Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα

Η αρχαία τραγωδία έχει μια αυστηρή μαθηματική δομή, παγιωμένη μέσα στα χρόνια που προηγήθηκαν της συγγραφής και διδασκαλίας των δραμάτων που έφτασαν έως τις μέρες μας. Έχει διακριτά μέρη τόσο ως κείμενο όσο και ως παραστασιακό υλικό. Στη σκηνή παίζουν οι υποκριτές και στην ορχήστρα ο Χορός. Όταν αναβιώνει το αρχαίο δράμα σε αναστηλωμένα αρχαία θέατρα απαιτεί τη δική του εσωτερική αρμονία προκειμένου να επιβιώσει της αλαζονείας και του ξερολισμού μας. Κοινώς, ας μην κάνουμε την τραγωδία σαν τα μούτρα μας. Ένας ηθοποιός και μάλιστα ο πρωταγωνιστής μπορεί να ανεβοκατέβει μια φορά τις κερδίκες (το τρις είναι υπερβολή). Μπορούμε αντί για αίμα να βάλουμε κόκκινη άμμο καλό. Μπορούμε να πειραματιστούμε με τον Χορό, που ούτως ή άλλως δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε σε εποχές ακραίας εγωκεντρικής εξατομίκευσης. Μπορούμε να αυθαιρετήσουμε και με την κυκλική-εναλλασσόμενη διανομή και με τα σκηνικά, να ντύσουμε τους ηθοποιούς με σύγχρονα κοστούμια, να αποδομήσουμε το κείμενο και να αποδομηθούμε. Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα έχουμε ξαναδεί και τα έχουμε …ξαναπάθει. Όμως το να υφιστάμεθα δύο ώρες φωνακλάδικες ερμηνείες, με το αυτοσχέδιο μουσικό συγκρότημα του τέλους, που ούτε ως ερασιτεχνικό δεν στέκει, να ακούμε δύο ηθοποιούς να μιλάνε και να τραγουδάνε με έντονη βλάχικη προφορά χωρίς να δικαιολογείται από το ρόλο τους, τότε μπαίνουμε σε εξωπαραστασιακά …δρώμενα κι αναγκαζόμεθα να χρησιμοποιήσουμε συνειρμικώς εξωθεατρικά κριτήρια.

 

Τελικά, από την πειραματική, πειραματικότατη, άτεχνη κι αν-έμ-πνευστη παράσταση στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, μου έμειναν τα τζιτζίκια που κατέφευγαν στους αυχένες των θεατών για να ξεφύγουν από τα ορμητικά-αρπακτικά χελιδόνια-στούκας, η διάθεση των ηθοποιών να ξεδιπλώσουν ή να φτύσουν την ψυχή τους, η ανεπάρκεια της μετάφρασης με το σπασμένο μέτρο και τα εξυπνακίστικα τερτίπια με την …υπογραφή μιας πολυδιαφημισμένης μετριότητας, η αμετροέπεια της σκηνοθέτιδος και το «δήθεν» του όλου πράγματος. Οι επαρκείς θεατές μάταια έψαχναν την «πρόταση» κάτω από το χαλί. Όσο κι αν την έψαχναν δεν την βρήκαν.

 

Ααα, και κάτι άλλο. Το αυτοσχέδιο πάλκο στην προβλήτα της Παλαιάς Επιδαύρου εξέπεμπε στριγκές φωνές που κακοποιούσαν δημοφιλή άσματα κι επικάλυπταν τις φωνητικές επιδόσεις των ηθοποιών που δεν ήταν και για βραβείο, αφού άλλοτε το εύρισκαν κι άλλοτε το έχαναν. Κάποτε δεν τους ακούγαμε κι άλλοτε μας φτύνανε τον κακοποιημένο σοφόκλειο λόγο στη μούρη, συλλαβή τη συλλαβή, φώνημα το φώνημα. Ξεφώνημα πάντως δεν έγινε. Μα τι ευγενικοί που είμαστε! Τι καλό κοινό!!! Μάλλον, μας έχει αποβλακώσει η Κρίση.

Τελικά, το Φεστιβάλ Αθηνών, Επιδαύρου και …περιχώρων είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, το ελληνικό Ελντοράντο, όπου όλοι οι τυχοδιώκτες και τυχάρπαστοι εκπαραθυρώνουν τους άξιους προκειμένου να εμπλουτίσουν το …βιογραφικό και την …κασέλα του πειρατή. Και μετά λέμε γιατί βιώνουμε αυτή την πολυδιαστασιακή πολιτισμική κρίση. Μα γιατί επικρατεί το: «ο γλείψας του γλείψαντος»… Κάθε συνειρμός δεκτός.

