Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Επιτέλους, είδαμε καλό θέατρο. Με τα όλα του. Κοστούμια, σκηνικά, requisites, ερμηνείες διεθνούς βεληνεκούς. Έτσι, για να ξεχνάμε πού και πού ότι βρισκόμαστε σε μια νεόπτωχη τριτοκοσμική χώρα των Βαλκανίων μεταξύ της ταλανιζομένης Ευρώπης και της σπαρασσόμενης Ανατολής…
Ο νεαρός (;) σκηνοθέτης Απόλλωνας Παπαθεοχάρης είχε να κάνει με δύο «θηρία» με δύο «ιερά τέρατα» της ούτως ή άλλως ιεράς τέχνης του Διονύσου. Θα ήθελα να ήμουνα στη θέση του, αλλά και δεν θα ήθελα… Πώς να πεις σε μια Ρένη Πιττακή να μην υπερπαίζει γιατί δεν είναι στην Επίδαυρο ως Άττοσα ή ως Αγαύη έστω; Πώς να πεις στη Ρούλα Πατεράκη ότι είναι τέλεια, κινηματογραφική και αληθοφανής ακόμα κι όταν ψιθυρίζει το καταπληκτικό εκείνο «σκρώφα» ανεβαίνοντας με προσοχή τις σκάλες προσέχοντας να μην πέσει με τα λευκά παπούτσια της την ώρα που κουβαλάει το γεύμα ή το δείπνο στη φυλακισμένη ανάπηρη αδελφή της;
Το σκηνικό ήταν ένα θαύμα, επίτευγμα ολκής που πρέπει να επισημανθεί. Σε αυτό συνεργάστηκε η Μαίρη Τσαγγάρη με τον σκηνοθέτη που υπογράφει και τα κοστούμια! Τόση πολυπραγμοσύνη πια; Θα ζηλέψουν μερικές διάσημες «ράφτρες» που δηλώνουν ενδυματολόγοι. Αστειεύομαι. Καλά έκανε κι έδωσε την προσωπική του σφραγίδα κι αισθητική σε όλη τη παράσταση. Επιτέλους είδαμε θέατρο ελληνικό και παγκόσμιο.
Η αρχετυπική σύγκρουση των δύο αδελφών που μισούνται και ζηλεύονται θανάσιμα παραπέμπει και στο βιβλίο “Sisters” που έβγαλε η άγνωστη στο πλατύ κοινό και παροπλισμένη αδελφή της Μαρίας Καλογεροπούλου για να πλήξει το είδωλο Callas. Και άλλες δίδυμες αδελφές λιγότερο διάσημες, «δολοφονούν» ίσως τις αδελφές τους σε «τυχαία» τροχαία [υπολογισμένη παρήχηση του πι]. Δεν υπονοώ καμιά, μη μου στείλετε εξώδικα. Γενικώς ομιλώ. Η κρεατομηχανή του Χόλυγουντ και το σταρ-σύστεμ δεν άντεχε και δεν αντέχει ίσως δύο άτομα με το ίδιο επώνυμο ή έστω αδελφές. Ο ένας πρέπει να είναι αναγκαστικά παραγκωνισμένος. Μπερδεύεται το κοινό. Σύγχυση στους πελάτες. Δεν είναι επαρκής η σήμανση και το λογότυπο του «προϊόντος».
Σε αυτό το κείμενο η σύγκρουση αποκτά στριντμπεργκικές διαστάσεις, αν όχι και ευριπίδειες. Από αυτή την άποψη (κι από πολλές άλλες) η εξεζητημένη ερμηνεία και το υπερ-παίξιμο της Ρένης Πιττακή είναι και θεμιτό και δικαιολογημένο και ταιριαστό!!!
