Le poète grec Kostas Vassilakos fit sa première apparition dans les Lettres Néohelléniques en 2012 avec «Débris de pensée» («Skepsis Thravsmata»), recueil reçu avec enthousiasme par le public et la critique littéraire. «Débris de pensée» est la fin d’ un parcours de vie, l’aboutissement d’une marche, l’accouchement attendu et preparé du vers où viennent chercher refuge les souvenirs du passé. Suivit «Traversant» («Peri-Diavenontas»), livre qui dévoila aussi son talent de prosateur. «Paroles Évadées» («Loguia Drapetes») fut le titre du deuxième recueil poétique de Vassilakos paru à Athènes chez “Αnemos” (2015). Avec “Paroles évadées”, Vassilakos revient à la magie du vers offrant de nouveau une poésie pure, regie par une ambiance des fois réaliste des fois onirique et placée toujours au centre de l’existence humaine.
Suivent, en traduction française, (forme bilingue), six nouveaux poèmes de Vassilakos pas encore edités.
« Χορεύαμε »
Χορεύαμε με θέα την πανσέληνο.
Με κρατούσες σφιχτά από την ανάσα,
κι εγώ ψιθυριστά άγγιζα το κορμί σου.
-Το νου σου στα βήματα, σου είπα,
μη χαθούν οι στροφές
και ξεμείνουμε στην έκλειψη της αγάπης.
Εσένα σου αρέσει το διάφανο τ΄ ουρανού, κι εμένα το ασημί της θάλασσας.
-Το νου σου στα βήματα .
« Οn dansait »
On dansais sous la lune
Tu me serrais fort par le souffle
Et moi je touchais à mi-voix ton corps
- Attention aux pas, te dis-je
ne pas perdre la cadence
et être à court d’amour.
Toi, tu aimes le transparent du ciel,
Et moi, l’argent de la mer.
-Attention aux pas.
*****
« Στιγμές ζωής »
– «Θα μ’ αγαπάς για πάντα»; ρώτησες.
Κι εγώ, κρέμασα το βλέμμα
στο σεληνόφως της καρδιάς.
Είδα πουλιά να ερωτεύονται.
Είδα αστέρια να χορεύουν.
Είδα φιλιά να πνίγονται.
– «Τώρα, σ’ αγαπώ και μεθούν οι
θάλασσες», σου είπα.
– «Αύριο,
ίσως καρφωθούν οι Κυριακές μου».
Η ζωή είναι στιγμές.
« Instants de vie »
“M’aimeras-tu à vie?”, as-tu demandé
Et moi,j’ai suspendu le regard
Sur le clair de lune du coeur.
J’ai vu des oiseaux tomber amoureux.
J’ai vu des baisers se noyer.
- “Maintenant je t’aime
- Et les mers s’enivrent” te dis-je
- -“Demain, ce sont mes dimanches
Qui seraient cloués.”
La vie, c’est des instants.
*****
« Πιασμένοι από το χέρι »
Το σκοτάδι της ορφανής ψυχής ,
μας σκεπάζει αδέλφια.
Τώρα,
ξανά μαζί, πιασμένοι από το χέρι,
να βγούμε στις μεγάλες πλατείες του κόσμου, κάτω από τα αστέρια, που, κρεμασμένα από τους εξώστες του σύμπαντος, μας χειροκροτούν.
Εκεί,
να χορέψουμε το τραγούδι της καρδιάς, να κλέψουμε μια χαραμάδα ήλιο
και να την κάνουμε γιορτή.
« Μain dans la main »
L’obscurité de notre âme orphelin
Nous couvre chers frères.
Maintenant,
De nouveau ensemble,main dans la main,
Sortis dans les grandes places du monde,
Sous les étoiles qui nous applaudissent
Pendus des balcons de l’univers.
Là,
Dansant la chanson du coeur
Volant une fente de soleil
Pour en faire une fête.
*****
« Ξεχασμένα γράμματα »
Αυτά τα ξύλινα βαγόνια,
που περνούν αδιάφορα
στις ράγες των ματιών,
είναι φορτωμένα με άδηλες σιωπές
κι ανείπωτες λέξεις.
Είναι καρφωμένα με αδικημένες ώρες
και φοβισμένη προσμονή.
Σταματήστε τα
σε κάθε αποβάθρα του νου.
Όλο και κάποια ξεχασμένα γράμματα
θα ξεπηδήσουν.
ΑΓΑΠΗ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, θα φωνάξουν .
Μην τ΄ αφήσετε να φτάσουν
στον τερματικό σταθμό
και μεταλλαχθούν σε αριθμούς χαραγμένους στο μπράτσο της ζωής
θα καταλήξουν στον αποτεφρωτή ψυχών.
« Lettres oubliées »
Ces wagons en bois
glissent indifférents sur les rails des yeux,
chargés de silences incertaines
et de mots non prononcés.
Cloués par des heures lesées
Et une atttente apeurée.
Arretez-les à chaque quai de l’esprit.
Quelques lettres oubliées en rebondiront.
AMOUR, JUSTICE, LIBERTE, crieront-ils .
Ne les laissez pas atteindre la gare terminale
ils seraient transformés en chiffres
gravés sur le bras de la vie
ils aboutiraient à l’incinerateur d’âmes.
*****
« Έτσι είναι η αγάπη »
Πέφτουν τα φύλλα της καρδιάς καταμεσής της Άνοιξης,
-Κι εσύ, νιώθεις βαρυχειμωνιά
-Κι εγώ, σου λέω «μη λυπάσαι»,
Ήταν μ’ ανθούς γεμάτη το φθινόπωρο
Κι ήλιους λουσμένη το χειμώνα.
Έτσι είναι η αγάπη.
Τρελαίνει τις εποχές
“L’amour c’est comme ca”
Chute des fleurs du coeur
En plein printemps,
-Et toi, tu te sens la lourdeur de l’hiver
-Et moi, te dis-je “N’en sois pas attristé”.
Il était plein de fleurs en automne
Et baigné de soleils en hiver.
L’ amour c’est comme ca.
Il affole les époques.
*****
« Αυτές οι πέτρες »
Αυτές οι πέτρες οι πολυκαιρισμένες
Με το ασβεστωμένο παράπονο.
Αυτές οι πέτρες με τις σχισμές
Από τις οπλές και τα ξίφη της ιστορίας.
Αυτές οι πέτρες με τα σημάδια
Περιμένουν.
Να εναποθέσουμε σε μια αμυχή
Έναν σπόρο γνώσης
με δυο σταγόνες αμφισβήτηση .
Για να αντέξουν το βάρος
των αιώνων που έρχονται.
« Ces pierres »
Ces pierres delabrées
A la plainte chaulée.
Ces pierres aux fentes
Ouvertes par les sabots
et les epées de l’histoire.
Ces pierres aux traces
ELLES ATTENDENT
Que nous posions sur une éraflure
Une graine de connaissance
avec deux gouttes de contestation.
En vue qu’elles puissent supporter
Le fardeau des siècles qui suivent.
*****
