Συμμετέσχον με το κάτωθι πρωτότυπο κείμενό μου από τον υπό έκδοσιν τόμο τής ΚΡΙΣΙΜΗΣ ΠΕΝΤΑΛΟΓΙΑΣ μου.
Ποιητικός διάλογος. Ερμήνευσα και τα δύο πρόσωπα.
http://www.theatro-technis.gr/olonichtia-sexpir-sto-ipogio-mesanichta-para-kati/
Ο Σαίξπηρ δεν θα αναπαυτεί ποτέ…
(θεατρικός διάλογος με τα πνεύματα)
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Αγαπητέ Γουίλλιαμ!!!
ΣΑΙΞΠΗΡ: Δεν με λένε Γουίλλιαμ!!!!!!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Όπως σε λένε, τέλος πάντων. Εμείς έχουμε συνηθίσει να σε λέμε Σαίξπηρ. Και στην Ελλάδα του δέκατου ένατου αιώνα, στην Αθήνα συγκεκριμένα, σε λέγανε Σακεσπύρο.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Αθήνα; Ενδιαφέρον. Έχω γράψει νομίζω ένα δράμα που εκτυλίσσεται εκεί.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Νομίζεις; Δεν είσαι σίγουρος;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Κοίταξε να δεις αγαπητέ μου. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν πνευματικά δικαιώματα, αυτό που λένε copyright.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: «Ο κλέψας του κλέψαντος», δηλαδή. Και τώρα το ίδιο γίνεται. Αλλά με άλλον τρόπο.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Πώς δηλαδή;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Σιγώ. Γιατί μπορεί κάποιοι από αυτούς να είναι εδώ απόψε. Copy-paste.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Μα γιατί; Είναι τόσες πολλές Ιδέες που κυκλοφορούν ελεύθερες εκεί έξω.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: «Να φάνε κι οι κότες».
ΣΑΙΞΠΗΡ: Ακριβώς. Εμείς στην εποχή μας γράφαμε συλλογικά. Στις ταβέρνες.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: «Κάπου μεταξύ τυρού και αχλάδου», δηλαδή.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Όχι ακριβώς. Αχλάδι δεν είχαμε και το τυρί το τρώνε οι Γάλλοι για επιδόρπιο.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Μάλιστα. Μα εσείς γιατί είστε εδώ; Εννοώ όχι τώρα. Απόψε είναι η τιμητική σας. Έχετε κάθε δικαίωμα να παρίστασθε.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Ορθώς το θέσατε. Όμως δεν έχω γαληνέψει, αγαπητέ μου, σχολαστικέ και συν-δημιουργικέ αναγνώστα!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Δεν έχει λυτρωθεί η ψυχή σου; Μα γιατί;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Τόσοι φόνοι, έστω κι επί σκηνής. Αμάρτησα εν τη διανοία!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Δηλαδή; Μα εσείς δεν είστε καθολικός; Ούτε προτεστάντης νομίζω. Μάλλον παγανιστής.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Τι μανία που έχετε με τις ταμπέλες! Αλλά δεν φταίτε εσείς, αλλά ο πολιτισμός σας, ο Δυτικός Πολιτισμός που πνέει τα λοίσθια κάτω από το βάρος των ανομημάτων του.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Η παντοκρατορία του χρήματος…
ΣΑΙΞΠΗΡ: Εμείς στην εποχή μας φλερτάραμε με την Εξουσία. Κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Ερωτικό…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Δηλαδή; Ήσασταν κάτι σαν φετιχιστές;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Όχι όπως το εννοείτε τώρα, βεβαίως.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Βεβαίως. Φυσικά. Τίποτα δεν ήταν όπως το εννοούμε τώρα. Ακόμα ένα πρόβλημα της εποχής μας. Υπεραναλύουμε τα πάντα. Και λησμονούμε να ζήσουμε.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Ακριβώς.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Όμως εσύ γιατί περιπλανιέσαι ανήσυχο πνεύμα;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Σαν τον πατέρα του Άμλετ… με δολοφόνησαν. Δεν πέθανα μετά από τσιμπούσι σε ταβέρνα, όπως ανακοίνωσαν. Δεν ήταν καρδιαγγειακά τα προβλήματά μου, αλλά…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Αλλά, τι; Πολιτικά;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Έστω. Ας το πούμε όπως το χαρακτηρίζετε εσείς τώρα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Δηλαδή;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Ο γιος τής Μαρίας Στιούαρτ, ο διάδοχος τού θρόνου, αφού η Ελισάβετ αρνήθηκε πεισματικά μέχρι την τελευταία στιγμή να ορίσει κληρονόμο της. Στην εξουσία και στην αμύθητη περιουσία της.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Σώπα!
