χάρη στην ΆΝΤΖΕΛΑ ΜΠΡΟΥΣΚΟΥ, την ΠΑΡΘΕΝΟΠΗ ΜΠΟΥΖΟΥΡΗ και τον ΣΤΡΑΤΟ ΤΖΩΡΤΖΟΓΛΟΥ που επιστρέφει στο θρυλικό Υπόγειο, όπου είχε την τύχη να τον σκηνοθετήσει στο κύκνειο άσμα του ο Κουν, σε έναν “Ήχο του όπλου” που δεν έχει σιγάσει ακόμα.
Η Άντζελα Μπρούσκου μετά τον Βέλτσο ανασταίνει και τον αθάνατο Κολτές και δικαιώνει τον ευριπιδικό φονιά Ρομπέρτο Τσούκο στο θρυλικό Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης
Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Θα ήταν μια πραγματικά τέλεια αναβίωση του αρχετυπικού έργου του Κολτές αν δεν είχε γίνει μια βασική μεταφραστική παρανόηση του κειμένου: είναι άλλο πράγμα «ο φαλλός του Ήλιου» κι άλλο το «σεξουαλικό όργανο του ήλιου». Η μετάφραση του πολύ-συζητημένου Δημήτρη Δημητριάδη υποβίβασε τη συμβολική του έργου στο επίπεδο του «Καυγατζή» ενός Ζενέ σκηνοθετημένου από τον Φασμπίντερ. Δεν είναι όλα τα πράγματα σεξουαλικά. Ο Κολτές είναι ποιητής της σκηνής ενώ ο Ζενέ παρέμεινε πεζογράφος και ο Φασμπίντερ κινηματογραφιστής. Ας μην εξομοιώνουμε κι εξω-μειώνουμε τα πάντα. Ο Τσούκο είναι ηλιακό ον σαν τη Μήδεια, είναι ήρως αρχαίας τραγωδίας δεν είναι ένα περιφερόμενο κορμί προς βρώσιν και πόσιν.
Η Μπρούσκου, κινηματογραφίστρια επί σκηνής βινετοσκοπεί ζωντανά την εκπληκτική Παρθενόπη Μπουζούρη και τον μεταμορφωσιακό Στράτο Τζώρτζογλου (πρώτη φορά τόσο καλός μετά τον «Ήχο του όπλου» σκηνοθετημένος από τον μεγάλο Κουν).
Αυτή η «λοξή» οπτικοποίηση και ζωντάνεμα ενός μάλλον παλιομοδίτικου κειμένου από την εποχή της δεκαετίας του 1980 προς 1990 τότε που το aids έκανε θραύση κι η μυθολογία της αυτοκαταστροφής είχε υπερχειλίσει τα ψευδαισθητικά οράματα τής «Κοινωνίας τής Αφθονίας», προσέδωσε στην παράσταση πολλά επίπεδα ανάγνωσης των παραγλωσσικών κωδίκων και την αναδόμησε σε υψηλότερα αισθητικά επίπεδα από το σύνηθες. Η υπέρβαση της γυμνής σάρκας επετεύχθη δια του κεκαλυμμένου κορεσμού της. Έτσι ανευρέθη μία άλλη ισορροπία, σχοινοτενής και υποφώσκουσα, πέρα πολύ κι από τη Χριστιανική ή συμπαντική Αγάπη, στις σκοτεινές δυνάμεις που θολώνουν τα μυαλά και τις αισθήσεις των ανθρώπων.
Τα κουρασμένα αξιολύπητα όντα αναζητούν τη λύτρωση κι όταν δεν τη βρίσκουν βαδίζουν προς το Θάνατο ηρωικά ή μυξοκλαίγοντας. Ο Τσούκο διαφέρει γιατί δίνεται στο Μοιραίο από περίσσεμα ζωτικής ενέργειας κι όχι από απελπισία. Δεν είναι παραιτημένος. Δεν είναι κουρασμένος. Δεν αποζητά την ανάπαυση στην αγκαλιά τής Μητέρας-Γης. Προς τον Ήλιο κινείται αναζητώντας το Φως. Κι αυτό το φως θα καυτηριάσει τη μούχλα από τα χέρια των κολασμένων, από τα αποτυπώματα του κόσμου πάνω στο άσπιλο κι αθώο κορμί του.
Αν διαβαστεί φροϋδικά αυτό το υπέροχο κείμενο αδικείται. Αν ερμηνευτεί σεξουαλικά χάνει. Αν δοθεί η ποιητικότητά του αναδεικνύεται.