Καφκικές σκηνές εναλλάσσονται με μοτίβα από θρίλερ και νουάρ λογοτεχνία του παλιού καλού ασπρόμαυρου ομιλούντος κινηματογράφου… Σε συνδυασμό με τις δύο τερατώδεις κι εμβληματικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών δημιουργούν ένα μοναδικά εξαιρετικό θεατρικό γεγονός, μια αξιοσημείωτη συνάντηση που θα διαρκέσει – κατά την ταπεινή μου γνώμη – πολλές, πάμπολλες θεατρικές περιόδους. Το κοινό, που έχει πάντα υγιές αισθητήριο και το δραματικό του ένστικτο δεν το γελά, συνωστίζεται για να μη χάσει αυτή την υπέροχη παράσταση. Και με το δίκιο του. Θα την έβλεπα χιλιάδες φορές. Μέχρι τελικής (επί-)πτώσεως! Αξίζει. Θα τη θυμάστε για χρόνια.
Όσο για τη Ρούλα Πατεράκη, στην τελευταία σκηνή της «τρέλας» που είναι ντυμένη ασορτί με την λευκοντυμένη κούκλα της, μου θυμίζει τις ανεπανάληπτες «Ω! οι ωραίες μέρες» του Μπέκετ, που ερμήνευσε με τον συχωρεμένο τον άντρα της Γιάννη Πάνου-Παναγιωτόπουλο βουτηγμένη μέσα σε ένα κατάλευκο νυφικό αντί για αμμόλοφο! Αυτή η γυναίκα είναι μοναδική. Μπορεί να κάνει τα πάντα, να υποδυθεί όλους τους ρόλους, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, φυλής… μπορεί να είναι όσο κακή θέλει, όμως δεν είναι ποτέ μέτρια. Έτσι γίνεται με τις ιδιοφυίες. Ρούλα Πατεράκη, υποκλίνομαι.
Όσο για τη Ρένη Πιττακή, τη θυμάμαι σε μερικούς ρόλους από το παλιό Υπόγειο του Κουν της δεκαετίας του 1970. Μερικές κινήσεις, στάσεις, εκφορές του λόγου της είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου. Μεγάλη ηθοποιός, που χρειάζεται όμως αυστηρό σκηνοθέτη να την καθοδηγεί, αφού δεν είναι σκηνοθέτης κι η ίδια!
Ταιραστή σαν γάντι στην όλη αισθητική της παράστασης η ρέουσα μετάφραση του Αντώνη Γαλέου σε δραματουργική επεξεργασία της Δανάης Παπουτσή και του σκηνοθέτη [αμάν πια! Είπαμε. Ακόμα κι ως …Απόλλων υπερβάλλει σε συγκεντρωτισμό].
Λοιπόν, για να συγκεντρωνόμαστε συμπερασματικώς: προτείνω τις δύο πρωταγωνίστριες για βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου εξ ημισείας και τον σκηνοθέτη για βραβείο αναγεννησιακής σπουδής και πολυπραγμοσύνης. Πρέπει να καθιερωθεί ένα τέτοιο βραβείο. Είμαστε σε μία χώρα που θα το διεκδικήσουν πολλοί. Και δεν υπονοώ τίποτα. Τα λέω όλα ευθαρσώς και με τ’ όνομά τους.
Μην χάσετε αυτό το θέαμα. Θα μεταφερθείτε στον άχρονο χώρο της υψηλής ποίησης, εκεί όπου συγκρούονται με ορμή τα αρχετυπικά ανθρώπινα ένστικτα με τον λευκοντυμένο άγγελο που κρύβουμε επιμελώς μέσα μας και ξεμυτίζει λίγο στις συμφορές, στον Έρωτα, στην Τρέλα, όταν το μακρύ χέρι του Θανάτου προβάλλει μέσα από τις σκιές και τους ήσκιους (που δεν είναι πάντα και ποτέ σχεδόν δεν είναι το ίδιο πράγμα).
Το Καλό και το Κακό στη μανιχαϊστική τους σύγκρουση ευνοούνται ιδιαίτερα από τη «νουάρ» αισθητική και το θέμα, οι ερμηνείες, η σκηνοθεσία, το κείμενο δίνουν μιαν επιθυμητή διαχρονικότητα στην εκπληκτική αυτή παράσταση που φιλοξενείται στο ατμοσφαιρικό και φορτισμένο ποιοτικά Θέατρο Σφενδόνη. Τρέξατε! Τρέξατε! Τέτοιες παραστάσεις δεν βλέπεις κάθε μέρα. Φαντάζομαι ότι και οι τουρίστες που δεν ξέρουν γρυ ελληνικά μπορούν να απολαύσουν μια χαρά αυτό το θέαμα!!!
