Ειρήνη Αντωνάκη, μία τεταρτοετής φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής Ε.Μ.Π. αποκαλύπτει το τεράστιο εικαστικό ταλέντο της στην παγκόσμια πρώτη ατομική έκθεση που ανοίγει τα μάτια στο κοινό για το τι μέλλει γενέσθαι και προς τα πού οδεύει η σύγχρονη Τέχνη.
Διθυραμβικά σχόλια από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Παρακολουθώ συχνά τους νέους, κυνηγάω τα ταλέντα, τα βοηθώ να ορθοποδήσουν, δίδω βήμα «γην και ύδωρ» σε κάθε πρωτοεμφανιζόμενο που έχει να καταθέσει, να συνεισφέρει κάτι στην Παγκόσμια Συλλογική Πανανθρώπινη Συνειδητότητα.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η πρωτοεμφανιζόμενη είναι η αρχιτεκτόνισσα και ζωγράφος Ειρήνη Αντωνάκη, που υπερβαίνει τα συνήθη όρια και απεικονίζει το Χάος με μια εύθυμη διάθεση που θυμίζει τους μεγάλους φιλοσόφους της Αρχαιότητας.
Ο Πάνας, το Ά-παν και ο πανικός δεν είχαν ακόμη δαιμονοποιηθεί από τους σκοταδιστές και η βακχική ένωση με το Όλον ήταν και ιερή και επιθυμητή και κοσμογόνος.
Με στοιχεία από την αισθητική των κόμικς, με χρήση ιδιοφυώς επιζωγραφισμένων φωτογραφιών, με μεικτές τεχνικές, αλλά με ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, η καινοφανής εικαστική εργασία της Ειρήνης Αντωνάκη ανοίγει καινούργιους δρόμους προς την ενοποίηση των Τεχνών, προς το Ολικό Καλλιτέχνημα που προϋποθέτει και συνεπάγεται μια ολιστική αντιμετώπιση της ζωής, του ανθρώπου και του οικοσυστήματος Γαία.
Ναι, είναι αρχετυπική η έμπνευσή της: παραπέμπει στον ορφικό Έρωτα, στο «γλυκύπικρον αμάχανον όρπετον» της Σαπφούς.
Είναι εμπνευσμένη και πνευματώδης, αυτοσαρκαστική και ειρωνική, αλλά με έντονο το ουμανιστικό στοιχείο. Είναι φιλάνθρωπος όπως οι φιλόζωοι. Δεν είναι όμως από εδώ. Δεν είναι ποτέ απόλυτα εδώ. Δεν είναι προσγειωμένη κι εύχομαι ποτέ να μην γίνει.
Μας ζωγραφίζει όπως ένας τουρίστας από το διάστημα και γι’ αυτό είναι φρέσκια και καλοδεχούμενη η ματιά της. Είναι ωραία και αιρετική, πανομοιότυπη με το έργο της και διαφορετική ως εκ τούτου.
Είναι ένα ανερχόμενο ταλέντο που μόλις ανέτειλε. Ανακαλύψτε την, βοηθήστε την, προβάλλετε την προσωπικότητα και το ίχνος της στην Ύλη. Τα υλικά βρίσκονται, διατίθενται εν αφθονία, όταν περπατάει ο σύγχρονος Βαν-Γκογκ ανάμεσά μας. Υποδεχτείτε τον για να έχει καλύτερη πορεία από εκείνον, εν ζωή, προθανάτια ευτυχία. Για εμάς περισσότερο και όχι για εκείνην. Ο καλλιτέχνης, ο ποιητής, βασανίζεται, πάσχει για ολάκερη την οικουμένη, για τους αμνήμονες, για τους αγνώμονες, για τους ανελέητους, γιατί ο Poeta vates είναι ελεήμων, εξ ορισμού. Και μεμονωμένος, μοναχικός αλλά όχι και απομονωμένος. Συμβάλλετε στην προβολή ενός ιδανικού αστρικού φαινομένου στις οθόνες της Συλλογικής Συνειδητότητας. Μόνον έτσι θα εμπλουτιστούμε από ουράνιες μουσικές, πυθαγόρειες. Ας είμαστε γενναιόδωροι με τους ταλαντούχους. Είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού, του Πρωταρχικού Δημιουργού, του Υπερτάτου Νοός. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες μάς βοηθούν να διαπλέψουμε την Τάξη μέσα στο φαινομενικό Χάος. Ακριβώς όπως ποιεί η μεγαλοφυής Ειρήνη Αντωνάκη, Η ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ.
Ενθουσιώδης όταν ανακαλύπτω το Φως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
info:
Δελτίο Τύπου
Εγκαινιάζεται το Σάββατo 25 Σεπτεμβρίου 2021 «μια άλλη εικαστική πρόταση,
στις Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. Χ ΒΟΟΖΕ, με τον τίτλο: “hazy lucidity”»
Η Ειρήνη Αντωνάκη, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, είναι μια ανήσυχη, νέα,
δημιουργός, με πάμπολλα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα (θέατρο, μουσική, λογοτεχνία,
φωτογραφία).
