θίασο στο θέατρο Old Vic του Λονδίνου, µε τον τίτλο Mayfly. Το 1994 ο Γιώργος Κουµεντάκης συνέθεσε τη µουσική του εν λόγω έργου.
Έκτοτε ανέβηκαν σε διάφορες σκηνές τα έργα του: «Η µεγάλη κυρά της Τραπεζούντας», «Οι Ρήτορες», «Τουλούζ Λωτρέκ, η φαντασία της αµαρτίας», «Νιζίνσκι, η προφητεία της φωτιάς».
Το έργο του «Ευριπίδης Μαινόµενος» παρουσιάστηκε στους ∆ελφούς στο πλαίσιο Ηµέρες ∆ελφικής Πολιτιστικής Κληρονοµιάς (2021) και «Το Κάλεσµα στον Προµηθέα» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (2021).
Κατά το 2022 παρουσιάστηκαν στο κοινό, σε σκηνοθεσία Χριστόφορου Χριστοφή, τα έργα του:
«Το αίνιγµα του χαµένου Θεού», στο Θέατρο Κατίνα Παξινού και στο Αρχαίο Θέατρο των ∆ελφών,
«Φωνές της ∆ιασποράς» στο πλαίσιο του ∆ιεθνούς Φεστιβάλ Αναλογίου,
«Η Πανσέληνος του Λαζάρου» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Το έργο του «Η εκδίκηση της Μελιτώς» παρουσιάστηκε στο Θέατρο Κατίνα Παξινού και στο Αρχαίο Θέατρο των ∆ελφών στο πλαίσιο του ∆ιαβαλκανικού Φεστιβάλ Αρχαίου ∆ράµατος, καθώς και στο Ίδρυµα Μιχάλης Κακογιάννης στο πλαίσιο του ∆ιεθνούς Συµποσίου για τον Ευριπίδη (2023).
Η Ένωση Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών τού απένειµε το Βραβείο ∆ραµατουργίας Ελληνικού Έργου 2020-21 «Κάρολος Κουν» για «Το κάλεσµα του Προµηθέα» καθώς και για το σύνολο του έργου του.
(βιογραφικό από τα βιβλία τού Χριστόφορου Χριστοφή στις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΙΚΑΣ).
Christoforos Christofis is a descendant of Greeks from the Diaspora. He grew up in Athens and studied in Paris, where he spent large part of his youth, as well as in Italy and New York.
He met important personalities of art, including the famous Italian art director and painter Lila De Nobili, of whom he was a student. He became well-known very young with his films “Periplanisi” and “Rosa”, which were awarded at international festivals and praised by Greek and foreign critics.
Christofis performed innovative musical works and contemporary operas at world premieres, such as Antonio Cericola and Marian Kouzan in Italy and France, Giannis Drositis and Nikos Xanthoulis in Greece. He has collaborated with Eleni Karaindros, who wrote the music of his films, as well as with Periklis Kukos in the stage cantata “Diary for passers-by” in texts and lyrics by Christoforos Christofis for the voice of Maria Farantouri.
For TV (ERT-1), he has directed “Lost Spring” by Strati Cirka and the series “Vizyinos– The Silence of Angels”.
He has written novels, libretto and plays. He has also prepared theatrical, classical literary works, as well as the transcription of the “Shield” of Menander.
In 2000, “The Golden Flower” was played by an English team at the Old Vic Theatre in London, under the title “Mayfly”.
In 1994 George Koumentakis composed the music of this work.
Since then, his works have appeared in various stages:
“The Great Lady of Trabzon”
“The Rhetors”
“Toulouse Lautrec, the imagination of sin”
“Nizinski, the prophecy of fire.” The work “Euripides Mainomenos” was presented in Delphi in the context of Delphi Cultural Heritage Days (2021) and “The Call to Prometheus” at the Athens Music Hall (2021).
During 2022, Christoforos Christofi directed several works that were presented to the public:
“The Enigma of the Lost God”, at the Katina Paxinou Theatre and the Ancient Theatre of Delphi,
“Voices of the Diaspora” in the framework of the International Analog Festival,
“The Full Moon of Lazarus” at the Athens Music Hall.
