Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Από τον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα σε κατακρεούργηση Λένας Κιτσοπούλου κι από το νέο έργο της Κιτσοπούλου που προηγήθηκε στο «Θέατρο Τέχνης» της Οδού Φρυνίχου, φαίνεται να επηρεάστηκε σφόδρα η κατά τα άλλα δομημένη στον θεατρικό διονυσιακό ρυθμό της Άντζελα Μπρούσκου. Γράφοντας για το πρόσφατο (αλλά ουχί τελευταίο, βεβαίως) έργο της Λένας Κιτσοπούλου με τον σχοινοτενή κι εκνευριστικό (όπως και η παράσταση) τίτλο «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις», το χαρακτήρισα «θέατρο της α-νοησίας» [δικός μου ο εισηχθείς νεολογισμός – παρακαλώ να μου κατοχυρωθεί το copyright]. Η μεταμοντέρνα – κατά Κιτσοπούλου – εκδοχή του «θεάτρου του παράλογου» μας παραδίδει (αμάσητη σχεδόν και αχώνευτη… βεβαίως) τη μπουρδολογία της καθημερινότητος, σα να είμαστε ωτακουστές στο φωταγωγό ή στο διπλανό κάθισμα του μετρό. Η «πραγματικότητα», η «καθημερινότητα», η Κρίση, η ανία, η άνοια, τα φληναφήματα, το υπαρξιακό κενό είναι πρώτης τάξεως θέματα για θεατρική αναπαράσταση-ανάλυση-παρατήρηση-απομυθοποίηση-αναμυθοποίηση-εξαγωγή κοινωνιολογικών ή ψυχολογικών ή άλλων συμπερασμάτων. Όμως το θέατρο είναι κοινωνική τέχνη, δεν είναι παρεΐστικη εκτόνωση. Πρέπει να υπάρχει ένας καμβάς, ένα κείμενο, ένα σενάριο, πάνω στο οποίο αυτοσχεδιάζουν οι ηθοποιοί. Στην περίπτωση της Κιτσοπούλου, όταν επρόκειτο για το Λόρκα κάτι πάει κι έρχεται [τρόπος του λέγειν!], όταν πρόκειται όμως για το δικό της ανοησιούργημα, εκεί έχουμε απλώς δραματικές εκρήξεις ενέργειας χωρίς κανένα νόημα. Η Άντζελα Μπρούσκου φαίνεται ότι επηρεάστηκε τα μάλα από την τεχνική (για να μην πω «σχολή») της Κιτσοπούλου [ακόμα κι αν δεν έχει δει τη δουλειά της, σίγουρα επηρεάζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα επαγωγικώς] και παίρνοντας «ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΑΙΜΑ» του Παντελή Πρεβελάκη ως πρωτογενές υλικό παράστασης, το αναδομεί με τρόπο κατεδαφιστικά απομυθοποιητικό.
Η παρενδυσία, το bullying, το φαλλοκρατικό πρότυπο του ανδρισμού, η ψυχοπαθολογία και η αιμομειξία της ελληνικής επαρχίας είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δραματικό υπόστρωμα για τη δημιουργία μιας ενδιαφέρουσας παράστασης. Η ΆΝΤΖΕΛΑ ΜΠΡΟΥΣΚΟΥ είναι ταλαντούχα, είναι μοναδική, έχει όραμα, και τα κατάφερε ακόμα κι ως ακούσια (;) μιμητής τής πληθωρικά εξαπλούμενης – ως ιός μεταδοτικός – Λένας Κιτσοπούλου. Ως κριτικός κι επαρκής θεατής, της συνιστώ να επανέλθει σε περισσότερο κλασικές και λογοκρατούμενες θεατρικές φόρμες, γιατί το …άλλο «μόδα είναι και θα περάσει». Το κλασικό είναι διαρκές και το δομημένο δεν καταρρίπτεται. Οι διάφοροι –ισμοί που άνθησαν στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα άφησαν πίσω τους σκόνη και κουρνιαχτό, εκτός ίσως από τον υπερ-ρεαλισμό που είναι γενεσιουργός αιτία και δομικό συστατικό της Τέχνης, εκ των ουκ άνευ. Εν κατακλείδι, δείτε την πρώτη σκηνοθεσία της Μπρούσκου στο «Θέατρο Τέχνης» ως «έργο εν εξελίξει»… Όλοι οι ηθοποιοί (Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Διαμαντής Καραναστάσης, Παρθενόπη Μπουζούρη, Βασίλης Παπαγεωργίου, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος) απολύτως ταιριαστοί στις σκηνοθετικές οδηγίες, υπηρέτησαν χωρίς ατομικές εξάρσεις κι υπερ-προβολές το όραμα μιας από τις πιο σημαντικές σκηνοθέτιδες που έχουμε σήμερα: της Άντζελας Μπρούσκου.