Στα έργα που παρουσιάζει υπάρχει ένας συνδυασμός ζωγραφικής, σχεδίων, κειμένων
και φωτογραφίας, άλλοτε μεμονωμένα και άλλοτε συνδυαστικά σύμφωνα με την
εκδοχή του collage. Ως υλικά, χρησιμοποιεί από χρώμα, κάρβουνο, μελάνι, ενώ
πλέον οι ψηφιακές εμπλοκές δεν την αφήνουν καθόλου αδιάφορη.
Τα θέματα που θίγει είναι πολιτικά, κοινωνικά και προσωπικά και είναι ένας
εκτονωτικός τρόπος για την αποφόρτιση του γενικότερου αρνητισμού που όλοι
βιώνουμε.
Και όπως σημειώνει ο Κωνσταντίνος Μπάσιος: «Η, αρχικά εισπραττόμενη,
ανατρεπτική και γκροτέσκα [ζωγραφική] πραγματικότητα επιτυγχάνει να προκαλέσει
την επισταμένη προσοχή μας, ακριβώς διότι μετέρχεται απεικονιστικών τεχνικών,
που ενώ με την κατανόησή τους προκύπτει μια ενδιαφέρουσα διανοητική συνάφεια,
εν τέλει διατηρεί ανέπαφο το κρυπτικό της νόημα.
Μαζί με όλες αυτές τις τεχνικές -που ίσως, [και μπορεί να] είναι τεχνάσματα- η
Ειρήνη Αντωνάκη χρησιμοποιεί και τις λεγόμενες κειμενικές καταγραφές, που ενώ
προ(σ)καλούν το βλέμμα του θεατή, εν τέλει το κρατά σε μια κάποια απόσταση.
Η ισορροπία ανάμεσα στο ‘εκτίθεμαι’ και στο ‘αποκρύβομαι’, σχεδόν ποτέ, δεν
επιλύεται. Και, ίσως, για αυτό το λόγο θα εξακολουθήσει να ζωγραφίζει. Ενώ εμείς
γοητευμένοι, μαγεμένοι ή και απορημένοι με τις comic-like βινιέτες επιμένουμε να
βλέπουμε».
Διάρκεια έκθεσης: 25/09/21-05/10/21
2. Ειρήνη Αντωνάκη, ένα φωτεινό μετέωρο χωρίς σκιά, μακράς διαρκείας κι αενάου επιστροφής
Εικαστική κριτική από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Σπανίως εκπλήσσομαι στα εγκαίνια εκθέσεων και στις παρουσιάσεις ποιητικών συλλογών, γιατί η Τέχνη μοιάζει σα να έχει πεθάνει και η ποίηση καρκινοβατεί.
Όμως πρόκειται περί απλής νεκροφανείας, που διακόπτεται κατά διαστήματα από αλλαγές πλευρού, όπως γυρίζει στο μαξιλάρι του ανήσυχος ο καταστροφέας Σίβα κάθε που ηχούν οι σάλπιγγες της αλλαγής εποχής και καινούργια πολιτισμικά στρώματα εναποτίθενται επί των παλαιοτέρων.
Ειρήνη Αντωνάκη, ένα παιδί, σχεδόν έφηβη, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, μέσα από την αισθητική των κόμικς, με κολλάζ και επιζωγραφισμένες φωτογραφίες, με το πινέλο και το πενάκι, ζωγραφίζει αποστεωμένες φιγούρες που ασφυκτιούν σαν τον Λαοκόοντα, περιζωσμένες από κοσμοϊστορικά τέρατα απείρου χωροχρονικού βεληνεκούς.
Ειδικά τα μαλλιά, είναι ανακατωμένα σαν της τρελής και τείνουν προς τα επάνω σαν να τα ρουφάει μια μαύρη τρύπα αόρατη στους γυμνούς ανθρώπινους οφθαλμούς.
Υπάρχει όμως και η σκοτεινή, αιματοβαμμένη σκάλα που οδηγεί προς το Φως, το αρχετυπικό και ανεξίτηλον ομηρικόν Φάος, υπόσχεση ελπίδας και χνάρι σωτηριολογικό.
Αυτή η μεταφυσική διάσταση δίνει στο εικαστικό έργο της πρωτοεμφανιζόμενης Ειρήνης Αντωνάκη μια αχλύ συμπαντική Και υπερκόσμια, σαν να μην αφορά τη γη.
Φιγούρες σαν τον αλυσσοδεμένο στον Καύκασο Γίγαντα Πενθέα, αντάμα με όντα που μοιάζουν δαιμονικά, είναι όμως ταλαίπωρα κι αναξιοπαθούντα ανθρώπινα όντα, σύμβολα μιας εποχής ταραγμένης και χαοτικής.