Έχω γράψει ότι η Άντζελα Μπρούσκου είναι πολύ μεγάλη σκηνοθέτις. Όταν συν-γράψει το δικό της παραστασιακό κείμενο, τότε θα αναδειχθεί όλο το μεγαλείο του οράματός της. Μέχρι τότε, ως πεταλούδα-ψυχάρα καίγεται στο φως των προβολέων δοκησισόφων και αγενών δραματουργών. Αυτό το έλλειμμα πρωτογενούς Παιδείας του Λόγου θα καλυφθεί – είμαι σίγουρος – πολύ σύντομα. Είναι έξυπνη ύπαρξη, δεν θέλω να πω «δαιμόνια» και θα βρει τους κατάλληλους συνεργάτες στο επίπεδο των εκφερομένων κειμένων.
Μία σχεδόν τέλεια, υπερβατική ερμηνεία του αθάνατου έργου του Κολτές με τον ειρωνικό τίτλο «Ρομπέρτο Τσούκο». Απολαύστε την. Μην τη χάσετε. Απ’ όσες έχω δει μέχρι τώρα, είναι ίσως αυτό που λέμε συνήθως ως μεταπράτες του θεάματος «η παράσταση της χρονιάς»!!!
Οι όποιες επιφυλάξεις είναι ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί ακόμα και τα τελειότερα διαμάντια κάνουν νερά από γήινες, χθόνιες προσμείξεις. Κι αυτό παρακαλώ να μην εκληφθεί ως πλατωνικό. Τουναντίον. Πυθαγόρειο, μάλλον…
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
http://www.theatro-technis.gr/romperto-tsouko/
Ρομπέρτο Τσούκο
«Ζούμε και πεθαίνουμε εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι θα θέλαμε χωρίς ελπίδα οποιασδήποτε ανταμοιβής… Ευτυχώς που αυτή η ζωή είναι η μόνη,και μόνο αυτό είναι σίγουρo».
Α. Ρεμπώ
Η φράση αυτή του Ρεμπώ συναντιέται με το αδιανόητο της ζωής μας, χωρίς όμως να μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που θα θέλαμε, για να κατανοήσουμε τα ανεξιχνίαστα κίνητρα του δολοφόνου Ρομπέρτο Τσούκο.. Ένα φυσιολογικό αγόρι που εκτροχιάζεται χωρίς λόγο και μετατρέπεται σε εγκληματία, ενώ το μόνο που θέλει κατά βάθος είναι να γίνει «διάφανος».
Ποιος είναι ο Ρομπέρτο Τσούκο;
Το έργο του Bernard Marie Koltes έχει σαν αφορμή την πραγματική ιστορία του κατά συρροήν νεαρού δολοφόνου που σκότωσε τους γονείς του ,έναν επιθεωρητή ,ένα παιδί και πολλούς άλλους όπως ο ίδιος ομολογεί στο τέλος… παρακολουθούμε την σύντομη ζωή του ,καθώς περιπλανιέται σε μία απρόσωπη και αφιλόξενη πόλη, που αναρωτιέται συνέχεια πως μοιάζει ένας δολοφόνος. Αντιμέτωπος με μια κοινωνία που ο μεγαλύτερος φόβος της είναι ότι ποτέ δεν νιώθει ασφαλής παρ’όλο που λατρεύει το αίμα ,τα δάκρυα και την βία σαν θέαμα.Το αίμα είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που δεν μπορει να περάσει απαρατήρητο λεει ο Ρομπέρτο Τσούκο.
Η παράσταση χρησιμοποιεί τα μέσα της κινηματογραφικής γραφής προκειμένου να αφηγηθεί την ιλιγγιώδη και ξέφρενη πορεία του Ρομπέρτο Τσούκο στην πορεία του προς το τέλος,
Η σκηνοθεσία ακολουθεί τον Ρομπέρτο Τσουκο , όπως θα ακολουθούσε μία τίγρη που πρόκειται να συλληφθεί προκειμένου να ενταχθεί σ’ ένα ζωολογικό κήπο.
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία – εικαστική άποψη – βίντεο: Άντζελα Μπρούσκου
Βοηθός σκηνοθέτη – μουσική επιμέλεια:Στέβη Κουτσοθανάση
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Παίζουν: Αντρέας Αντωνιάδης, Παρθενόπη Μπουζούρη, Άντζελα Μπρούσκου,
Γεωργιάννα Νταλάρα, Κώστας Νικούλι, Στράτος Τζώρτζογλου, Αντώνης Τσίλλερ
Θέατρο Τέχνης
Υπόγειο
Πρεμιέρα , Δευτέρα,28.11
Μέρες και ώρες παραστάσεων
Δευτέρα- Τρίτη 21.15 & Κυριακή 21.30
Τιμές 15 ευρώ & 10 ευρώ μειωμένο
