Βρίσκοντας καταφύγιο στον ίσκιο των αγαλμάτων
Χρυσορόδινο τον ίσκιο ποθώ
Προτομών αναπαημένος
Ποιήσεως εξασφαλισμένος
Προπονήσεως αγάλλομαι.
Χρυσορόδινη την οδό θεωρώ
Επιφανών προπορευομένων
Επιτρεπόντων ακολουθούντων
Επιδαψιλευόντων γοργοπόρων.
Χρυσορόδινο το θαύμα θωρώ
Αυτεπιγνώστων μαθητευόμενος
Αυτεξουσίων υποτασσόμενος
Αυταρκών επαφιέμενος.
Ταπεινότης: το μέγιστο μάθημα.
Ευγνωμοσύνη το πολυτιμότερο
Προαπαιτούμενο:
Αυτεκπληρώσεως ικανή τε αναγκαία
Συνθήκη.
Στις στήλες των μεγάλων ανάμεσα
Επισκιάζομαι νοσταλγικώς,
Ευμενώς αναμένων
την κλίμακα που μακριά
από την εξορία
στην παμμυθολογική
Εστία μας οδηγεί:
Εις την ουρανίαν Ιθάκην,
Αφροδίτην πάνδημον
Κι αγοραίους σοφιστές
Απολείποντας…
Εξαλείφειν το σαθρόν
Υπέρ του ανεξιτ-ηλίου.
Ανακύκλωσις αιθερική,
Σοφίας απόσταγμα: το σαφές
Και χάριν έχει.
Χαρίεν ον ο Άνθρωπος
Όταν Ποιητής είναι,
Των Μουσών Ευνοούμενος,
Των Υπερουρανίων Ιδεών
Ευνομούμενος.
Ο αδέκαστος Χρόνος
Πανδαμάτωρ θα απαλείψει
Τα ανομήματά μας:
Πλημμελήματα, αμετροέπειες,
Άστοχες κουβέντες,
Περιττές βολές μουχλιασμένων
Ακτινών από την φαρέτρα
Ματαιοκαμάτων τινών.
Τα βέλη τού Φοίβου
Κάθε σκοτάδι εξαργυρώνει με Φως,
Φάος ομηρικόν.
Αμήν, Γέγονε, γέγονε, γέγονε…
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
