ΑΠΕΙΚΑΣΜΑ   Πλειάδιο αποτύπωμα Στην παλάμη τού Κρόνου Κατασυκοφαντημένου Από τους επιγόνους. Έχει κι ο Χρόνος Τα σύσκιά του Τα σύδεντρα Τα συσσώματά του Όμως εμείς παραμένουμε γαλήνιοι Τώρα που σύννεφα σκιάζουν Την Ανθρωπότητα Και πρέπει να διακτινιστείς Πέρα από το Πέπλο, Ιππεύοντας μια ακτίνα ήλιου Ανάποδα Σαν μεσαιωνική μοιχαλίς Διαπομπευμένη Από τους πειρατές Που ξεπορτίσανε από τον Nibiru Μιαν ατυχή συναστρία Όπου στιγμιαία πύλη...

  Ποιητικό Μετείκασμα   Πρόσωπα μέσα στη Φύση Κι η φύσις σκαιά Αποτρέπουσα νερά Που τρέχουν προς κάθε Κατεύθυνσιν Αναζητώντας Την από- Γείωσιν Ενόσω το μυστικό Των αλχημιστών Έγκειται εις την μετά- Στοιχείωσιν Των Πάντων Εις Ένα και το Αυτό…   Πρόσωπα καλλιεργημένα Φύσις ανεπεξέργαστος Παραδομένη στην επικράτεια Των πέντε στοιχείων, Τού αιθέρος πρωτοσταντούντος,           ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ Και πρωτομάστορα…   Σχήματα αφηρημένα, Παγιωμένα...

Ιερότητα τής ζωής και Ευθανασία.   Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα   Η ζωή είναι γλυκειά, ακόμα και για τους απελπισμένους, τους πονεμένους, τους κατατρεγμένους… Ας το θυμόμαστε αυτό βλέποντας τις φρικτές σκηνές τού πολέμου, τον βομβαρδισμό των αμάχων, την σφαγή των νηπίων…   Τι γίνεται όμως μ’ εκείνους / εκείνες που η ζωή τους έχει γίνει βάρος, άχθος ασήκωτο; Με όσους / όσες δεν μπορούν να ζήσουν με το άγχος του...

σε μετάφραση (από το αγγλικό κείμενο του William Archer) και Σκηνοθεσία Εμμανουήλ Γ. Μαύρου. Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί ανάμεσα στους νεκρούς και ξαναζωντανέψουμε και ξαναζήσουμε και ξυπνήσουμε επί τέλους από το όνειρο που είναι η ζωή.   Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα   Φιλοσοφικό πόνημα σκανδιναβικής δραματουργικής προελεύσεως με σκηνικές τελετουργοποιήσεις μεσογειακού τύπου. Μια σκοτεινή κι ερεβώδης αντίληψη...

  Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα   Επιτέλους!!! Προβάλλονται από το νεοελληνικό θέατρο πρότυπα ήθους και ηθικής αδιαπραγματεύτου. Άνθρωποι που δεν είναι «σκοτεινοί» και δεν μας προτρέπουν σε μακιαβελικές πράξεις και δεν ερωτοτροπούν με το Κακό (στη γενικότερη φιλοσοφική του έννοια). Ο Νικηταράς αρνήθηκε επίμονα να εξαργυρώσει τις επαναστατικές του αδιαμφισβήτητες περγαμηνές. «Πέθανε στην ψάθα», κοινώς, όπως επαλήθευσε...