ΑΠΟ ΤΟ ΘΙΑΣΟ “ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ“, ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΚΑΠΗ ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ.
Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Απολαμβάνω κυριολεκτικά τους ερασιτέχνες στο θέατρο γιατί δίνουν και την ψυχούλα τους. Ακόμα και τσάι μέσα από σαμοβάρι κέρασαν τους τυχερούς θεατές της παράστασης. Υπεύθυνη γι’ αυτό η παχουλούλα καλλίφωνος ερασιτέχνης ηθοποιός που έμοιαζε με τη σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου. [Συγγνώμη, αλλά όταν δεν υπάρχει αναλυτικό πρόγραμμα, με φωτογραφίες στα βιογραφικά ή εξαντλητική διανομή, αδυνατώ να γνωρίζω σε ποιον πρέπει να απονείμω τα εύσημα – όσοι όμως είδαν την παράσταση καταλαβαίνουν].
Ξεχώρισα κάποιους από αυτούς τους εραστές της Τέχνης του Διονύσου, όμως για λόγους δεοντολογικούς και τεχνικούς δεν θα τους κατονομάσω.
Το γενικό σύνολο ήταν εξόχως παιδαγωγικό. Είναι ασύλληπτο πώς μας ενδιαφέρουν τα τσεχωφικά σκαριφήματα έναν και πλέον αιώνα μετά από τη συγγραφή τους υπό διηγηματικήν μορφήν. Αυτός ο γιατρός ήταν ανεξάντλητος μάρτυρας του καιρού του, επαγγελματίας παρατηρητής, ωτακουστής, ηδονοβλεψίας των γελοίων και τραγικών πόθων των ανθρώπων της εποχής του. Μόνο η δική του αποχή από τις ερωτικές χαρές θα δικαιολογούσε μια τέτοια επίμονη προσοχή, σχεδόν διαλογιστική, στις πράξεις και στις μύχιες σκέψεις των άλλων. Ο Τεννεσσή Ουίλλιαμας – κρίνοντας ίσως εξ ιδίων – υπαινίχθηκε μία λανθάνουσα κι ανεκπλήρωτη «αιρετική» για την εποχή σεξουαλικότητα του πολυγράφου ιατροφιλοσόφου με το κατά κόσμον όνομα Άντον Τσέχωφ. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, ο ερωτικός διάκοσμος του εσωτερικού τοπίου του δραματικού πεζογράφου ελάχιστα μας αφορά, παρά μόνον στο βαθμό που φωτίζει ανεκδήλωτες πτυχές του έργου του.
Σε αυτή λοιπόν την παράσταση, όπως συμβαίνει και με τα έργα του Σαίξπηρ, του Ίψεν, του Στρίντμπεργκ, του Ευριπίδη, του Μολιέρου και του Γκολντόνι, η σχηματικότητα στο παίξιμο και η όποια Mise-en-place ρίχνει το βάρος στο κείμενο, φωτίζοντάς το με μια ρουστίκ, σχεδόν ναΐφ απλοϊκότητα, που του χαρίζει όμως μιαν άλλην απλοσύνη κι έτσι παίρνει διαστάσεις πρωτο-ειδωμένες για τον λόγιο που το έχει μελετήσει κατά γράμμα.
Αγαπώ τον Τσέχωφ, γιατί ο λόγος του είναι απλός, αφκιασίδωτος, γιατί κοροϊδεύει και περιγελά τον Τουργκένιεφ και τις άλλες «χρυσές μετριότητες» της εποχής τους, τους καλλιεπείς, τους …political correct που το νου τους έχουν στο ταμείο και στους ποδόγυρους ανήλικων κοριτσιών. Φυσικά και ξέρουν ότι το ταλέντο κι οι επιδόσεις τους δεν αντέχουν στο Χρόνο. Όμως τι τους νοιάζει; Δεν τους μέλλει καθόλου, φτάνει να εισπράττουν υλικά, υλικότατα αγαθά. «Το χρήμα είναι το κ…λοδάχτυλο» έλεγε γνωστός μετριότατος ζωγράφος των βορείων προαστίων που μυθοποιήθηκε για την αριστοφανική τόλμη παρά για την τέχνη …του μπογιατζή! [Κακίες!!!].
Ο Τσέχωφ είναι διαχρονικός, γιατί δεν τους είχε ανάγκη. Δεν χάιδεψε τα αυτιά των ισχυρών της εποχής του. Δούλεψε ηρωικά σαν γιατρός, υπηρετώντας τους φτωχούς μουζίκους. Ήλθεν, είδεν, έγραψεν, απήλθεν. Κι αν δεν ήταν ο Στανισλάβσκι, μπορεί να μην τον ήξερε κανείς σήμερα ως έναν από τους μεγαλειώδεις θεατρικούς συγγραφείς τού Κόσμου.
Για όλους αυτούς τους λόγους απόλαυσα ιδιαίτερα την ευρηματική παράσταση “10 ΜΙΚΡΟΙ ΤΣΕΧΟΦ”, ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ ΑΠΟ 20 ΕΩΣ ΚΑΙ 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΘΙΑΣΟ “ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ”, ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΚΑΠΗ ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ.
Εξαίρετοι όλοι οι συντελεστές:
ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΕ:
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:ΕΥΧΑΡΙΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ
ΣΚΗΝΙΚΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΝΑΣΙ ΔΡΑΚΑΚΗ – ΚΟΖΑΚΛΗ
ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΕ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ:
ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΤΣΟΣ
ΜΑΡΙΛΙΑ ΘΑΝΟΥ
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΘΑΝΟΥ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΜΝΗΝΑΚΗΣ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΛΗΤΟΥ
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΓΑΛΑΚΑΚΗΣ
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΜΗΛΑ
ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΡΙΔΗΣ
Ευχαριστώ τον καλό φίλο κι αδελφό ΧΡΗΣΤΟ ΓΟΥΤΣΟ που μου μίλησε γι’ αυτή την υπέροχη παράσταση και με συνόδεψε με χαρά, ξαναβλέποντάς την διασκεδάζοντας με την ψυχή του για δεύτερη φορά!
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
http://www.edionysos.gr/2017/01/10-20-31.html