His work “The Revenge of Melitos” was presented at the Katina Paxinou Theatre and the Ancient Theatre of Delphi within the framework of the Trans-Balkan Festival of Antique Drama, as well as at the Michalis Kakoyannis Foundation within the context of the International Symposium on Euripides. (2023). The Association of Theatrical and Musical Critics awarded him the Greek Drama Award 2020-2021 “Karolos Koun” for “The Call of Prometheus” as well as for his overall work.
( https://www.nikasbooks.gr/manufacturer/555/xristofis-xristoforos.html )
Για την αριστουργηματική, εμβληματική, διεθνώς επιδραστική ταινία του «Ρόζα» (κριτική βιβλίου: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΗΣ, Ρόζα. Όνειρο και θρύλος και άλλες διηγήσεις, εκδόσεις Νίκας, Αθήνα 2023, σελ. 150, 13,00€) στο περιοδικό fractal https://www.fractalart.gr/roza/:
Τρεις νουβέλες σε έναν ευσύνοπτο τόμο, μύηση στο μυθοπλαστικό σύμπαν που γέννησε την αριστουργηματική ταινία «Ρόζα» τού Χριστόφορου Χριστοφή που ταξιδεύει πλησίστια στον γήινο αλλά και στον υπερβατικό χωροχρόνο.
Σπονδυλωτό τρίπτυχο που αποτελείται από τρεις συναρμοζόμενες αφηγηματικές ψηφίδες με τίτλους: ΡΟΖΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΣ, Η ΖΩΓΡΑΦΟΣ, Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ.
Η πρώτη διαχρονική νουβέλα με τίτλο «Ρόζα όνειρο και θρύλος όνειρο» δομείται σε τέσσερα κεφάλαια-μέρη: 1. ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ, 1972 – 2. Η ΘΕΑ ΑΠ’ ΤΟ ΒΟΥΝΟ – 3. ΤΑ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ, 1974 – 4. ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Τα δραματικά πρόσωπα που ξεφεύγουν από το πρωτογενές τους πλαίσιο και γίνονται πηγές δευτερογενούς και τριτογενούς εμπνεύσεως είναι τα αξιότερα δημιουργήματα των ποιητών τους, αφού αποκτούν αυθύπαρκτη ουσία, αυτονομία, ανεξαρτησία, όπως οι πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι οφείλουν να είναι, αν και πολιορκημένοι από το σκότος των μετριοκρατών και από τον μηδενισμό των μιμητικών θηλαστικών που δεν βλέπουν έξω από τα οπωροφόρο δέντρο μιάς Παραδείσου που την αρνούνται κι ως εκ τούτου δεν τους αξίζει.
Το τραγούδι από την θρυλική κινηματογραφική «Ρόζα» του Χριστοφή συνεχίζει αδιάπτωτο την διαδικτυακή του πορεία: https://www.youtube.com/watch?v=i2QFAMMdHIU
«Μια γυναίκα της οποίας το όνομα, οι πολιτικές απόψεις και η συμπεριφορά παραπέμπει μεταφορικά στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, μετά την σύλληψη του συζύγου της στην Αθήνα από το δικτατορικό καθεστώς, καταλήγει στην Τεργέστη στην προσπάθειά της να τον βοηθήσει.
Εκεί θα καταλύσει σε μια πανσιόν όπου συνωθούνται πολιτικοί πρόσφυγες από διάφορες χώρες Ανατολής και Δύσης.
Η δράση ορίζεται στη διάρκεια της ελληνικής στρατιωτικής δικτατορίας (1967 – 1974), με σαφή αναφορά στο 1919 και στην επίσκεψη της Ρόζας Λούξεμπουργκ στην πανσιόν για να συναντήσει το νεαρό επαναστάτη εραστή της.
Στίχοι: Χριστόφορος Χριστοφής
Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Ερμηνεία: Angélique Ionatos
Από την ταινία του Χριστόφορου Χριστοφή “ΡΟΖΑ” 1982
Τ’ όνομά μου είναι Ρόζα.
Είμαι το τραγούδι της ψυχής
πάνω από τις στέγες των σπιτιών,
πέρ’ από τον άνεμο.
Θέλησα ν’ αλλάξω τον κόσμο.
Κι έγινα το τραγούδι,
για να σώσω τ’ όνειρο,
πέρ’ από τον άνεμο.
Ο πατέρας μου έλεγε:
‘’ Ρόζα, είσαι η θύελλα!”.
Η μητέρα μου έλεγε:
‘’ Ρόζα, είσαι το σύννεφο!”.
