ΘΑ ΤΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ. Ή μήπως όχι;
Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Θέατρο της α-νοησίας. Και ξεκινάμε από τα βασικά (από τον επίσημο διαδικτυακό τόπο του Θεάτρου Τέχνης http://www.theatro-technis.gr/to-neo-ergo-tis-lenas-kitsopoulou/):
Τίτλος παράστασης:
Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις.
Λίγα λόγια για το έργο
Στην ουσία πρόκειται για ένα έργο για τη ματαιότητα. Ένα κείμενο πολύ καθημερινό, που δεν έχει τίποτα φιλοσοφικό. Δεν έχει τίποτα ουσιώδες – είναι μαζεμένες όλες οι ανούσιες κουβέντες που κάνουμε στον καναπέ μας (με τις οποίες πωρωνόμαστε κιόλας), από συνταγές μαγειρικής μέχρι τις ειδήσεις της τηλεόρασης. Αυτό, που μιλάμε στο τηλέφωνο χωρίς να λέμε τίποτα. Ένα πράγμα τόσο καθημερινό, τόσο οικείο σε όλους, που όμως μέσα από την εμμονική του δομή καταντάει άρρωστο. Ένα κείμενο βασισμένο σε τόσο κλισέ κουβέντες, που κατά τη διάρκεια των διαλόγων οι θεατές θέλουν να μπουν μέσα και να συμμετέχουν με τη γνώμη τους, να διαφωνήσουν, να συμφωνήσουν, να επαινέσουν ή να αρπαχτούν. Μια βαρεμάρα, μια ματαιότητα, μια σήψη, που οχυρώνεται πίσω από ανώδυνες κουβέντες. Για να περάσει η ώρα. Για να ξεχαστούμε. Για να μην νιώσουμε ένοχοι που η ζωή μας δεν μας ικανοποιεί. Ένα έργο για την εποχή μας, για το «τώρα», που πια δεν έχουν τα πράγματα νόημα, που πια δεν περιμένουμε και πολλές εκπλήξεις. Τόσο ζωντανό, που αν το πάρει κάποιος να το παίξει σε έναν χρόνο θα μπορούσε σε σημεία να λέει άλλα λόγια. Φυσικά, υπάρχουν σκηνοθετικές εγκοπές, παραλληρήματα κειμενικά, κατά τα οποία παρεμβάλλονται κάποια πράγματα πολύ τραγικά, ή τραγικά κωμικά ,δράσεις ή σιωπές απόγνωσης, κάποια ξεσπάσματα των ηρώων πολύ τρελά- αλλά στο πλαίσιο πάλι μιας τρέλας πολύ κλισέ, σαν να προσπαθούμε μέσα από κλισέ και γελοίες αφορμές να τσακωθούμε, να τα σπάσουμε, μόνο και μόνο για να μην βγει αυτό το κοιμισμένο τέρας από μέσα μας, που δεν είναι άλλο από τον βαθύ πόνο της ύπαρξής μας. Παθαίνουμε αμόκ και καταλαμβανόμαστε από οργή, σε μια ύστατη προσπάθεια να δραπετεύσουμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Κι αφού ακούσαμε την επίσημη εκδοχή, ας διαβάσουμε και τη δική μου άποψη: Κάθε φορά που βλέπω παράσταση με υπογραφή Κιτσ-οπούλου αγανακτώ, διαμαρτύρομαι, επαναστατώ, όμως για λίγες ώρες μετά βλέπω διαφορετικά την πραγματικότητα γύρω μου, στο μετρό στους παμβρώμικους δρόμους, στα μαγαζιά, στις ταβέρνες, στους σινεμάδες. ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΆΣΧΗΜΗ, ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, ΧΩΡΙΣ ΊΧΝΟΣ ΜΑΓΕΙΑΣ, ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ, ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΗ. Φαντάζομαι ότι έτσι θα βλέπουν τον κόσμο οι ναρκομανείς σε σύνδρομο στέρησης. Από περιγραφές έχω αντιληφθεί ότι πρέπει να τους φαίνεται ο κόσμος όλος σαν μια απέραντη χωματερή, σκουπιδότοπος χωρίς νόημα. Έτσι είναι και το συναισθηματικό τοπίο των αντιηρώων της Κιτσοπούλου. Ρημαγμένο, καθημαγμένο, ξευτιλισμένο. Εκρήγνυνται χωρίς λόγο (ή μάλλον για οργανικούς βιο-χημικούς λόγους, σβήνουν και ξανα-«φιλιώνουν» πάλι αναιτιολόγητα και διάγουν μια ζωή παράλογη, στρυφνή, στυγνή, χυδαία και ανούσια). Αλίμονο αν βλέπαμε τα πράγματα (μόνον) έτσι. Δεν ζούμε βεβαίως σε έναν παράδεισο. Όμως πρέπει κάθε μέρα να εργαζόμαστε και να δημιουργούμε ένα καλύτερο αύριο, ειδικά όταν το τώρα δεν καλύπτει τις απαιτήσεις της ψυχής μας. Ίσως η ομοιοπαθητική μαγεία της Κιτσοπούλου να οδηγεί στον εμετό που καθαίρει το παραχορτασμένο με τοξικά και χημείες στομάχι μας. Μπορεί η καλή αυτή θεατράνθρωπος (τώρα κι ως πρόσωπο θεατρικό αυτούσιο, αυτεξούσιο κι αμίμητο) να είναι μια μεγάλη ιέρεια της Διονυσιακής Τέχνης. Μπορεί να λειτουργεί ως εμετικό ή καθαρτικό, δεν ξέρω. Φαντάζομαι όμως ότι ολίγοι θα ζηλέψουν τη δόξα, πολλοί όμως θα μιμηθούν την εισπρακτική επιτυχία της. Τι να πω; Σημεία των καιρών!
Εκπληκτικός ο κινησιολογικός αυτοσχεδιασμός του παρτεναίρ της, Γιάννη Κότσιφα. Αυτός τουλάχιστον ΕΙΝΑΙ ηθοποιός! Με …
Κωνσταντίνος Μπούρας
INFO:
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλοου
Σκηνικά – Κοστούμια: Ναταλία Λάτση
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική επιμέλεια: ο Θίασος
Α’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Νικολάου
Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Χρήστος Χριστόπουλος
Γ’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Μαυρέα
Δ’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζένια Κονταράτου
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Παίζουν: Γιάννης Κότσιφας, Λένα Κιτσοπούλου κ.ά.
Πρεμιέρα Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015
13 Φεβρουαρίου – 6 Απριλίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή 9.15 μ.μ., Σάββατο-Κυριακή 9.30 μ.μ., Δευτέρα 8.00 μ.μ. / Διάρκεια: 80΄
Δευτέρα: Γενική είσοδος 10 ευρώ
Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Φρυνίχου
Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 και 2103236732
Καθημερινά 10:00-13:00 και 17:00-22:00