ΣΑΙΞΠΗΡ: Μάλιστα. Όπως το ακούς. Μόνο παρθένα δεν ήταν η δαιμονία βασίλισσα. Αλλά τότε δεν ήταν και μεγάλο θέμα αυτό.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: «Άλλα ήθη άλλα έθιμα».
ΣΑΙΞΠΗΡ: Σωστό!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Είχε μάλιστα τόσο πολλούς απογόνους που σφάζονταν μεταξύ τους!
ΣΑΙΞΠΗΡ: Έλα;!;!;! Δεν το ήξερα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Μην μου παριστάνεις τον ανήξερο εμένα! Αλεπού!
ΣΑΙΞΠΗΡ: Ναι, θα μπορούσαν να με λένε κι έτσι.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Γιατί δεν έφευγες; Γιατί δεν κατέφευγες στην Ισπανία να σώσεις το τομάρι σου;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Κι η Ισπανία ήταν καθολική, όπως κι ο Ιάκωβος. Δεν θα προλάβαινα ούτε να φτάσω.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Κι ο «Δον Κιχώτης»; Ποιος τον έγραψε;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Όχι πάντως εγώ. Ούτε τον «Άμλετ»…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Δηλαδή;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Ούτε τον «Άμλετ» δεν θα μπορούσα να γράψω από μόνος μου, χωρίς τη βοήθεια…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: …του κοινού;
ΣΑΙΞΠΗΡ: …του κοινού των ομοτέχνων.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: …της συντεχνίας.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Του εσναφιού! Του σιναφιού. Τι παράξενα που μιλάτε στις μέρες σας.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Ενώ εσείς…
ΣΑΙΞΠΗΡ: Ζούσαμε. Και μετά γράφαμε. Βιωμένα πράγματα! Όχι…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: …Εγκεφαλικά; Προσέξτε! Θα προσβληθούν πολλοί μέσα στην αίθουσα.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Στην κατάστασή μου, το μόνο που μπορώ να φοβηθώ είναι τα Σκοτάδια της Νύχτας…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Κι όχι το πρώτο γάλα τής Αυγής;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Δεν είναι ο κορυδαλλός το φόβητρό μου. Μήτε το αηδόνι, όπως κελαηδεί ιδεατώς στα παρασκήνια τού Ρωμαίου και τής Ιουλιέττας. Όχι. Μόνο το Μαύρο γάλα τής πιο μαύρης Νύκτας φοβούμαι και τρέμω.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Η Νυξ τών Ορφικών;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Πείτε το κι έτσι!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Καταδικασμένος λοιπόν;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Καταδικασμένος… να ζω και να ξαναζώ τα πάθη τών ηρώων μου. Κάθε που ανεβάζουν έργο μου, ταράζομαι, στριφογυρίζω στο αόρατο κιβούρι μου, κολασμένος.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Τι λες; Μαρτύριο σωστό.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Γι’ αυτό να προσέχετε τι γράφετε! Διαρκούν περισσότερο απ’ ό,τι φαντάζεστε. Εγγράφονται στον αιθέρα. Το πέμπτο στοιχείο.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Quintessence.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Σωστά! Είσαι βλέπω διαβασμένος. Η πολλή μόρφωση δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Συνάντησα πολλούς παραμορφωμένους στα νιάτα μου. Κι για ένα μόνο διψούσαν…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Ποιο;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Το χάδι το ποθητό, σ’ εκείνο το σημείο που γλώσσα ποτέ δεν φτάνει.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Εννοείτε το όργανο του λόγου ως σύμβολο ή το ανατομικό μέρος του ανθρώπου;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Ποιος νοιάζεται για τις απορίες σας; Φεύγω τώρα. Ειρήνη, Ευδοκία, Γαλήνη…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: «Τρικυμία», «Αγάπης αγώνας άγονος», «Άμλετ», «Πολύ κακό για το τίποτα»… (Κοιτάζει γύρω του) Έφυγε! Πώς φοβήήήθηκααα;!;!;! Κοντεύω να πεθάνω από την τρομάρα μου.
