H Παρασκευή Β .Μόλαρη γεννήθηκε στη Νίκαια του νομού Αττικής το 1967. Είναι πτυχιούχος Αγγλικής και Ελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και πτυχιούχος  του Τμήματος Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου με ειδίκευση Νομική Οικονομική Τεχνική και Λογοτεχνική Μετάφραση και Εξάμηνο Εξωτερικού στο Πανεπιστήμιο Paul Valery Montpellier III, Τμήμα Νεοελληνικών σπουδών με μεταπτυχιακή εξειδίκευση σε Νομική Οικονομική Ιατρική και Λογοτεχνική Μετάφραση ( Master II—Δίγλωσση Μετάφραση). Το 2013 της απονεμήθηκε Τίτλος Μεταπτυχιακού Διπλώματος MASTER II στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία του Τμήματος Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Paul Valery Montpellier III.  Επίσης είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου Μεθοδολογίας Διδασκαλίας της Αγγλικής ως Ξένης Γλώσσας σε Ακαδημαικό και Επιχειρηματικό Γλωσσικό Περιβάλλον, του Πανεπιστημίου Cambridge. Τα επιστημονικά και ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στον χώρο της Γλωσσολογίας ( Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία, Σημασιολογία, Μορφολογία και Σύνταξη), της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, της Μετάφρασης—Μεταφρασεολογίας, της Γεωπολιτικής και των Διεθνών Σχέσεων. Μιλά άριστα αγγλικά, γαλλικά , ιταλικά και πολύ καλά γερμανικά και ισπανικά. Εδώ και δύο χρόνια μελετά την τουρκική και την αραβική. Έχει εργαστεί  από το 1992 στην Ιδιωτική και στη Δημόσια Εκπαίδευση—α΄βάθμια και β’βάθμια—ως καθηγήτρια Αγγλικής και Ελληνικής Γλώσσας, Ιστορίας και Λογοτεχνίας καθώς και ως εισηγήτρια Σεμιναριακών Κύκλων Σπουδών για την προετοιμασία υποψηφίων εκπαιδευτικών, νομικών για την ΕΣΔΔ και Τραπεζικών και επιχειρηματικών Οργανισμών.  Έχει συνεργαστεί με εξειδικευμένα επιστημονικά έντυπα και πολυεθνικές εταιρείες ως μεταφράστρια και επιμελήτρια κειμένων ενώ δραστηριοποιείται στο χώρο της Μετάφρασης από το 2001 μέχρι και σήμερα. Είναι μέλος της Hellenic Association for the Study of English του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών από το 2009 μέχρι σήμερα , μέλος της Αστρονομικής Εταιρείας της Κέρκυρας ως Ερασιτέχνης Αστρονόμος από το2003 μέχρι σήμερα και τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ιστορικών της Εκπαίδευσης.

INTRODUCTION :

“Paroles évadées” ( “Loguia Drapetes”) est le  titre du deuxième recueil poétique de Kostas Vassilakos qui vient de paraître à Athènes chez “Anemos” ( 2015).

Le poète grec fit sa première apparition dans les lettres néohelléniques en 2012 avec “ Debris de pensée” ( “Skepsis Thravsmata”), recueil  reçu avec enthousiasme  par le public et la critique littéraire. Suivit “Traversant” (2013),  livre qui dévoila aussi son talent de prosateur.

Avec “Paroles évadées”, Vassilakos revient à la magie du vers offrant de nouveau une poésie pure, regie par une ambiance des fois réaliste des fois onirique et placé toujours au centre de l’existence humaine.

Suivent , en traduction francaise , quatre poèmes de ce recueil.

Paraskevi V. Molari*

*enseignante, traductrice, historienne.

1. “ Ton propre  sentier”

Ne jamais parcourir

Les chemins

Dictés par les autres.

Tracer

Ton proper  sentier

Pour atteindre

La destination.

Même trompé

Egaré

Ou fatigué

Même si ton pas

Change de rythme

Tu sauras

Qu’on ne se moqua pas de toi.

Mais que c’est ton propre âme

Qui le desira.

***************

 2•   “Le silence du Bonheur ”

Attrapé par les lèvres

L’ amour se berce dans  les paroles

Semées en nous

Témérité de l’ivresse et de l’amour.

Les mains enroulent le ciel

Et recueillent les éclats

Dans les nids –de poule du baser

Au moment de la naissance du désir.

Dans l’union

des espaces lumineux,

le silence du Bonheur.

***************

3.“ Equilibre”

Les yeux fermés

Je tâche de m’équilibrer

A la limite

Entre larme et sourire.

M’ équilibrer sur les cordes,

Par des notes qui se dilatent

Aux résistances de l’ amour.

Jette-moi un baiser pour m’en accrocher,

J’ai peur de m’écrouler

Dans ton énigme.

**********

4 .“Chambre vide”

Bien des années écoulées, je dénudai de mon souvenir

Les murs jaunes de la maison paternelle,

Sur le chaux, des saillies de l’histoire

Traces des narrations des générations

Manquaient les tableaux de famille

Aux poses fières.

Manquaient les chaises de paille

Avec la table de bois et le lit de fer.

Manquait l’iconostase en haut du coin

Aux figures des saints sous la lueur de leur lampe.

Je veux les voir encore un peu, criai-je en moi,

Les garder vivants

Dans la larme de mon âme.