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
Από τον επίσημο διαδικτυακό τόπο του Θεάτρου Τέχνης:
http://www.theatro-technis.gr/triti-periodos/
ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΑΙΜΑ, Παντελή Πρεβελάκη
Στον κόσμο του Πρεβελάκη οι ήρωες ασφυκτιούν μέσα στην κλειστή ζωή μιας οργανωμένης κοινωνίας που καταδυναστεύει τα μέλη της. Σιωπή και μυστικά. Απαγορεύσεις. Μέσα από το προστατευμένο κουκούλι της οικογένειας ξεσπούν βίαια πάθη, δράματα ζηλοτυπίας, μίση, βεντέτες. Σώματα που φλέγονται. Η αμαρτία και η ενοχή.Ακυρωμένες ζωές.Ακραίες ερωτικές φαντασιώσεις, αιμομιξίες, φονικά, μοιχοί, αυτόχειρες. Στον αντίποδα η αυτοθυσία, η αγάπη για τον θεό, η συγχώρεση, η σωτηρία της ψυχής, η φιλοπατρία. Σκηνικό το ελληνικό τοπίο, η επαρχία, το χωριό, μαντριά, σκοτεινά πηγάδια, ξερολιθιές. Τα μοτίβα επαναλαμβάνονται μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε και ο μεγάλος εσταυρωμένος, ο έρωτας, μαχαιρώνεται τώρα μπροστά σε ανοιχτές τηλεοράσεις.
Η Άντζελα Μπρούσκου, σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο θέατρο όπου μαθήτευσε, ένα τολμηρό και βαθιά «ελληνικό» κείμενο.
Σκηνοθεσία: Άντζελα Μπρούσκου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Παίζουν (αλφαβητικά): Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Διαμαντής Καραναστάσης, Παρθενόπη Μπουζούρη, Βασίλης Παπαγεωργίου, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος.
Πέμπτη 23 Απριλίου – Τέταρτη 10 Ιουνίου 2015
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 9.00 μ.μ., Κυριακή 8.00 μ.μ.
Διάρκεια παράστασης: 100′
Το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου Τίτλος παράστασης:
Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις.
Η παράσταση επαναλαμβάνεται από την Δεύτερα 27 Απριλίου έως και Τρίτη 12 Μαΐου.
Λίγα λόγια για το έργο
Στην ουσία πρόκειται για ένα έργο για τη ματαιότητα. Ένα κείμενο πολύ καθημερινό, που δεν έχει τίποτα φιλοσοφικό. Δεν έχει τίποτα ουσιώδες – είναι μαζεμένες όλες οι ανούσιες κουβέντες που κάνουμε στον καναπέ μας (με τις οποίες πωρωνόμαστε κιόλας), από συνταγές μαγειρικής μέχρι τις ειδήσεις της τηλεόρασης. Αυτό, που μιλάμε στο τηλέφωνο χωρίς να λέμε τίποτα. Ένα πράγμα τόσο καθημερινό, τόσο οικείο σε όλους, που όμως μέσα από την εμμονική του δομή καταντάει άρρωστο. Ένα κείμενο βασισμένο σε τόσο κλισέ κουβέντες, που κατά τη διάρκεια των διαλόγων οι θεατές θέλουν να μπουν μέσα και να συμμετέχουν με τη γνώμη τους, να διαφωνήσουν, να συμφωνήσουν, να επαινέσουν ή να αρπαχτούν. Μια βαρεμάρα, μια ματαιότητα, μια σήψη, που οχυρώνεται πίσω από ανώδυνες κουβέντες. Για να περάσει η ώρα. Για να ξεχαστούμε. Για να μην νιώσουμε ένοχοι που η ζωή μας δεν μας ικανοποιεί. Ένα έργο για την εποχή μας, για το «τώρα», που πια δεν έχουν τα πράγματα νόημα, που πια δεν περιμένουμε και πολλές εκπλήξεις. Τόσο ζωντανό, που αν το πάρει κάποιος να το παίξει σε έναν χρόνο θα μπορούσε σε σημεία να λέει άλλα λόγια. Φυσικά, υπάρχουν σκηνοθετικές εγκοπές, παραλληρήματα κειμενικά, κατά τα οποία παρεμβάλλονται κάποια πράγματα πολύ τραγικά, ή τραγικά κωμικά ,δράσεις ή σιωπές απόγνωσης, κάποια ξεσπάσματα των ηρώων πολύ τρελά- αλλά στο πλαίσιο πάλι μιας τρέλας πολύ κλισέ, σαν να προσπαθούμε μέσα από κλισέ και γελοίες αφορμές να τσακωθούμε, να τα σπάσουμε, μόνο και μόνο για να μην βγει αυτό το κοιμισμένο τέρας από μέσα μας, που δεν είναι άλλο από τον βαθύ πόνο της ύπαρξής μας. Παθαίνουμε αμόκ και καταλαμβανόμαστε από οργή, σε μια ύστατη προσπάθεια να δραπετεύσουμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλοου
Σκηνικά – Κοστούμια: Ναταλία Λάτση
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική επιμέλεια: ο Θίασος
Α’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Νικολάου
Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Χρήστος Χριστόπουλος
Γ’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Μαυρέα
Δ’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζένια Κονταράτου
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Παίζουν: Γιάννης Κότσιφας, Λένα Κιτσοπούλου κ.ά.
