Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα

Ένα έργο που βασίζεται στο αρχέγονο παιχνίδι της αλλαγής ρόλων. Η μάσκα ή το προσωπείο, στη βάση των καρναβαλικών εκδηλώσεων, αλλά και των αρχαιότερων γονιμολατρικών εορτών και των διονυσιακών οργίων, διασφάλιζαν την επιβίωση της κοινότητος, για της ευγονικής διαιωνίσεως του είδους κι έδιναν τροφή στο Τυχαίο και στο Απρόβλεπτο να διαβρώσει την Αναγκαιότητα από την κιβδηλότητα του γονίδιου ορθώς διαφυλαγμένο. Η θεσμοθετημένη τελετουργική μοιχεία, όπως και η εκτονωτικά τελετουργική κι ειρηνοποιός ομοφυλοφιλία, εξασφάλιζαν σε περιόδους συρράξεων, αναταραχώ και πολέμων τη σύσφιξη των κοινοτικών ή ακόμα και οικογενειακών δεσμών. Ακριβώς όπως η αιμομειξία των φαραώ και πολλών γαλαζοαίματων οικογενειών εξασφάλιζε τα στενά οικογενειακά συμφέροντα και διασφάλιζε στην μη κατασπατάληση της «προίκας» σε αλλότριες ομάδες και ομαδοποιήσεις, εκτός εάν μέσω αυτού του «γάμου» επιτυγχάνονται συμμαχίες κι αναδιανομές εξουσίας και εισοδήματος δια της κοινοπραξίας μεταξύ κατόχων πλουτοπαραγωγικών πηγών (εις βάρος του πλανήτη και της ποιότητας ζωής μας, βεβαίως)… Αυτό είναι και το διονυσιακό υπόβαθρο κάτω από το καρναβαλικό παιχνίδι, τη σύμβαση, στην οποία επιδίδονται ανελλιπώς οι βαριεστημένοι σύζυγοι, οι καταδικασμένοι να ζουν στην άκρη του πουθενά, σε ένα κωλοχώρι που δεν επιτρέπει ούτε στο γαλατά να μπει στο άβατο του σπιτιού χωρίς την παρουσία του συζύγου… Για να διασκεδάσουν την πλήξη και την ανία τους και για να ανανεώσουν την σεξουαλική ορμή τους, δίνοντας διέξοδο σε μια καταπιεσμένη λίμπιντο, που βρίσκει διέξοδο στο ποτό, στην κατάθλιψη, στην εργασιομανία και σε εθισμούς παντός είδους. Η φαντασιωτική ανάγκη του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου να υπερβεί τα όρια και να διαπεράσει νοητικά τα κάγκελα της φυλακής του έχει φτάσει σε τόσο επικίνδυνα σημεία, που απειλεί όχι μόνον την ευταξία αλλά και αυτά τα παραδεδεγμένα οριοθέσια του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού μας. Σε έναν κόσμο πολιτισμικής κρίσης αξιών, με τους θεούς απόντες, ωσεί νεκρούς, οι ταλαίπωροι άνθρωποι αντί να «περιμένουν τον Γκοντό» επιδίδονται σε μικρές και μεγάλες δραματοποιήσεις του παραδοσιακού, μεταμφιεσμένου ως καινοφανούς όπως-όπως με όποια υλικά βρουν…

            Στην παράσταση του θεάτρου «Όλβιο» οι ηθοποιοί κινήθηκαν ανάμεσα στη μίμηση του αγγλοσαξωνικού φλέγματος και στη μεσογειακή καρναβαλική πληθωρικότητα. Άξιος ο μισθός τους. Έκρυψαν τις εκπλήξεις του κειμένου με ευφάνταστο τρόπο, αξιώθηκαν του χειροκροτήματος και της αποδοχής των θεατών, έλαμψαν σε μιαν απόλυτη ιερουργική σιγή που διακοπτόταν από τα δαγκωμένα γέλια του κοινού, αυτοσαρκαστικά, ειρωνικά, αυτά που εγώ ονομάζω «γελάκια της αυτομάτου αυτογνωσίας».

Άπαντες οι συντελεστές αξιομνημόνευτοι κι ένας εξ αυτών …αθάνατος:

Συγγραφέας: Χάρολντ Πίντερ
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Γιώργος Χαρατζάς και Κορίνα Χρυσάιδου
Σκηνικά-κοστούμια-φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος
Βίντεο: Σπύρος Διαμάντης
Μουσική επιμέλεια: X-Αct Art

Παίζουν: Κορίνα Χρυσάιδου και Γιώργος Χαρατζάς

Δείτε το ως τυπικόν αγγλοσαξωνικόν τέιον με τσάι του βουνού, μολόχα και φλισκούνι… Οποία παρομοίωσις. Απορώ με τον εαυτόν μου. Απορώ. Πρώτα τα γράφω και μετά τα σκέφτομαι (αλλά ποτέ στο πόδι, όπως με κατηγορούν οι άσπονδοι εχθροί μου, που θέλουν τρεις μέρες για να σιάξουν μία πρόταση. Αγαπητοί μου, εγώ βλέπω δύο παραστάσεις στην καθισιά και δεν κοιμάμαι αν δεν έχω διαβάσει δύο τουλάχιστον βιβλία …άλλων – όχι δικά μου… κι όλα αυτά από το 1974, συνεχώς κι αδιαλείπτως… κι ατάλαντος να ήμουνα, θα μάθαινα να …γράφω – αυτά, για την ώρα, κλείνει η παρένθεσις, που πάει να γίνει αγκύλη).

Κωνσταντίνος Μπούρας

www.konstantinosbouras.gr