«Ο βίος του Γαλιλαίου» του Bertolt Brecht σε μια πιστή σκηνοθεσία από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο Εθνικό μας Θέατρο, που τιμάει το όνομά του με τέτοιες παραστάσεις
Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Παρακολουθούσα με ιδιαίτερη επιφύλαξη μέχρι τώρα τις διδασκαλίες του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω το στίγμα του. Τελικά, σήμερα (χθες δηλαδή 30/12/2015) παρακολουθώντας τη σκηνοθεσία του στο αμφίσημο αριστούργημα του Μπρεχτ «Ο βίος του Γαλιλαίου» φωτίστηκεν αίφνης ο σκοτισμένος εγκέφαλός μου και κατάλαβα: ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκύβει ταπεινά στα κείμενα που επιλέγει να ανεβάσει, τα μελετά, τα σέβεται, τα αναδεικνύει, εις βάρος του εγώ και της αυτοπροβολής του. Ουδείς σκηνοθετισμός, ουδεμία επίδειξη δεξιοτεχνίας παντελώς αναρμοζούσης. Τα πάντα ταιριαστά και στην ώρα τους. Σεμνά και ταπεινά. Αυτό που λέγαμε παλιά «με σεβασμό στο πνεύμα του συγγραφέα». Κυριολεκτικώς. Ενώ με κάτι άλλους – ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε – είτε Σαίξπηρ βλέπεις είτε Μολιέρο είτε Ευριπίδη είτε Γκολντόνι εν και το αυτόν. «Ηύρε ο γύφτος τη σειριά του κι αναγάλλιασεν η καρδιά του». Και συχωρέστε μου (χρονιάρες μέρες) το couleur locale, αλλά τα έχουμε δει όλα από τους ατάλαντους μονοφυσίτες της παραθεατρικής τέχνης. Βιάζουν τα ταλαίπωρα ανυπεράσπιστα πτώματα των κειμένων, με τη γαλαρία τους να χειροκροτεί αφιονισμένη. Δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίσκοι χύνουν πολύ μελάνι όταν δεν …χύνουν, για να λιβανίσουν ανύπαρκτες παράτες και κορώνες που ούτε ο Ορόντ στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου δεν θα τολμούσε να αρθρώσει. Τόση μα τόση κακογουστιά, φτάνει να είναι εισαγόμενη. Έλεος. Ας ακούσουμε τα κείμενα. Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή του σαιξπηρικού Άμλετ στους θεατρίνους που νοικιάζει δι’ ίδιον όφελος: «αν είναι να πηδήξετε τα λόγια σας, καλύτερα να τα δώσουμε να τα ξεφωνίσει ο δημόσιος κήρυξ, κοινώς ντελάλης» (δική μου ελεύθερη-ελευθεριάζουσα απόδοση).
Γι’ αυτό χάρηκα τον «Γαλιλαίο» του Μπρεχτ κι όχι του Θεοδωρόπουλου. Γιατί μου θύμισε τις καλές μέρες στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών με τον παθιασμένο Σπύρο Ευαγγελάτο να μας τον διαβάζει παρασυρμένος, σχολιάζοντας αραιά και πού, αφήνοντας το κείμενο να μιλήσει από μόνο του. Επιτέλους, υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι στο ελληνικό θέατρο. Επίμονοι, ακάματοι, εργατικοί, παραγωγικοί, χωρίς σκάνδαλα, χωρίς να χρειάζεται να τους υποστηρίξουμε εκ των υστέρων. Εξάλλου, «μετά την απομάκρυνσιν από το ταμείον ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Μακάριοι οι σιγαλοί, μακάριοι οι διαρκούντες, μακάριοι οι υπομένοντες, μακάριοι οι γνωρίζοντες, μακάριοι οι μαθητεύοντες, μακάριοι οι μανθάνοντες, μακάριοι οι πυνθανόμενοι…
Κωνσταντίνος Μπούρας
www.konstantinosbouras.gr