Τ’ αδέρφια μου φώναζαν:
‘’ Ρόζα, είσαι η Επανάσταση!”.
Κι έγινα η Ρόζα,
για να σώσω τ’ όνειρο.
Κι αγάπησα πολύ,
πίστεψα πολύ.
Δεν ανήκω πια σ’ αυτόν τον κόσμο.
Τ’ όνομά μου είναι Ρόζα.
Τ’ όνομά μου είναι Ρόζα.».
Και τώρα, το αφήγημα, το σενάριο που έγινε πεζογράφημα, σε αντίστροφη ακριβώς πορεία από τα λογοτεχνικά έργα που γίνονται σενάρια, έρχεται να μας μαγέψει με την απροσδόκητη αν και εύλογη επικαιρότητά του.
Τα ποιητικά αποκυήματα είναι διαχρονικά και υπερτοπικά. Ο Χριστόφορος Χριστοφής δανείζεται πρόσωπα τού μύθου και τα μεταπλάθει σε ένα ετερογενές αλλά ομοιόμορφο ανθεκτικό αμάλγαμα. Η αντισεισμική δομή τής τεχνικής του μαζί με την συνειρμική χαλαρότητα τής έμπνευσης συνθέτουν προϊόντα μυθοπλασίας των οποίων η συνολική αντοχή είναι μεγαλυτέρα τού αθροίσματος τών συνιστώντων στοιχείων τους.
Εδώ εφαρμόζεται κυριολεκτικά εκείνο το δυσερμήνευτο «ποιητική αδεία» [δύο δοτικές].
Πολιτική και ιστορία, αστυνομικές ιστορίες και ψυχολογικά θρίλερ, σουρεαλισμός και μαγικός ρεαλισμός, λεπτομέρεια αλλά και αφαιρετική συμπύκνωση. Ο Χριστοφής ζωγραφίζει σαν τους Φλαμανδούς ζωγράφους. Κατέχει την τέχνη τής φωτοσκίασης και την απελπισία τού σκοταδιού όταν συγκρούεται με το Φως το αναπόφευκτο.
Η Αλήθεια είναι συστατικό στοιχείο τής προσωπικότητάς του (κι ως εκ τούτου τής θεματικής, της αισθητικής και της ιδεολογίας του).
Είναι αριστοκράτης εστέτ αλλά και δημοκράτης από τους πλέον ταπεινούς, εσωστρεφώς σεμνός αλλά και εξωστρεφώς εξπρεσιονιστής. Είναι κινηματογραφικός στο θέατρο και θεατρικός στον κινηματογράφο.
Καταλύει τα είδη, υπερβαίνει τα διαχωριστικά, γιατί είναι κυρίως Ποιητής, αναγεννησιακός αλλά και βαθιά ρομαντικός, νεοκλασικιστής αλλά και κοσμοπολίτης. Μόνον που ο πραγματισμός του δεν είναι ωφελιμιστικός. Ετούτη η μοναδική κι ανεπανάληπτη γραφή δεν είναι τού κόσμου τούτου. Τα πρόσωπά του δικαιώνονται σε ένα άλλο, απροσδιόριστο κι ασαφές υπερπέραν, σε ένα δραματικά φωτισμένο Επέκεινα, σε ένα Πυθαγόρειο Σύμπαν αξιοζήλευτο για την πολυπόθητη Αρμονία του.
Η μουσική του παιδεία ξεκινάει από τα γεννοφάσκια του (με μία μάννα πιανίστα) και καθορίζει όλη την ποιητική, την οπτική και την ακουστική του. Αντιλαμβάνεται ημιτόνια και συχνότητες που δεν αποκωδικοποιεί το ανθρώπινο αυτί. Αναλύει χαρακτήρες μέσα από μία λεπτομέρεια. Κι άλλοτε γίνεται τόσο συμπεριληπτικός, τόσο αδρά ανατολίτης που θυμίζει βραχογραφίες αθανάτων καλλιτεχνών ανωνύμων.
Το έργο του επαινέθηκε από την Κριτική και αγαπήθηκε από το κοινό, στέκει όμως πέρα πολύ από τα κοινά μέτρα και σταθμά. Δεν μπορεί να αξιολογηθεί επιστημονικά και οριστικά. Όχι ακόμη. Όχι πριν ολοκληρωθεί το πρωτότυπο και πρωτογενές δραματικό ποιητικό του έργο (εν εξελίξει, σε συγκεντρωτικούς τόμους από τις εκδόσεις Νίκα).
