Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Ο Στέφανος Κακαβούλης είναι ο Ιάκωβος Καμπανέλλης τού 21ου αιώνα. Κι αυτό το γράφω μετά λόγου γνώσεως. Κι επειδή τα γραπτά μένουν και η Ιστορία είναι αμείλικτη, σπεύδω να το εξηγήσω. Ξέρει να γράφει διαλόγους, να δημιουργεί δραματικές συγκρούσες επί σκηνής, να διαπλέκει τα πρόσωπα και τους ψυχισμούς τών ηρώων του και το κυριότερο: ΕΊΝΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ. Διαθέτει την αφ’ υψηλού θέαση τών ανθρωπίνων. Η κατάσταση τού νοήμονος όντος επί γης, που πόρρω απέχει από την “κορωνίδα τής Δημιουργίας” που οραματίζεται και βαυκαλίζεται ότι είναι, συμμετέχει εκών άκων σε μια Θεία Κωμωδία, που ενίοτε μεταστρέφεται σε μελόδραμα και τις ακραίες εκδοχές του σε αιματοβαμμένη τραγωδία και δράμα. Πρέπει να είσαι ποιητής για να το αντέξεις όλο αυτό, να κοιτάξεις μέσα στην αρένα και να αγαπήσεις τόσο τους μονομάχους όσο και τα θηρία που θα αναμετρηθούν μαζί τους. Τα ζωικά ένστικτα είναι ακαταμάχητα, απρόβλεπτα, ακατανίκητα, σαν το τρελλόνιο, το υποατομικό σωματίδιο που διαγράφει ακανόνιστες τροχιές δίνοντας στα φαινόμενα την πολυχρωμία και την πολυμορφία που παρατηρούμε γύρω μας. Το Φως, το πέραν τής ανθρωπίνου λογικής, το ομηρικόν Φάος, μόνον εξ ανακλάσεως μπορεί να θεαθεί χωρίς να κάψει τους οφθαλμούς μας.
Η σύγχρονη ελληνική τραγωδία τής οικονομικής κρίσης, της ανέχειας, του εκπατρισμού τών ταλαντούχων και θαρραλλέων νέων βρίσκει στο έργο τού Στέφανου Κακαβούλη “Γκρέκα Μάνα” τον κατάλληλο υμνωδό της. Η θηριώδης αρχετυπική φιγούρα τής μάννας που κατασπαράζει τον μοναχογιό της – κι όταν αυτός δραπετεύει στρέφει τη θηριώδη οργή της στην παρ’ ολίγον νύφη της και αντικαταστάτριά της στην καταπίεση τού αρσενικού – βρίσκει στο έργο τού Κακαβούλη την πλέον σύγχρονη και αποτρόπαια μορφή της. Τα ένστικτα καταλαμβάνουν το θυμικό κι αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση του νευρικού και μυοσκελετικού συστήματος. Ο προαιώνιος φόνος ως επιβεβαίωση τού Δυνατού και διαρβίνειος μηχανισμός τής επιβίωσης τού ισχυρότερου παίρνει εδώ την πλήρη θεατρική του διάσταση προκαλώντας τον “έλεον και τον φόβον” τών θεατών που ανακαλύπτουν στη μάννα τους ή στην πεθερά τους το ανάλογον τού επί σκηνής τέρατος.
Η ποίηση στις φυγές και στα χασίματα τού άνεργου νεαρού πτυχιούχου δίνουν στο κείμενο άλλες διαστάσεις που τονίστηκαν ευφυώς από τον σκηνοθέτη Μενέλαο Τζαβέλλα τόσο με τη μουσική (Γιάννης Οικονόμου) όσο και με τους κατάλληλους φωτισμούς (Γιώργος Λιβανός). Η διανομή ήταν καίρια και καταπληκτική. Και οι τρεις ηθοποιοί ήταν υπέροχοι: η Ζώγια Σεβαστιανού (στο ρόλο τής τσαούσας ευνουχιστικής μάννας κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή!!!), ο Γιάννης Κότζας (στο ρόλο τού σύγχρονου Ορέστη που αμφισβητεί τη μητρική αυταρχικότητα αληθοφανέστατος), η Στέλλα Μουκαζή (στο ρόλο τής κυριαρχικής διαχειρίστριας ανθρώπινου δυναμικού, που υπερεκτιμά τις δυνατότητές της, ανατριχιαστικά επαρκής και ρεαλιστική). Ήταν όλοι τους σα να βγήκαν από τη σύγχρονη ατελέσφορη πραγματικότητά μας και να στήθηκαν κατά μέτωπον απέναντί μας για να μας κατηγορήσουν για την ολιγωρία και την αναποτελεσματικότητά μας. ΈΤΣΙ ΘΑ ΜΙΛΟΥΣΕ Η ΖΩΗ ΑΝ ΜΙΛΟΥΣΕ. Η πολυτάλαντη δυναμική και δημιουργική Μαριάννα Τόλη επιμελήθηκε τα σκηνικά και τα κοστούμια. Καίριος όπως πάντα στην κινησιολογία ο Σίμων Πάτροκλος, δίδαξε λιτότητα, εκφραστικότητα, πληρότητα, σκηνική οικονομία. Βοηθός σκηνοθέτη σε αυτή την υπέροχη παράσταση ο Βασίλης Ξυδάκης. Οι φωτογραφίες τής Νικολέτας Γιαννούλη με νεορεαλιστικές αποχρώσεις, συνάδουσες με την αισθητική τού κειμένου. Ένας σημαντικός νεοέλληνας (και παγκόσμιος) συγγραφέας γεννήθηκε: ονομάζεται Στέφανος Κακαβούλης.
Κωνσταντίνος Μπούρας
Πληροφόρηση:
VAULT , Μελενίκου 26 (Ιερά οδός), Βοτανικός , Τηλ.: 210 3302348
ΓΚΡΕΚΑ ΜΑΝΑ
Συγγραφέας: Στέφανος Κακαβούλης
Σκηνοθέτης: Μενέλαος Τζαβέλλας
Ηθοποιοί: Ζώγια Σεβαστιανού, Γιάννης Κότζας, Στέλλα Μουκαζή
Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός.
Επιμέλεια σκηνικών – Κοστούμια: Μαριάννα Τόλη.
Μουσική: Γιάννης Οικονόμου.
Κινησιολογία: Σίμωνας Πάτροκλος.
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βασίλης Ξυδάκης.
Φωτογραφίες: Νικολέτα Γιαννούλη
Από 3 Φεβρουαρίου έως Κυριακή των Βαΐων κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
Διάρκεια: 80′