Κατά τα άλλα, όλα ήταν …τέλεια, όλοι οι συντελεστές υπερεπαρκείς, παρα-μορφωμένοι, έξαλλοι, trendy, in, αλλόφρονες κι ετερόφρονες καθόλου Main-stream αν και …πρωτοπορειακοί. Μα ποιος κοροϊδεύει ποιον σε αυτή την χώρα; Όχι πάντως εγώ που πηγαίνω ως αγνός θεατής, χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα για την παράσταση και τα …βαρύγδουπα ονόματα των συντελεστών και περιμένω ο ταλαίπωρος να ψυχαγωγηθώ, να νιώσω αισθητική ηδονή, να βιώσω πρωτόγνωρα συναισθήματα, να εκστασιασθώ, να προβληματιστώ και να φιλοσοφήσω. Πείτε με αφελή και θα έχετε δίκιο!!!

Κωνσταντίνος Μπούρας

www.konstantinosbouras.gr

info από τον επίσημο διαδικτυακό τόπο του Φεστιβάλ Αθηνών http://greekfestival.gr/gr/events/view/sulvia-liouliou-2015

Σηματοδοτεί η αυτοκτονία του Αίαντα το τέλος των αξιών του αρχαϊκού κόσμου; Οριοθετεί η έριδα για την ταφή του μοναχικού ήρωα το πέρασμα από τον «πολιτισμό της ντροπής» στον «πολιτισμό της ενοχής»;

Κατησχυμένος από τη μεροληπτική απονoμή των όπλων του Αχιλλέα στον Οδυσσέα, ο Αίας αποφασίζει εκδίκηση, τυφλωμένος όμως από τη μανία που του στέλνει η Αθηνά, κατακρεουργεί τα κοπάδια των Αχαιών. Ταπεινωμένος, ο ομηρικός ήρωας επιλέγει τον θάνατο.

Η Σύλβια Λιούλιου και ένας δημιουργικός πυρήνας νέων καλλιτεχνών εγκαινιάζουν με τον Αίαντα (περίπου 450 π.Χ.) την έρευνά τους πάνω στο αρχαίο δράμα, ιχνηλατώντας την πορεία του πρώτου αυτόχειρα της σοφόκλειας δραματουργίας.

 

Εργοβιογραφικό της Σύλβιας Λιούλιου:

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980.

Αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε θεατρολογία στο Royal Holloway University of London (BA Classics and Drama) και υποκριτική στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας. Πραγματοποίησε τις σπουδές της στη σκηνοθεσία στη Royal Academy of Dramatic Art (RADA: ΜΑ Text and Performance) απ’ όπου αποφοίτησε με διάκριση το Σεπτέμβριο του 2010.

Από το 2003 έχει εργαστεί εξαντλητικά ως βοηθός σκηνοθέτη και ως υπεύθυνη παραγωγής σε σημαντικές παραστάσεις. Έχει αρθρογραφήσει για το θέατρο, επιμελήθηκε θεατρολογικά εκδόσεις και τηλεοπτικές εκπομπές ενώ διδάσκει υποκριτική ως σήμερα.

Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις:

► «Πελεκάνος» του Όγκουστ Στρίντμπεργκ (2010). Μια παράσταση με δύο άνδρες ηθοποιούς που παίχτηκε για δύο σεζόν στο bios και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο των 46ων Δημητρίων.
► «Μια Μετέωρη Κυρία» (2011). Performance βασισμένη σε ποίηση της Κικής Δημουλά με τη Ρούλα Πατεράκη.  Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Η παράσταση παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του «2ου Low Budget Festival».
► «Ο Λάμπρος, Ζακύνθου αρ. 12» (2012). Μια “θεατρική ανασκαφή” πάνω σε ένα ερειπωμένο ποίημα του Διονυσίου Σολωμού. Φεστιβάλ Αθηνών, Κτίριο Ε της Πειραιώς 260.
► «Στο Σπίτι Περιμένοντας τη Βροχή» του Ζαν Λυκ Λαγκάρς (2013).  Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Η παράσταση παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Το Low Budget μιλάει Γαλλικά νο2».
► «Αέρας» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη (2014).  ΠΟΛΗ θέατρο. Με τη Ράνια Οικονομίδου και τη Ρένη Πιττακή.

Ο «Αίας» του Σοφοκλή αποτελεί τη δεύτερή της συμμετοχή στο Ελληνικό Φεστιβάλ και θα παρουσιαστεί στο θέατρο της Μικρής Επιδαύρου στις 31/7 και 1/8.