Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
??????
Franz Kafka, “Kafka’s freaks”, στο θέατρο «Φούρνος». Ο Νικόλας Βαγιονάκης είναι άξιος για βραβείο ερμηνείας πρώτου (και μοναδικού) ανδρικού ρόλου. Συνθέτοντας, διασκευάζοντας τα διηγήματα του Φραντς Κάφκα («Αναφορά σε μία ακαδημία», «Ο καλλιτέχνης της πείνας» και «Μεταμόρφωση»), σκηνοθετώντας κι ερμηνεύοντας έναν τραγικό κλόουν-πίθηκο, που αναμασά τα τετριμμένα του ανθρώπινου πολιτισμού, ενώ κατά βάθος επιθυμεί μόνον ένα πράγμα: την Ελευθερία και την Επιστροφή στη Φύση, απαλλαγμένος από τα δεσμά των συμβάσεων που τον στραγγαλίζουν και καταπνίγουν το δημιουργικό του ένστικτο. Η ζωή ως κλουβί ή ως πλατωνικό-σωκρατικό σπήλαιο, οι πόλεις ως φυλακές, τα σχολεία ως νοσοκομεία, οι θεσμοί και τα πνευματικά ιδρύματα ως εξουσιαστικοί μηχανισμοί ανάδρασης δεσμώτου-δεσμοφύλακος, που είναι κι αυτός εγκλωβισμένος σε αυτό το φρικαλέο παιχνίδι… Όλ’ αυτά κι άλλα πολλά κατάφερε να περάσει ο εκπληκτικός Νικόλας Βαγιονάκης, μέσα από μια physical theatrical performance, που δεν κουράζει με την ωριαία, μονότονη, αλλά όχι μονόχορδη διάρκειά της. Λιτός στα εκφραστικά του μέσα, πληθωρικός όμως ως ύπαρξη, ο performer έρχεται να πιάσει τον κομμένο μίτο μιας μακράς σειράς μίμων-παντόμιμων-υποκριτών και να διαιωνίσει το ένα και μόνο λαϊκό θέατρο τής αυθεντικής ματιάς πάνω στις παράλογες απαιτήσεις τής Εξουσίας, απ’ όπου αυτή κι αν προέρχεται, όπως κι αν εικονοποιείται ή συμβολοποιείται από εποχής εις άλλην εποχήν. Το αίτημα του Ανθρώπου για Αγάπη μεταστρέφεται σε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως φαίνεται στο τραγικό δίδυμο των κλόουν από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» και η όλη ψυχοδραματική θεραπεία θεατή κι υποκριτών έγκειται ακριβώς στην επίγνωση αυτών των δεσμών, που τον βυθίζει όμως σε μια βαθύτερη θλίψη κι υπαρξιακό αδιέξοδο. Ομοιοπαθητική; Ίσως. Όταν δούμε τη σκλαβιά μας, μπορεί, ίσως, κάποτε και να θελήσουμε να την αλλάξουμε. «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία». Εν τω μεταξύ εμείς «Φιλοσοφούμεν άνευ….».
Κωνσταντίνος Μπούρας
