Παρασκευή Mόλαρη :
Διαβάζοντας την ‘’ Σιωπή ‘’ του Κωνσταντίνου Μπούρα
‘’ ΣΙΩΠΗ ‘’
Η ώριμη ώρα
Του δειλινού
Βγάζει τ’ αγρίμια
Απ’ τις φωλιές τους.
Τα σιωπηλά βουνά
Βλέπουν τις πόλεις
Των ανθρώπων
Να ανάβουν
Και να σβήνουν
Με απάθεια
Κι ενδιαφέρον.
Να μπορούσαμε
Κι εμείς οι θνητοί
Να βλέπαμε έτσι
Τις ζωές μας.
Η ανάσα σου
Γοργή
Μού θύμισε
τις μέρες της νιότης,
όταν ο έρωτας
και η στέρησή του
προκαλούσαν το
ίδιο άγχος.
Από τότε
Πέρασαν
– μου φαίνεται –
Αιώνες,
Και το φιλί
Στυφό.
Γι’ αυτό θα ήθελα
Να μοιάσω
Κάποια μέρα
Στα ψηλά βουνά
Που παρακολουθούν
Σιωπηλά
Τις πόλεις
Των ανθρώπων
Ν’ ανάβουν και
Να σβήνουν τις
Ζωές τους…
Κυρίες και κύριοι,
Διάβασα το ποίημα ‘’Σιωπή ‘’ από το βιβλίο ‘’Στυλίτης ‘’ που εκδόθηκε το 2014 και ήταν το εικοστό έβδομο βιβλίο του συγγραφέα, ποιητή και διανοητή Κωνσταντίνου Μπούρα ο οποίος με τιμά, εδώ και καιρό, με τη φιλία του και την πνευματική μας συμπόρευση που απλόχερα προσφέρει.
Πρόκειται, όπως είναι γνωστό, για τετρακόσια δώδεκα δραματικά ποιήματα – λυρικούς μονολόγους ενός ψυχογράφου που, με αμεσότητα και ειλικρίνεια, ιχνηλατεί τις βαθύτερες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, πιστός πάντα σε μια πορεία χρόνων, πορεία συνέπειας και ήθους. Ενας πραγματικός ‘’Στυλίτης ‘’ ο οποίος, από μοναχικός ασκητής, μετατρέπεται, μέσα από το στοχασμό του, σε στυλοβάτη, θεμέλιο λίθο, συνδημιουργό με τον πρωτομάστορα κατασκευαστή-πλάστη του Σύμπαντος !
Η πρώτη αίσθηση που μου δημιούργησε η ανάγνωση του ποιήματος ‘’Η σιωπή ‘’και με βάση την γειτνίαση-συμπόρευση με τα άλλα κείμενα του βιβλίου, είναι ο χρωματισμός που επιβάλλει η χρονική στιγμή της ουβερτούρας του ποιήματος. Η ώριμη ώρα του δειλινού ,όταν τα αγρίμια βγαίνουν από τις φωλιές τους και τα σιωπηλά βουνά θωρούν τις πόλεις των ανθρώπων.Mια σιωπηλή ματιά της φύσης στο ανθρώπινο κατάλυμα και στο περιεχόμενο του, το στατικό ,το γερασμένο. Ενα αμείλικτο φωτογραφικό ψυχογράφημα που όχι απλά αναλύει ,αλλά οδηγεί σε ένα μπωντλαιρικό ‘’ mon coeur mis a nu ‘’ ,ένα ψυχικό ξεγύμνωμα δηλαδή ,μια αποκάλυψη του καταλυτικού ρόλου που διαδραμάτισε το πέρασμα των χρόνων που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Και κάπου εκεί, μια γοργή ανάσα, φέρνει στο ποιητικό προσκήνιο κύματα από θύμησες που αναδύονται λειτουργώντας ως καταλύτες της επανεργοποίησης της μνήμης. Επιστροφή στις ερωτικές αναμνήσεις των ημερών της νιότης, με το άγχος που προκαλούσαν ο έρωτας και η στέρησή του.
Και αμέσως μετά, η αλισάχνη της μνήμης θα εξαφανιστεί και τα βουνά, σιωπηλοί θεατές-ιεροεξεταστές, θα βρεθούν στη θέα μιας μεταλλαγμένης πραγματικότητας. Το σημερινό. Διαφορετικό. Διαφοροποιημένο. Σα να έχουν ,από τότε, περάσει αιώνες. Το φιλί είναι πια στυφό. Η ψυχοσωματική οντότητα σε περίοδο κάμψης ,το πάθος σε περίοδο ύπνωσης, επικείμενης σίγασης, η ζωή στο μονοπάτι της δύσης της…Και στο τέλος του ποιήματος, να ο ποιητής, ο στοχαστικός στυλίτης που, μέσα από την πολυετή ασκητική του, εκφράζει τη επιθυμία να μοιάσει κάποια ημέρα στα ψηλά βουνά που παρακολουθούν σιωπηλά τις πόλεις των ανθρώπων ν ‘ ανάβουν και να σβήνουν τις ζωές των….Επιθυμία του ποιητή-στοχαστή να επιστρέψει κάποτε ,μετά τον δημιουργικό ποιητικό του κύκλο ,τη λογοτεχνική του διαδρομή, στην σιωπή ; Στον βαθύ στοχασμό που θα του επιτρέψει να θωρεί και να κρίνει με άλλη ματιά τα ανθρώπινα ; Πέρα από τα πρώτες εντυπώσεις, τα στεγανά της επιπόλαιης παρατήρησης ; Η ματιά του έμπειρου δημιουργού, του πνευματικού ταγού που συμπάσχει με την ανθρώπινη φθορά την οποία όμως θεωρεί φυσική κατάληξη της πορείας του είδους.
Κυρίες και κύριοι,
Ως μεταφράστρια στα γαλλικά ποιημάτων του σημαντικού λογοτέχνη Κωνσταντίνου Μπούρα, μου έχει δοθεί αρκετές φορές η δυνατότητα να συναντηθώ με αυτές του τις σιωπές. Διαπιστώνω λοιπόν ότι, πίσω από της σιωπές αυτές ,υπάρχει συχνά μια πρώτη αχτίδα επικοινωνίας, μια σύνδεση με τον λόγο, το φως ,την αναστάσιμη χαρά .Ο σιωπές στο έργο του είναι προορισμένες να μετουσιωθούν σε πράξη αφού βέβαια εξαγνιστούν πρώτα μέσα από ένα συχνά βασανιστικό αλλά απαραίτητο καθαρτήρι μπεργκμανικών κραυγών και ψιθύρων.
Σας ευχαριστώ !