Ο Χριστόφορος Χριστοφής είναι μοναδικός και πρωτότυπος, όπως τα πρόσωπά του: τυχερός, ταλαντούχος, βυθισμένος στη χαρμολύπη, ποιητικώς φευγαλέος, άπιαστος σαν χίμαιρα, απροσπέλαστος σαν ουτοπία, καθηλωτικός σαν ευτοπία κι εν τέλει ενδιαφέρων, όπως όλοι οι αυθεντικοί δημιουργοί που ακροβάτησαν μεταξύ θεάτρου και υψηλής Ποιήσεως (όπως ο αγαπημένος του Ευριπίδης).
Ας μελετήσουμε τα αφηγήματα που προέκυψαν από τις διεθνώς δημοφιλείς ταινίες του είτε ως δευτερογενές αυτοτελές κι αυθύπαρκτο έργο είτε ακούγοντας τη μουσική, τα τραγούδια, τις ταινίες τις ίδιες εν μέσω μιας χωροχρονικής μετατοπίσεως που είναι και αισθητική και εύρυθμος.
Έργο οικουμενικό διεθνούς βεληνεκούς με σταθερές στοχεύσεις.
Η έντονη συμβολική παραπέμπει σε, αλλά και διαχωρίζεται από την κοινή χρήση τού διαφωτιστικού ουμανισμού.
Μια ανασκόπηση στο σύνολο τού μέχρι τώρα δραματικού/σκηνοθετικού του έργου στο ειδικό αφιέρωμα τού έγκριτου και έγκυρου περιοδικού «φρέαρ»
https://mag.frear.gr/gia-ton-theatriko-syggrafea-christoforo-christofi/
Η σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία (από την περίφημη γενιά τού 1970 και μετά) έχει παγιδευτεί κάπου μεταξύ ηθογραφίας και ωμού, κυνικού ρεαλισμού. Ο μαγικός ρεαλισμός στο θέατρο εκλείπει. Η ποιητικότητα απουσιάζει. Βωμολοχίες, ακραίες σαδομαζοχιστικές σχέσεις, βία, βιασμοί, βιαιοπραγίες, υβρεολόγιο ακατάσχετο.
Παρατηρούνται επίσης φαινόμενα αυτοδραματοποίησης: καλλιτέχνες αυτοπροβάλλονται σκηνικώς μετατρέποντας το πρωτογενές υλικό τής εμπειρίας τους σε δραματικό.
Βεβαίως, η αυτοσχεδιαστική (ή μη) performance είναι ένα διακριτό είδος παραστατικής τέχνης, είτε βασίζεται πάνω σε ένα κείμενο ποιητικό (π.χ. τού Γιάννη Ρίτσου) είτε βασίζεται σε απομαγνητοφωνημένους δραματοποιημένους μονολόγους (όπως π.χ. «Η Γυναίκα της Πάτρας» τού ποιητή και δημοσιογράφου Γιώργου Χρονά, που τόσο ωραία ερμηνεύτηκε από την Ελένη Κοκκίδου, σε σκηνοθεσία τής προσεκτικής – ακόμη τότε – Λένας Κιτσοπούλου).
Όμως η βαριά κληρονομιά τής αθηναϊκής επιθεώρησης, της οπερέτας, του ελαφρολαϊκού θεάτρου αφενός και η εγγενής σατιρική, καυστική, σκωπτική διάθεση τού Έλληνα (από αρχαιοτάτων χρόνων) ως συνώνυμη τής ελεύθερης έκφρασης στο πλαίσιο τής Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με το κωμειδύλλιο, τα κινηματογραφικά μιούζικαλ και τις τηλεοπτικές σαπουνόπερες αλλοίωσαν την πρωτογενή (με ερωτηματικό) δραματική παραγωγή αυτού του τόπου. Εάν λάβουμε υπ’ όψιν και την μακρά πορεία αναβίωσης τού αρχαίου δράματος (με τα γνωστά – πρόσφατα, φετινά – τραγελαφικά αποτελέσματα, τότε το αποτέλεσμα είναι τόσο υβριδικό, χαοτικό, επαρχιακό, περιθωριακό και περιορισμένο στα στενά χωροχρονικά συμφραζόμενα τού αυτοθαυμαζόμενου ναρκισσισμού τής μετριοκρατίας.