Αυτό ακριβώς το Χάος εικονοποιεί εξορκίζοντάς το η ταλαντούχος εικαστική καλλιτέχνις.
Μόνον που πρόκειται και για έξωθεν και για ένδοθεν ταραχή, φιλοσοφική, μετεφηβική.
Η αγωνία των σύγχρονων νέων, η δυσκολία τους να προσαρμοστούν και να ενταχθούν αρμονικά σε ένα δυσλειτουργικό σύστημα που μοιάζει να καταρρέει, αλλά απλώς μετεξελίσσεται σε κάτι άλλο καινοφανές, η αγωνία αυτή είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη να βαδίσουμε στο μέλλον με σταθερά βήματα στο παρόν και χωρίς να απαρνηθούμε το σκοτεινό και δυσοίωνο παρελθόν, που μας προίκισε όμως με την αγάπη εκείνη που κινεί σύμπαντα και μεταμορφώνει την στυγνή Ύλη σε Φως.
Οι νέοι σήμερα είναι μορφωμένοι και σπουδαγμένοι. Διαθέτουν περισσότερες προσλαμβάνουσες εικόνες από τις παλαιότερες γενεές. Είναι προνομιούχοι και δεν το ξέρουν. Αυτός ο καταιγισμός πληροφορίας, η διάχυσις Γνώσεως μέσω του Διαδικτύου, τους καθιστούν πολίτες του κόσμου.
Η Ειρήνη Αντωνάκη «έσκασε από το αυγό», προοιωνίζει την ανατολή, την επανεμφάνιση του «ορφικού ωού» και φέρει μαζί της την ελπίδα για μια καινούργια Αναγέννηση.
Υποκλίνομαι μπροστά της με ενθουσιασμό και δοξάζω το πρωτόλειο έργο της ως υπόσχεση για διεθνή παρουσία και παγκόσμια συνεισφορά.
Η σταδιοδρομία, κάθε σταδιοδρομία, και ειδικότερα η καλλιτεχνική, αρχίζει με την εμψύχωση του κοινού. Χειροκροτήστε την λοιπόν!!!
Μετά Λόγου Γνώσεως και περισσού ενθουσιασμού,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
info:
Tabula Obscura
Μια άλλη εικαστική πρόταση, από μια ανήσυχη, νέα, αυτοδίδακτη δημιουργό εκτίθεται στις Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. Χ ΒΟΟΖΕ, στο πατάρι (στο λεγόμενο και Overview), με τον τίτλο: “hazy lucidity”.
Πρόκειται για μια, άκρως προσωποποιημένη, σειρά έργων, υπό τις εξής συνθήκες / έννοιες: – Αφορούν σε θέματα που σχετίζονται με την ίδια (Ειρήνη Αντωνάκη, το όνομά της). – Επιλέγει, ως κεντρικά στοιχεία της κάθε σύνθεσής της, μια φυσιογνωμία, γύρω από την οποία διαπλέκεται ένας αφηγημένος ζωγραφικός μικρόκοσμος. – Η κλίμακα των απεικονιζομένων προσώπων είναι τεράστια σε σχέση με την τελική εικόνα. Η, αρχικά εισπραττόμενη, ανατρεπτική και γκροτέσκα πραγματικότητα επιτυγχάνει να προκαλέσει την επισταμένη προσοχή μας, ακριβώς διότι μετέρχεται απεικονιστικών τεχνικών, που ενώ με την κατανόησή τους προκύπτει μια ενδιαφέρουσα διανοητική συνάφεια, εν τέλει διατηρεί ανέπαφο το κρυπτικό της νόημα. Τα παραδείγματα είναι πολλά, για να μην τα προσέξουμε, όπως: • τα μαλλιά που μοιάζουν με χειρόγραφα γράμματα, • το σώμα που φαίνεται να είναι το περιττό φορτίο, • το εσωτερικό context, που από στοιχείο αναφοράς καθίσταται το περιβάλλον της κατάρρευσης ή της παρακμής, • οι απειράριθμες μονογραφές, που καταλήγουν να δημιουργήσουν ένα δικό τους τοπίο. Μαζί με όλες αυτές τις τεχνικές -που ίσως, [και μπορεί να] είναι τεχνάσματα- η Ε. Α. χρησιμοποιεί και τις λεγόμενες κειμενικές καταγραφές, που ενώ προ(σ)καλούν το βλέμμα του θεατή, εν τέλει το κρατά σε μια κάποια απόσταση. Η ισορροπία ανάμεσα στο ‘εκτίθεμαι’ και στο ‘αποκρύβομαι’, σχεδόν ποτέ, δεν επιλύεται. Και, ίσως, για αυτό το λόγο θα εξακολουθήσει να ζωγραφίζει. Ενώ εμείς γοητευμένοι, μαγεμένοι ή και απορημένοι με τις comic-like βινιέτες επιμένουμε να βλέπουμε.
Κωνσταντίνος Μπάσιος μέλος της A.I.C.A
