Μαζί της ο Παντελής Θεοχαρίδης και η ανιψιά της Μαρίκα Παπάζογλου
Guest: Δήμητρα Γαλάνη.
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου
Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Εθισμένος στα θεάματα, με ή χωρίς άρτον, αυτή τη φορά η ποικιλία τυριών και τα πολύσπορα κριτσίνια ήταν υπέροχα… εθισμένος λοιπόν στο καλό θέατρο, εκτίμησα δεόντως τη μουσική συναυλία-δρώμενο που έδωσε η Λένα Πλάτωνος με το συγκρότημα και τους καλεσμένους της στον άρτιο τεχνικά και ταξιθετικά χώρο του Ρυθμός Stage.
H Λένα Πλάτωνος είναι μια μαγική προσωπικότητα. Σα νεράιδα του παλιού καλού καιρού που αποσπάστηκε από το άρμα του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, εκείνο που το σέρνουν ιππόκαμποι, μετοίκησε για μερικές επίμοχθες δεκαετίες στον δικό μας σκληρό χρόνο για να μας ψυχαγωγήσει και για να μας μεταδώσει την δροσιά ενός κόσμου άλλου, λεπτοφυέστερου, διαρκέστερου, αγνότερου από τη δική μας Τρίτη διάσταση. Ακούγοντας τη φωνή, παρατηρώντας πώς στηρίζει το κεφάλι της πάνω στον άτλαντα σπόνδυλο, βλέποντας το φως να χρυσίζει στα μεταξένια της μαλλιά, βυθιζόμενος στις μελωδίες της σαν σε όνειρο τρυφηλό, νιώθω κι εγώ σαν άνθρωπος κι όχι σαν σκλάβος της Ανάγκης στις μυλόπετρες της Τύχης… Ναι, η Λένα Πλάτωνος είναι σημαντική συνθέτις, γιατί είναι διαφορετικοί, είναι αλλιώτικη από τους άλλους, τους κοινούς θνητούς καριερίστες. Η Λένα Πλάτωνος απέχει της χυδαιότητος των ημερών μας. Αν δεν ήταν ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, που τη λάτρεψε, τη στήριξε και την επανέφερε στα φώτα του προσκηνίου, θα είχε αποσυρθεί εκείνη για πάντα στην πάμφωτη σιωπή της. Μόνο που κι η σιωπή της Λένας Πλάτωνος είναι ποίηση και τέχνη υψηλή. Γιατί θέλει δύναμη ψυχής κι αισθητική για να ακούς τη σιγαλιά και να υπάρχεις, ως μετέωρο δίχως σκιά. Και οι σκιές δεν εμφιλοχωρούν στην ύπαρξη της Λένας Πλάτωνος, παρά μόνον ως φάσματα της τρομαγμένης πανανθρώπινης ψυχής, που δεν έχει ξεφύγει ακόμα από τη σκοτεινάγρα των σπηλαίων, αν και φιλοτεχνεί κατά διαστήματα Αναγεννήσεις, πριν ξαναρίξει τα φωτισμένα παιδιά της στις πυρές του Μεσαίωνα.
Ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, δικαίως τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη. Είναι αυθεντικός, είναι λαϊκός κι αριστοκράτης ταυτόχρονα, διακριτικός και εστέτ, απλός στους τρόπους και πολύπλοκος στις χειρονομίες… ΕΙΝΑΙ. Με την έννοια του υπάρχειν αυτοβούλως κι αυτοδικαίως κάτω από το Φως του Ήλιου του Άχωρου. Οι στίχοι του υμνούν τους απλούς ανθρώπους, αυτούς που λέμε λούμπεν, παρίες, περιθωριοποιημένους, αποτυχημένους ως προς το επίσημο σύστημα αξιών μας… Είναι τόσο μεγαλόψυχος πνευματικώς, που τους αναβιβάζει (ως άλλος Καβάφης) σε ύψη αισθητικώς δυσθεώρητα, επειδή πόνεσαν πολύ, βασανίστηκαν, τιμωρήθηκαν, σταυρώθηκαν, διαπομπεύτηκαν, αυτομαστιγώθηκαν και τώρα δικαιούνται επί τέλους την βασιλεία της Γης, για μέσου της Τέχνης. Αυτή η κοσμική δικαιοσύνη, χαρίζει στην Τέχνη την Ποιητική του Χρονά τελετουργικά στοιχεία, τα οποία η Λένα Πλάτωνος οξυδερκώς διέκρινε κι αξιοποίησε μουσικώς και σκηνικώς.
Μαζί της ο Παντελής Θεοχαρίδης και η ανιψιά της Μαρίκα Παπάζογλου, εγγονή του συνθέτη και πιανίστα Γεωργίου Πλάτωνος. Υπέροχοι και οι δυο τους. Χαμηλόφωνος ο ένας, πληθωρικώς θεατρική η άλλη, όμως αμφότεροι απογειωμένοι από τα κοινά άχθη της καθημερινότητας.
Στο πιάνο ο συνθέτης Σπύρος Μάνεσης, που άνοιξε και τη βραδιά ερμηνεύοντας μόνος του ”9 πορτραίτα της Λένας”, δηλαδή 9 αντίστοιχες τζαζ προσεγγίσεις του σε συνθέσεις της Πλάτωνος. Κα-τα-πλη-κτι-κός. Πρέπει να αγαπάς πολύ τη μουσική ενός άλλου για να την μεταβολίζεις, να την ενορχηστρώνεις στο μυαλό και στην ψυχή σου με μοναδικό τρόπο και να αφήνεις τα γενναιόδωρα χέρια σου να κυλάνε πάνω στα υπάκουα πλήκτρα που χαίρονται κι εκείνα γιατί γίνονται όργανα αισθητικής ηδονής.
Πλήκτρα – programming: Στέργιος Τσιρλιάγκος.
Όμως, η αποκορύφωση της ακουστικής και όχι μόνον ευωχίας ήταν με την αισθαντική φωνή και τη ζεστή, ανθρώπινη παρουσία της Δήμητρας Γαλάνη, που τίμησε δεόντως τη φίλη της Λένα Πλάτωνος και τον φίλο της Γιώργο Χρονά με την αγάπη της ταπεινοφροσύνης της. Πρέπει να είναι κανείς πολύ γεμάτος απ’ όλα, πολύ γεμάτος από την ύπαρξη, ώστε να μπορεί να πετάει σα σταυραετός πάνω από πεδιάδες, κοιλάδες, φαράγγια και καταρράκτες του συλλογικού συνειδητού. Αυτή τη γυναίκα τη λατρεύω από παιδί, γιατί δεν κατέχει από ψέματα, είναι αυθεντική, γυμνή στα βλέμματα και στους προβολείς, διάφανη. Μόνον οι τελείως «φτασμένοι» κι ακομπλεξάριστοι άνθρωποι, οι χορτάτοι απ’ όλα, που δε ζητούν τίποτα από κανέναν και κυρίως δεν διψούν για αναγνώριση, μόνον αυτοί θα κληρονομήσουν την βασιλεία της γης, αφού είναι πλούσιοι εσωτερικώς…
Δεν θα πω τίποτ’ άλλο για τη βραδιά, για να μη σας κάνω να ζηλέψετε. Όμως αναζητείστε την επόμενη. Μια τέτοια εμπειρία αρκεί για το οξυγόνο μιας ολόκληρης χρονιάς.
Μετά λόγου γνώσεως,
Κωνσταντίνος Μπούρας