Ο Παπαδιαμάντης, ο Βιζυηνός, ο Ντοστογιέφσκι δεν έγραψαν για το θέατρο ως σκηνική πραγμάτωση. Τα έργα τους όμως παίζονται για πολλούς λόγους: 1. Είναι καλογραμμένα, δομημένα, με στέρεα αφηγηματικά υλικά και βασισμένα πάνω σε πανάρχαιες τεχνικές, 2. Είναι ποιητικά, 3. Είναι φιλοσοφικά, 4. Λειτουργούν ως μνημεία οξυτάτης κοινωνικής ανατομίας, 5. Είναι πολιτικά (με την έννοια τού Διαφωτισμού, 6. Είναι μαρτυρίες ή και χρονικά, 7. Δεν επιχειρούν να κολακέψουν τα ρηχά γούστα τού κοινού…
Όσον αφορά τους αρχαίους μύθους (όπως πέρασαν κυρίως μέσα από τις ελληνιστικές σπουδές, τις κλασικές σπουδές και το αείζωον αρχαίο δράμα, που «τράφηκε με ψίχουλα από το τραπέζι τού Ομήρου»), ελάχιστοι είναι οι δραματουργοί στον εικοστό αιώνα που το ανανέωσαν, αναδημιουργώντας δικά τους πρωτότυπα και αυτοδύναμα δραματικά έργα (Ανούιγ, Ο’Νηλ, Σαρτρ κ.ά.). Στην Ελλάδα μόνον ο Ρίτσος με τους αρχαιόθεμους μονολόγους του κατάφερε να σπάσει το γλωσσικό φράγμα και να εξακτινωθεί (τουλάχιστον στον σύγχρονο γαλλόφωνο χώρο, αλλά και αλλού).
Στον εικοστό πρώτο αιώνα το τοπίο είναι θολό, αλλά πενιχρό. Γράφονται σύγχρονα θεατρικά έργα με θέματα από την αρχαία τραγωδία αλλά είτε δεν προβάλλονται είτε τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.
Με μία εξαίρεση: Χριστόφορος Χριστοφής, ένας σύγχρονος δραματικός ποιητής με υψηλές σκηνικές αξιώσεις, που τιμάει τον ελληνικό λόγο και το αρχαίο δράμα, αρύει τις εμπνεύσεις του από την αρχαία ελληνική μυθολογία, διαθέτει απαράμιλλη αρχαιογνωσία και φωτίζει το τώρα με τις δάδες των ιερών μυστηρίων του παρελθόντος.
Βραβευμένος από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου (2022) για το πρωτότυπο θεατρικό του έργο, συνεχίζει – όπως φαίνεται και στην ηλεκτρονική βάση τής biblionet – τον εν εξελίξει ποιητικό, διαλογικό, φιλοσοφικό του αγώνα δρόμου μαραθωνίων αποστάσεων.
(https://biblionet.gr/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%89%cf%80%ce%bf/?personid=11863).
Εκτός από την εκπληκτική «Χρυσόμυγα», τον απογειωτικό «Τουλούζ Λωτρέκ: Η φαντασία της αμαρτίας», τρεις πολυσέλιδοι τόμοι με θεατρικά του έργα έχουν ήδη τυπωθεί («Θεατρικοί καινούργιοι δρόμοι αν και σκοτεινοί στο φως δείχνουν», «Ευριπίδης Μαινόμενος και άλλα θεατρικά έργα…», «Το αίνιγμα του χαμένου Θεού και άλλα θεατρικά έργα») κι ετοιμάζεται η επανέκδοση τού αφηγήματος που σχετίζεται με την αριστουργηματική ταινία «Ρόζα» (https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=9394&return_url ).
Και δεν πρέπει να λησμονήσουμε την αναδημιουργική επικαιροποίηση κωμωδιών τού Μενάνδρου σε έναν υποδειγματικής αρτιότητας τόμο (https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=211447&return_url ).
Όπως είπε ο ποιητής Τηλέμαχος Χυτήρης, πρόκειται για μια «επαναμάγευση τής Ιστορίας».