Μετά πολλών επαίνων κι «εύγε» το κοινό ζητωκραυγάζει κάθε βράδυ τις δύο πρωταγωνίστριες. Όμως πρέπει να εξάρω και την ηθοποιό Στέλλα Γκίκα που υποδύεται επακριβώς την Έντνα και την
Πηνελόπη Μαρκοπούλου στον διπλό ρόλο ως Κυρία Μπέητς και Ντήλια. Ξέρετε, το να παίζεις δίπλα σε τόσο θηριώδεις ηθοποιούς είναι ευλογία και κατάρα. Μάθημα ζωής, αλλά και πικρία, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση – ουδεμία πιθανότης – να τους κλέψεις την παράσταση και να φανείς κι εσύ, έστω λίγο, τόσο δα… Παρ’ όλα αυτά [και παραβλέποντας τον ευθυμογραφικό τόνο αυτού μου του κριτικού σημειώματος] οι δύο κυρίες προτείνονται (από εμένα) για βραβείο ερμηνείας β’ γυναικείου ρόλου (εξ ημισείας).
Τι άλλο να πω; Εξάντλησα όλο μου το οπλοστάσιο και η φαρέτρα μου είναι άδεια. Γι’ αυτό σιγώ. Μένουν ακόμα τρεις κριτικές θεάτρου να γράψω για σήμερα.
Αυτοσαρκαζόμενος,
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
https://www.ticketservices.gr/event/ti-apegine-h-baby-jane/?lang=en
Τί απέγινε η Μπέημπι Τζέην
Ρούλα Πατεράκη και Ρένη Πιττακή
για πρώτη φορά στη σκηνή μαζί!
Το διάσημο θρίλερ με το βιτριολικό χιούμορ
κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στην Ελλάδα
Σκηνοθεσία: Απόλλωνας Παπαθεοχάρης
Θέατρο Σφενδόνη
Πρεμιέρα 16 Δεκεμβρίου 2016
Το θρυλικό έργο «Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην» ανεβαίνει από τη Λυκόφως στοΘέατρο Σφενδόνη το Δεκέμβριο σε παγκόσμια πρώτη, υπό την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, με δυο σημαντικές ηθοποιούς, τη Ρούλα Πατεράκη στο ρόλο της Μπέημπι Τζέην και τη Ρένη Πιττακή στο ρόλο της Μπλανς.
Το διάσημο θρίλερ του Αμερικάνικου κινηματογράφου είχε ενώσει αριστουργηματικά δυο ιέρειες του Χόλυγουντ, την Μπέτυ Ντέηβις και την Τζόαν Κρώφορντ. Το «Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην;» έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία όταν βγήκε στους κινηματογράφους το 1962. Ήταν υποψήφιο για πέντε Όσκαρ, και ο ρόλος της Μπέημπι Τζέην αποτέλεσε για την Ντέιβις και την αίτια για την ενδέκατη υποψηφιότητα της για τα Όσκαρ. Λέγεται πως οι δύο πρωταγωνίστριες μισούσαν η μία την άλλη και πως ακριβώς αυτό έδωσε μία ξεχωριστή υπόσταση και στην ταινία.