ΣΑΙΞΠΗΡ (από μακριά): Γι’ αυτό να προσέχετε τι γράφετε! «Καθένας κερδίζει το δικό του θάνατο και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή».
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Δικό σας είν’ αυτό;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Όχι, μα τι σημασία έχει;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Ορθώς! Ζούμε στο τώρα, στο διαρκές ενεργοπληροφοριακό πεδίο κολυμπάμε, πέρα μακριά, πολύ μακριά από τα φτωχά αισθητήρια όργανά μας! Πόσον ανεπαρκείς είμεθα εμείς «τα βιαστικά άπειρα όντα τής στιγμής» [Καβάφης – το προηγούμενο παράθεμα Σεφέρης και το «Μαύρο Γάλα της Αυγής» έργο του νεοϋορκέζου ποιητή Νίκου Σπάνια, εκδόσεις Οδός Πανός – άραγε αυτοί τουλάχιστον οι τρεις θα έχουν γαληνέψει με τον καιρό; Ή μήπως θ’ ανταριάζονται φρικτά μέσα στον τάφο τους, βαριά η τέφρα τους κάθε φορά που τους αναφέρουμε; Γι’ αυτό, ας μην κυνηγάμε αγαπητοί την υστεροφημία. Δεν ξέρουμε σε τι καινοφανή μαρτύρια μπορεί να μας εμπλέξει. Το «τώρα», το «τώρα» μετράει. Κι απόψε είμαστε μια χαρά όλοι εδώ μαζεμένοι]
ΣΑΙΞΠΗΡ: Όντως.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Αμήν.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Γέγονε!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Καλή αυγινή.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Λάλησε ήδη και το αηδόνι κι ο κορυδαλλός κι εσείς ακόμα απαγγέλετε…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: έναν αθάνατο με το συμβατικό όνομα Γουίλλιαμ Σαίξπηρ.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Ας είναι κι έτσι. «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε».
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Μα αυτό δεν είναι έργο από τα δικά σας.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Υπό την ευρείαν έννοιαν είναι.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Τα έργα δεν ανήκουν σε κανέναν.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Εννοείται…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Κι η υπογραφή ματαιοδοξία.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Αφού άλλος διηγείται…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Κι εμείς…
ΣΑΙΞΠΗΡ: Εμείς…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Καταγράφουμε.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Αληθώς.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: «Ποσώς», φωνάζουν κάποιοι από το ακροατήριο.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Άφησέ τους. Ου γαρ οίδασι…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: …τι ποιούσι;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Τη διαφορά «είναι» και «φαίνεσθαι»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: δεν γνωρίζουν;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Αυτό είναι το πιο δύσκολο παιχνίδι, η άσκηση στην οποία κόβονται οι περισσότεροι…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: κι έτσι επανέρχονται ξανά και ξανά…
ΣΑΙΞΠΗΡ: …στο ίδιο δωμάτιο με τους καθρέφτες και τα μάτια…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: …δεμένα;
ΣΑΙΞΠΗΡ: ή με διάτρητο πέπλο, στην καλύτερη περίπτωση.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Μα πόσα ήταν τα πέπλα της Σαλώμης; Επτά;
ΣΑΙΞΠΗΡ: Πολύ περισσότερα. Αλλά γιατί δεν ρωτάς τον Όσκαρ Ουάιλντ;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Τι σχέση έχει αυτός; Α, ναι, συγγνώμη, με συγχωρείς, συχώρεσε την αμάθειά μου. Και τη νύστα μου. Το προχωρημένο τής ώρας.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Οι μωρές παρθένες στη βιβλική παραβολή δεν είχαν κανένα άλλοθι.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Αληθώς.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Τώρα πρέπει να φύγω.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Γύρισες γιατί σε καλέσαμε.
ΣΑΙΞΠΗΡ: Έτσι είναι. Όμως τώρα ο συμπαντικός νόμος μού επιβάλλει να σωπάσω.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: «Τα άλλα είναι σιγή» (Άμλετ).
(Ολονυκτία Σαίξπηρ, 17-18/12/2016, δια χειρός Δηώς Καγγελάρη στο «Υπόγειο» του Θεάτρου Τέχνης επί διευθύνσεως Μαριάννας Κάλμπαρη. Γράφτηκε ειδικά για την περίσταση αυτή από τον υπογράφοντα):
