“ΟΙ ΛΕΚΤΙΚΕΣ ή παραγλωσσικές ή γραπτές (δήθεν εμπιστευτικές προς την ιεραρχία) ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ, ΤΟ ΜΙΣΟΣ, Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ, Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ, Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ, Η ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΜΕΤΡΙΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΜΟΡΦΕΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΒΙΑΣ (MOBBING) ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ”

εισήγηση τού Δρ Κωνσταντίνου Μπούρα, ποιητή-θεατρολόγου-μεταφρασεολόγου-κριτικού, https://konstantinosbouras.gr

 

«Στην Ελλάδα το mobbing δηλαδή η παρενόχληση στον εργασιακό χώρο, έχει νομική συσχέτιση με την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθώς ο νόμος υπ’ αριθμ. 4443 του 2016 απαγορεύει τις διακρίσεις βάσει φύλου, εθνικότητας ή γενετήσιου προσανατολισμού.»

(από το Διαδίκτυο, μηχανή αναζήτησης τής Google)

 

Για να φτάσει να ποινικοποιηθεί μία στάση, συμπεριφορά σημαίνει πως είναι συνηθισμένη, κοινή, γενικευμένη και ιδιαίτερη συχνή, ενοχλητική, απαράδεκτη και μη συνάδουσα (στην συγκεκριμένη περίπτωση) με τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, όπως έχουν νομοθετηθεί και ισχύουν σήμερα με την τελευταία αναθεώρηση τού Συντάγματος τής Ελληνικής Δημοκρατίας ( 2019 ).

 

Από την εμπειρία μας (ατομική, διαμεσολαβημένη και συλλογική) κανείς δεν ασχολείται με κάτι που δεν υπάρχει.

Ποιες είναι οι εκφάνσεις και τι σχέση έχουν με τις εκδηλώσεις μίσους, απρόκλητης επιθετικότητας, βιασμού σωμάτων τε συνειδήσεων;

Πού σταματάει η κατάχρηση τής όποιας εξουσίας (πρόσκαιρης ή μόνιμης) και πού περνάμε σε μεσαιωνικές αυθαίρετες σαδιστικές συμπεριφορές τιμωρητικού τύπου;

Από μία απλή έρευνα (πέρα από την καθημερινή παρακολούθηση) των έντυπων και ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης είναι σαφές ότι οι καταγγελίες παρόμοιων περιστατικών πληθαίνουν κι απειλούν να μετατραπούν σε θύελλα κατακλύζοντας την παγκόσμια συνειδητότητα. Μετά το σωτήριο κίνημα “Me too” κι ως παρακλάδι αυτού διαπιστώνουμε καθημερινά πως γινόμαστε θύματα εργασιακού εκφοβισμού, απαραδέκτων χειριστικών συμπεριφορών, άμεσων ή και ανέκφραστων απειλών (με τη «γλώσσα τού σώματος»), εκβιασμών, περιθωριοποίησης, κατασυκοφάντησης, απαξίωσης.

Η «δολοφονία προσωπικότητας» μπορεί να ακούγεται ως ενδιαφέρων νεολογισμός είναι όμως ιδιαίτερα  φρικτή και αποτρόπαια πρακτική, όχι τόσο σπάνια όσο νομίζουμε ή θα θέλαμε.

Θεατρικά έργα, ταινίες, αψιμαχίες, «επιθέσεις φιλίας», «λυκοφιλίες», το άγχος τής κοινωνικής ανόδου, τής υπέρβασης ιεραρχίας με άνομα μέσα, τα πάντα στο βωμό τού χρήματος, ο αμοραλισμός, ο μακιαβελισμός, η εξουσιολαγνεία, η τρομολαγνεία, η ενοχή, η αυτοπεριθωριοποίηση, ο μαρασμός, η κατάθλιψη, η παραίτηση, η αυτοκτονία.

Θα πρέπει να νομοθετηθούν επειγόντως αποτελεσματικοί μηχανισμοί εσωτερικού ψυχολογικού-κοινωνικού ελέγχου σε κάθε οργανική μονάδα (του Δημοσίου ή του Ιδιωτικού Τομέα).

Ο Ιατρός Εργασίας, η Επιθεώρηση Εργασίας, οι κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων… δεν φαίνεται ότι αρκούν. Τα πράγματα έρχονται στη δημοσιότητα όταν έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι.

Ο ισχύων νόμος για την Αξιολόγηση προβλέπει κριτήρια συμπεριφοράς (εσωτερικής και προς το κοινό). Εφαρμόζεται όμως επιλεκτικά, ανταλλακτικά, ατελώς…

Τελικά τι πρέπει να πούμε, εκτός από την αναζήτηση υποστήριξης σε εθελοντικές ομάδες, μη κυβερνητικές οργανώσεις, στα κόμματα, στην εκκλησία, σε πολιτιστικές ομάδες και συλλόγους;

Ημερίδες σαν αυτή θέτουν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Κάτι είναι κι αυτό;

Γιατί καμία δικαστική ή άλλη διοικητική αρχή δεν ερευνά αυτεπαγγέλτως τις καταγγελίες στα «εμπιστευτικά πρωτόκολλα» (βιβλία εισερχομένων) των Υπουργείων, των ΝΠΔΔ, των ΝΠΙΔ, των Οργανισμών τού Δημοσίου;

Γιατί πρέπει διαρκώς να καλυπτόμεθα πίσω από τον ανατολίτικο ωχαδερφισμό και την μπλαζέ αδιαφορία; Ό,τι κακό χτυπά την πόρτα τού γείτονα θα χτυπήσει και την δική μας πόρτα εντός ολίγου.

Μπορούμε να καταδικάζουμε όλοι/όλες/όλα τον φασισμό, τον ρατσισμό, τις απαράδεκτες διακρίσεις, την ευνοιοκρατία των ασπονδύλων κολάκων, όμως η αναξιοκρατία, η μετριοκρατία, η «συνωμοσία των ηλιθίων» καλά κρατεί…

Καλά τα ποσοστά, όμως ο άνθρωπος δεν είναι νούμερο, αλλά ΌΝΤΟΤΗΤΑ.

Στον υλιστικό πολιτισμό μας κατακρημνίσαμε και υπονομεύσαμε κάθε έννοια θεότητας και τα αντικαταστήσαμε όλα αυτά τα πνευματικά με το Χρήμα. Καιρός είναι να διαλέξουμε τον Χριστό ή τον Μαμωνά, να επιλέξουμε ανάμεσα στην χρηστή πλευρά τού εξελισσόμενου εαυτού μας και στην επαναπαυτική οπισθοδρόμηση.

Ο Σωκράτης, ο Πυθαγόρας, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Αλκιβιάδης, ο ίδιος ο Αλέξανδρος ο Μέγας, ο Ίβυκος, η Σαπφώ… ήταν θύματα τού προαιώνιου φθόνου. Μήπως είναι αρκετή ένδειξη (αν όχι κι απόδειξη) ότι είμαστε γνήσιοι συνεχιστές εκείνων;

 

(ομιλία μου στην διαδικτυακή Hμερίδα τού PEN Greece: «Ρητορική μίσους & πολιτική ορθότητα στο πλαίσιο της Ελευθερίας του Λόγου», το Σάββατο 16.12.2023, ώρα 12:00).