από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Στο «Θέατρο Εξ αρχής» δύο καταπληκτικά, ιστορικής πλέον σημασίας, αλλά απολύτως σύγχρονα μονόπρακτα της αμίμητης Λούλας Αναγνωστάκη: «Η Παρέλαση» και «Ο ουρανός κατακόκκινος». Δύο έργα σταθμός για το «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν και για το Εθνικό Θέατρο, όπου πρωτοανέβηκαν. Θαύμασα την Ελένη Τσακάλου, σε ένα ρεσιτάλ υποκριτικής, στο ρόλο της αλκοολικής καθηγήτριας γαλλικών, που απολύθηκε από το δημόσιο κι αφέθηκε στη ροπή της προς την σκοτεινή πλευρά, με όλα τα αναμενόμενα και μη επακόλουθα.
Η Ελένη Τσακάλου είναι σημαντική ηθοποιός, γιατί ξέρει να σωπαίνει, να χρησιμοποιεί τις παύσεις για να τονίσει τον εκφερόμενο λόγο, συνυφαίνει τα «παραγλωσσικά» σημεία με έναν τρόπο μοναδικό. Πέρα από το ρεαλισμό, αναδεικνύει τη διαχρονικότητα της ηρωίδας που καλείται να ενσαρκώσει και φλερτάρει με το μεταμοντέρνο για να τονίσει την οικουμενικότητα της πάλης ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Ατομικίστρια η ηρωίδα της Λούλας Αναγνωστάκη, μεσοαστή αλλά και κομμουνίστρια, δεν αναγνωρίζει την ένταξή της στο κοινωνικό σύνολο κι αποθεώνει τη μονάδα εις βάρος της ομάδας. Αντιμετωπίζει τα πάντα ως εμπειρία κι αποδέχεται το κόστος των επιλογών της. Η σημερινή υποβάθμιση της μικρομεσαίας αστικής τάξης, βρίσκει στο προφητικό μονόπρακτο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο ουρανός κατακόκκινος», τις απαρχές της σημερινής Κρίσης. «Η παρέλαση» ερμηνεύτηκε μοναδικά, απολύτως επαγγελματικά, και – βεβαίως – συμβολικά από τους ηθοποιούς (σε διπλή διανομή): Όλγα Παπαδημητρίου, Άγγελος Κούκος, Ίλια Σπυροπούλου, Αιμιλιανός Λήτος. Κάτι καλό και ποιητικό συμβαίνει στο θέατρο αυτό των Εξαρχείων όπου λειτουργεί κι εργαστήρι με τον απολύτως υποδηλωτικό τίτλο «Εξαρχής». Αναζητείστε την ποιότητα. Εγώ δεν θα σας γράφω για τα main-stream θεάματα και τους πολυδιαφημισμένους μαϊντανούς της υποκουλτούρας. Εξ άλλου, δεν συνάδει αυτό με το περιοδικό στο οποίο αρθρογραφώ. «Οδός Πανός – Εργοτάξιον Εξαιρετικών αισθημάτων».
