Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Στο συμπαθητικό θεατράκι της Οδού Κυκλάδων που έχει μετατραπεί σε ένα είδος μαυσωλείου εις μνήμην του εκλιπόντος συνδημιουργού της «Σκηνής» (που μετατράπησε σε «Νέα ΣΚΗΝΗ» μετά την αποχώρησιν των υπολοίπων αρχικών συνεταιριζόμενων καλλιτεχνών – βλ. την μεταπτυχιακή εργασία μου στο Paris III – La nouvelle Sorbonne), είδα στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών την «αστική τραγωδία του 16ου αιώνα να αναβιώνει σε ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα –μολονότι δίχως ταυτότητα– δείγματά της. Το έργο, άγνωστου συγγραφέα (κατά καιρούς έχει αποδοθεί στον Σαίξπηρ, τον Μάρλοου και τον Κυντ), τροφοδοτεί την τέταρτη σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη. Βασισμένο σε πραγματικό γεγονός, τη δολοφονία του Τόμας Άρντεν από τη γυναίκα του και τον εραστή της, παίρνει τον χαρακτήρα ενός –αριστουργηματικά δομημένου– θρίλερ. Το έγκλημα αναδεικνύει ζητήματα θρησκείας, εξουσίας, βίας και έρωτα, έχοντας στο κέντρο του έναν άρχοντα που πεθαίνει μαζί με την ταραγμένη εποχή του». Κι όλα αυτά καλά – σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου στον επίσημο διαδικτυακό τόπο του Φεστιβάλ… Όμως με κατέβαλε η ασύλληπτη κακογουστιά του θεάματος, που παρέπεμπε σαφώς στο κουκλοθέατρο κι ανάγκαζε τους ηθοποιούς να λειτουργούν ως υστερικά νευρόσπαστα, προσπαθώντας να γελοιοποιήσουν τα δραματικά πρόσωπα και την εποχή τους. Κάτι τα άβολα καθίσματα, κάτι η κακογουστιά, κάτι η επαναληπτικότητα των αναμενόμενων γλωσσικών και παραγλωσσικών κωδίκων, κάτι το λουμπάγκο μου, ήρθα και κόρωσα από τα νεύρα μου κι αναγκάστηκα να αποχωρήσω τα πρώτα εξήντα λεπτά της παράστασης, χωρίς να το μετανιώσω, βεβαίως… Φυσικά, ο καθένας έχει το δικαίωμα να ασχημονεί στα παλαιά κείμενα. Κανείς δεν μπορεί να τους ζητήσει τα ρέστα πέντε αιώνες μετά. Είναι ένα εύκολο πεδίο πειραματισμών και δράσεων …του απευθυσμένου (το λέω ευγενικά). Όμως όταν τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη πηγαίνουν σε αμφίβολης ποιότητας κι ανταπόκρισης παραγωγές, εεε, τότε θα έπρεπε να αποδοθούν κάποτε κι ευθύνες για τις περισπούδαστες αποφάσεις των στα αξιοσέβαστα μέλη Διοικητικών Συμβουλίων των εξαθλιωμένων θεσμών μας. Αυτά για την ώρα. Όμως θα επανέλθω, δριμύτερος, με το θάρρος της γνώμης μου, αλλά χωρίς φόβο και πάθος, μετά από τριαντακονταετή παρουσία στα πολιτιστικά μας πράγματα από διάφορες θέσεις, με τη βασική ιδιότητα του αδέσμευτου σκεπτομένου πνευματικού δημιουργού.
Κωνσταντίνος Μπούρας
