Μαριέττα Πεπελάση, Ο ιμπρεσιονισμός τής υπαρξιακής κραυγής.

 

 

Επί-σκεψις τού ποιητή, θεατρολόγου και κριτικού Κωνσταντίνου Μπούρα

 

Κάπου μεταξύ ουράνιας υδατογραφίας και ξεχείλισμα υπογείων λιμνών συναισθήματος μοργανατικού, η ποιήτρια, μουσικός και εικαστικός Μαριέττα Πεπελάση, θεραπεύτρια κι αυτοδραματική προσωπικότης με πολλαπλά βέλα, αρίφνητα πέπλα και στοχαστικά ριπίδια, ψυχαναλύεται χρωματικώς, κρύπτεται σχηματικώς κι αποκαλύπτεται συμβολικώς.

Εικονογραφία τής παροδικότητος, θα μπορούσε να υποτιτλιστεί αυτή η έκθεση. Γέρας ψυχής, σκοπός ζωής, κραυγή ριζωμένη στα έγκατα τού Συλλογικού Ασυνείδητου, εκεί που το ατομικό καθαίρεται και μετατρέπεται σε οικομενικό.

Η θολότητα τής έκφρασης είναι πέρα και από τον μοντερνισμό και βεβαίως αθώα ως προς την μετανεωτερικότητα. Πρόκειται μάλλον για την βρεφική κραυγή αρμοδίως κι εντέχνως μετουσιωμένη σε διαρκή υπαρξιακή αγωνία μητρικό-πατρικού τύπου, αφού ο/η/το Ανδρόγυνος είναι σύμβολο τής τελειότητας και τής αρμονίας προς την οποία τείνει αυτός ο ενεργειακός ογκόλιθος που απειλεί να καταλάβει το θυμικό και νοητικό μας πεδίο.

Τοπίο ασύλληπτης έντασης, αρχετυπικής πυκνότητας. Κι αυτό το τοπίον είναι χωροχρονικόν επίτευγμα. Είναι Ένα και το αυτόν. Δεν επιμερίζεται σε τοπία. Ο ενικός αριθμός κυριαρχεί εδώ ως “ich drama” («δράμα τού εγώ»), που διαπιστώνει και θρηνεί την αποκοπή του από το Άπαν.

Κι αυτή η νοσταλγία καθιστά συγγνωστή την όποια υπερβολή τού συναισθήματος. Είναι ακριβώς το αντίθετο τής αφαιρετικής ελλειπτικότητος τού «Περιμένοντας τον Γκοντό» με το ξερό δέντρο να ατενίζει περήφανο τον ουρανό, ενώ κάπου στον κορμό του σκάει ένα και μόνο πράσινο φύλλο, θνησιγενές ενδεχομένως στην έρημο τού πανδαμάτορος Πολέμου.

Συγκρουσιακής φύσεως λιμνάζουσες επιφάνειες νερών αντανακλούν τη ζοφερότητα μίας δυσοίωνης αποτελμάτωσης και κάπου εκεί Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες ανασταίνουν καταβαραθρωμένους Γίγαντες κι αποτυφλωμένους Κύκλωπες διεκδικώντας τα απαράγραπτα δικαιώματά τους.

Φύσις κατ’ αρχήν και κατ’ ιδίαν δραματική, η Μαριέττα Πεπελάση τείνει βαθμηδόν προς τον δικό της αδάκρυτον εαυτόν, ένθα η θλίψις ουκ έστιν έτι. Δια της ομοιοπαθητικής η βελτίστη θεραπεία.

 

 Μετά απορίας και θαυμασμού, ενεός ο

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ

Info:

Έκθεση εικαστικών «Στη ρωγμή της πέτρας» της Μαριέτας Πεπελάση στο Καφέ του Μουσείου – Eθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (namuseum.gr)

≪Μ’ έμαθες να γίνομαι η δύναμη του λιονταριού / καθώς
προσεύχεται στον ήλιο / το ταπεινό βλαστάρι π’ ανθίζει στη
ρωγμή της πέτρας≫ ‒ η Μαριέττα Πεπελάση γράφει ποίηση και
ζωγραφίζει ποιητικά, μετακινείται στον χώρο και στον χρόνο,
εξορύσσει εικόνες φωτός από τα άνυδρα και γρανιτένια τοπία
του σκότους που έντυσε αίφνης τον πλανήτη, δεν διαβρώθηκε
ο πυρήνας της ύπαρξής της από την καταιγίδα, αγκάλιασε με
το βλέμμα της τη φύση, βρήκε τη ρωγμή, την έκανε όχθη,
εξαργύρωσε τους φόβους με χρώμα για να καταθέσει στους
μέλλοντες χρόνους τέχνη σπάνιας εμπνεύσεως.
Αιμιλία Κουγιά

Υπεύθυνη οργάνωσης είναι η Αιμιλία Κουγιά.

Διάρκεια έκθεσης: 27-04-2022 έως 22-05-2022

Η είσοδος για το Καφέ είναι ελεύθερη.

Στοιχεία επικοινωνίας:
Διεύθυνση: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, 28ης Οκτωβρίου 44, Αθήνα 106 82
Τηλ: 213214 4800 Email: eam@culture.gr www.namuseum.gr

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα, Τετάρτη-Κυριακή 08:00-20:00, Τρίτη 12:30-20:00