Η αρχαιομάθεια, η επισταμένη έρευνα και η ενδελεχής μελέτη των κειμένων τής Αρχαίας Γραμματείας οδηγεί τον δημιουργό σε μία διαχρονική διαστολή των κοινωνουμένων νοημάτων. Αυτή η «κοσμοπολίτικη διάθεση» φαίνεται παραδείγματος χάριν στον βραβευμένο Προμηθέα που ανέβηκε στο Μέγαρο («Το κάλεσμα τού Προμηθέα») αλλά και στην φετινή σύγχρονη τραγωδία του με τίτλο «Η εκδίκηση τής Μελιτώς», που πρωτοανέβηκε φέτος, το 2023, στο «Θέατρο Κατίνα Παξινού» στο Αττικό Άλσος στο πλαίσιο τού επιτυχημένου θεσμού τής Περιφέρειας Αττικής «2ο Διαβαλκανικό Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος».
Κοινό και Κριτική υποδέχθηκαν με ιδιαίτερη θέρμη κι ενθουσιασμό αυτές τις καινοφανείς πρωτοποριακές αναπλάσεις που διαφέρουν από τις περισσότερες σύγχρονες απόπειρες ερμηνείας τού Αρχαίου Δράματος στις επίσημες φεστιβαλικές διοργανώσεις.
Αυτό που διακρίνει τον Χριστόφορο Χριστοφή ως δραματουργό, ως σύγχρονο δραματικό ποιητή διεθνούς βεληνεκούς είναι: η σοβαρότητα, ο σεβασμός, η ευλάβεια με την οποία προσεγγίζει τα αρχαία κείμενα, η συνδημιουργική ελευθερία που απολαμβάνει γράφοντας, η διάδρασή του με την λεγομένη «περιρρέουσα ατμόσφαιρα», αλλά πάνω απ’ όλα η αρχαιομάθεια, η αρχαιογνωσία που πηγάζει από την καθημερινή τριβή του με την βιωμένη καθημερινότητα μέσα όμως από το πρίσμα τής παγκόσμιας ελληνικότητας μιας σκέψης ανθρωποκεντρικής κι ανθρωπομετρικής, που εμφορείται από τα ουμανιστικά ιδεώδη τού Διαφωτισμού.
Είναι σπάνιο να ανακαλύπτουμε έναν καινοτόμο ποιητή εν ζωή, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον σύγχρονο νεοελληνικό πολιτισμό μας να αρδεύεται από αξίες δοκιμασμένες μέσα στο χρόνο, να αξιοποιεί παραδομένα κείμενα που ανήκουν στην Πανανθρώπινη Πνευματική Κληρονομιά.
Ως προς αυτό διαφέρει ο Χριστόφορος Χριστοφής από πολλούς εν ζωή θεατρικούς συγγραφείς: αποφεύγει τον ωμό ρεαλισμό, την τοπικιστική ηθογραφία, την εγχώρια μεμψιμοιρία, την ράθυμο ωχαδερφισμό και πάνω απ’ όλα: ΑΠΟΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΤΗ ΒΩΜΟΛΟΧΙΑ. Ο γραπτός και σκηνικός του λόγος είναι ερωτικός, προσιδιάζει όμως στον μαγικό ρεαλισμό που καλλιέργησε επισταμένως ο Κάρολος Κουν στο ένδοξο Θέατρο Τέχνης.
Τα νεοπλατωνικά ιδανικά μαζί με τις θεωρίες τού Πυθαγόρα, το Κοινό Καλό (που είναι αναπόφευκτα ΚΑΙ αγαθό), η αριστοτελική ταύτιση Αισθητικής και Ηθικής χαρακτηρίζουν έναν σύγχρονο δραματουργό που αποτελεί υπόδειγμα για πολλούς από τους συγχρόνους μου.
Αναλυτική μου κριτικογραφία για τις πρόσφατες παραστάσεις έργων του:
https://www.fractalart.gr/i-ekdikisi-tis-melitos/
Εν κατακλείδι, η μελέτη τού έργου θεατρικών συγγραφέων που βρίσκονται σε δημιουργική εξέλιξη είναι σημαντική τόσο για την επιστήμη τής Θεατρολογίας όσο και για την θεατρική ζωή τού τόπου.
Ανακαλύψτε τους!!!
Μετά Λόγου επί-Γνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας / Konstantinos Bouras, Ph.D.
UNION OF GREEK CRITICS |