Η Τζέην Χάντσον, ένα παιδί θαύμα στα λαμπερά σόου του 1917, μεγαλώνει υπό τη σκιά της ομορφότερης και πιο ταλαντούχας αδελφής της, Μπλανς, μεγάλης σταρ των μελό του Χόλυγουντ στη δεκαετία του 30. Τώρα, είκοσι χρόνια μετά από το τρομακτικό ατύχημα για κάποιους, απόπειρα δολοφονίας για άλλους, που έχει αφήσει ανάπηρη την Μπλανς, οι δυο τους συνεχίζουν να μένουν μαζί. Όταν η πραγματικότητα αρχίζει να τις πιέζει, το πάλαι ποτέ χρυσό κορίτσι, η Μπέημπι Τζέην, εκτροχιάζεται σε ένα μοναδικό σαδιστικό παιχνίδι χωρίς φραγμούς. Πώς θα καταφέρει να γλιτώσει η παράλυτη Μπλανς;
Ταυτόχρονα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ, αλλά και ξεκαρδιστική μαύρη κωμωδία, το έργο εδώ και πενήντα χρόνια έχει αποτελέσει μήλο της έριδας για τους ανθρώπους του θεάτρου, καθώς οι θεατρικές του δυνατότητες είναι απεριόριστες. Μόλις φέτος τον Σεπτέμβριο, απελευθερώθηκαν τα δικαιώματα της θεατρικής διασκευής του, από τον Χένρυ Φάρελ, τον συγγραφέα του μυθιστορήματος και του σεναρίου της ταινίας, που περιέχει νέες εκπλήξεις, βιτριολικό χιούμορ και ακόμα πιο ανατριχιαστικές ανατροπές.
Η πρεμιέρα του έργου στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα πριν από τις αντίστοιχες πρεμιέρες του έργου στο Λονδίνο και την Αμερική.
Συντελεστές
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Δραματουργική Επιμέλεια: Απόλλων Παπαθεοχάρης – Δανάη Παπουτσή
Σκηνοθεσία – Κοστούμια: Απόλλων Παπαθεοχάρης
Σκηνικά: Απόλλων Παπαθεοχάρης, Μαίρη Τσαγγάρη
Πρωτότυπη μουσική-Sound design: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Sound design – Ζωντανός χειρισμός μουσικής: Θεμιστοκλής Παντελόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης
Χορογραφία: Ιάσονας Μανδηλάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Παπουτσή
Βοηθός Ενδυματολόγου: Μαρία Ζυγούρη
Βοηθοί σκηνογράφων: Σωτήρης Μητσούλας, Νατάσα Τσιντικίδη
Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Βοηθός παραγωγής: Πάνος Σβολάκης
Παραγωγή: Λυκόφως-Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Ερμηνεύουν οι:
Ρούλα Πατεράκη: Μπέημπι Τζέην / Ρένη Πιττακή: Μπλανς
Στέλλα Γκίκα: Έντνα
Πηνελόπη Μαρκοπούλου: Κυρία Μπέητς – Ντήλια
Αλέξιος Διαμαντής: Έντουιν
Ηθοποιοί βίντεο παράστασης:
Γουλιάμου Αναστασία: Μικρή Μπέημπι Τζέην
Νίκος Μαυράκης: Πατέρας
Βίντεο παράστασης: Απόλλων Παπαθεοχάρης, Ραμόν Μαλαπέτσας
Φωτογραφίες promo, trailer: Μιχάλης Κλουκίνας
Φωτογραφίες παράστασης: Σταύρος Χαμπάκης
Μακιγιάζ: Παντελής Τουτουντζής
Κομμώσεις: Μπαϊραμπάς Χρήστος
Βοηθοί make up- Μαλλιά: ΙΕΚ ΑΚΜΗ
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά
Παραστάσεις:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή στις 21.00
Σάββατο στις 18.30 και 21.30
Κυριακή στις 20.30
Κατά την περίοδο των εορτών η παράσταση δεν πραγματοποιείται παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.
Έξτρα παραστάσεις: Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου στις 21.00 και Δευτέρα 2 Ιανουαρίου στις 21.00
Τιμές εισιτηρίων:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή
Κανονικό: 16 ευρώ
Φοιτητικό, ΑΜΕΑ, Ανέργων: 12 ευρώ
Σάββατο, Κυριακή
Κανονικό: 18 ευρώ
Φοιτητικό, ΑΜΕΑ, ανέργων: 14 ευρώ
ΘΕΑΤΡΟ ΣΦΕΝΔΟΝΗ
Διεύθυνση: Μακρή 4, Αθήνα
Τηλέφωνο: 215 515 8968
Ώρες ταμείου: Τρίτη έως Κυριακή 13.30-21.30
Προπώληση εισιτηρίων ticketservices.gr
