55α γενέθλια
«Κάποια μέρα δεν θα πιστεύεις
Ότι υπήρξες τόσο νέος!»
(δια στόματος Ντίνου Σιώτη)
Αριθμοί από αδέσποτα «τώρα»
Χνώτα που νότισαν
Καθρέφτες σπασμένους,
Στρώματα ανθυγιεινά
Από Έρωτες που έληξαν,
Χαραγμένες μουσικές,
Ορτανσίες αδιόρατες…
Λυπάμαι πιο πολύ τις γλαδιόλες
Μαραζώνουν νωρίς,
Ενώ τα παρθενόκρινα
Σκορπίζουν παντού τη γύρη τους
Από ύπερο προπέτη!
[Γιατί αποφεύγουν το θαυμαστικό
Στη σημερινή ποίηση;
Δεν φτάνει που κόψανε
Τις δασείες και τις περισπωμένες;].
Επανέρχομαι στο αχανές «τώρα»
Μέσα στην Ποίηση διακτινίζομαι
Σε χώρους μακρινούς,
Σε χρόνους που δεν έχουν μετρηθεί
Ακόμα…
Σε πάναγνες περιοχές τού Σύμπαντος
Όπου δεν χρειάζεται ν’ απευθυνθείς
Σε κανέναν·
Απλώς υπάρχεις σαν τα ορυκτά·
Ούτε καν σα λουλούδι.
21/3/2017, εορτασμός τής Παγκοσμίου Ημέρας Ποιήσεως από τον Κύκλο Ποιητών στη Στοά Βιβλίου.
Χρήστος Ναούμ ως μάντις Τειρεσίας
Μέσα στην απονιά τών κοιλοπόνων
(των εγκυμονούντων κινδύνους)
Ήρθες εσύ μοιράζοντας κρίνους,
Όχι εκείνους τους χυδαίους
Παρθενόκρινους με τους τεράστιους
Ύπερους, αλλά νερόκρινα,
Ζουμπούλια μοσχομυριστά,
Υάκινθους ευώδεις,
Μα πιο πολύ με το Νάρκισσο
Ερωτοτρόπησες τον αυτοκαταστροφικό,
Μόνο που αντί να πνιγεί εκείνος
Εσύ κότησες να καταβυθιστείς
Εις τα Ερέβη
Μιάς ύπαρξης αλλοτινής
Σε άλλες κοιλάδες ταξιδεμένος
Με τα ρόδα της ερήμου
Να συναγωνίζονται φίλια βλέμματα
Σε σκληρότητα…
«Αν είναι έτσι τα χέρια
Προτιμώ τα ασπόνδυλα»,
Έλεγεν εκείνος, ο δίφυλος μάντις, η σοφός,
Πριν μεταβολιστεί σε στάχτη
Καίγοντας για αιώνες
Με μιάν ήσυχη φλόγα οινοπνεύματος
Αυτοπυρπολούμενος.
Χρήστε Ναούμ, θα πάμε κάποτε εκεί
Όπου Φιλότης και Νείκος
Γίνονται Ένα.
Διαβάστηκε από μένα ως αντίδωρο για τις δικές του απαγγελίες, μαζί με δύο ποιήματα τού Χρήστου Ναούμ από την ανέκδοτη συλλογή «Ύφαλα νερά» στην καθιερωμένη πια Παγκόσμια Ημέρα Ποιήσεως στον Ιανό.
