Ζενεϊκή «Χίλντα» στο Ίδρυμα Κακογιάννη
από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Η κυρία από τις «Δούλες» του Ζενέ, σε συνδυασμό με την κινηματογραφική επιτυχία “la Haine” («Το Μίσος») συνηχούν πίσω από τη μάλλον μονότονη και μονοδιάστατη γραφή της Μαρί Ντιάιγ στο θεατρικό της έργο «Χίλντα». Όταν εξαντλείται ένας ρόλος τα πέντε πρώτα λετπά, και διαφοροποιείται ελάχιστα πέντε δευτερόλεπτα πριν το τέλος, η όλη δραματουργική δομή χωλαίνει ανεπανόρθωτα. Ο Ζαν Ζενέ στις «Δούλες» εμφανίζει την Κυρία, και τις αδελφές δούλες που την υπηρετούν και την υποδύονται εναλλάξ σε ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι μέχρις τελικής εξοντώσεως, όμως συνυφαίνει τόσο δεξιοτεχνικά τις δράσεις και τις αντιδράσεις τους ώστε και το τέλος είναι εκπληκτικό αν και προοικονομείται και οι δραματικές συγκρούσεις είναι ενδιαφέρουσες. Η «Χίλντα» είναι πληκτική ως γραφή. Καλή η ιδέα της αριστερής νεόπλουτης που καταπιέζει με το γάντι την εργατική τάξη. Εξιδανικευμένοι κι απλοποιημένοι, σχηματικοί και μη αληθοφανείς και οι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης. Για να παραφράσουμε την γνωστή φράση «έτσι θα μιλούσε η ζωή αν μιλούσε», θα πούμε: «έτσι δεν μιλάει ποτέ η ζωή». Αγαπητή Μαρί Ντιάιγ, έρχεστε τρίτη και καταϊδρωμένη. Τι να σου κάνουν οι έξοχοι ηθοποιοί όταν υπηρετούν ένα βαρετό κείμενο; Ήταν όλοι τους υπέροχοι: Άννα Κουτσαφτίκη, Νικόλας Πιπεράς, Νατάσα Εξηνταβελώνη.
Κατά τα άλλα πάντα βρίσκεις κάτι να σκεφτείς όταν δεν σε ενδιαφέρουν τα επί σκηνής δρώμενα. Κρίμα μόνο που δεν πιάνει το wifi στα υπόγεια του Ιδρύματος Κακογιάννη. Έτσι δεν θα χάναμε την ευκαιρία να σερφάρουμε στα τάμπλετ μας.
Το πολιτικό-καταγγελτικό θέατρο είναι εξ ορισμού αποστασιοποιημένο τόσο από την αληθοφάνεια όσο κι από την ρεαλιστική ταύτιση κοινού-ηρώων. Η σχηματικότητα και η υπερβολή εξυπηρετεί σαφώς το κοινωνούμενο νόημα. Η μεγέθυνση ελαττωμάτων, στάσεων ζωής, απόψεων είναι σαφώς επιβεβλημένη, όταν όμως δεν θίγονται οι αισθητικές αντιλήψεις του θεατή και δεν προσπίπτουν οι καλλιτέχνες στον τοίχο της προσληπτικής ικανότητας του «μέσου θεατριζόμενου». Αν πάλι πρόκειται για «ειδικό» θέαμα που απευθύνεται σε ορισμένη κατηγορία του κοινού, καλόν είναι αυτό να επισημαίνεται στα Δελτία Τύπου.
Εν πάση περιπτώσει, εμπεδώσαμε πλήρως τη σκληρότητα της αποτυχημένης νεόπλουτης αριστερής… ουδέν όμως το καινοφανές. Η Μαρί Ντιάιγ δεν εκόμισεν γλαύκαν εις Αθήνας. Μετά τον Κολτές, το σύγχρονο γαλλικό θέατρο εξακολουθεί να είναι φλύαρο, ρητορικό, υπερ-αναλυτικό, νοησιαρχικό (ρασιοναλιστικό). Όμως δεν πάμε στο θέατρο για να παρακολουθήσουμε πανεπιστημιακή διάλεξη. Ούτε για να δώσουμε την ευκαιρία σε έναν από σκηνής διδάσκαλο να θριαμβεύσει επί του ημιμαθούς όχλου της πλατείας.
Ο καλός δραματουργός αφήνει τον θεατή να συμδημιουργήσει το αποτέλεσμα. Δεν εξηγεί, «σημαίνει»…
Αυτά τα ολίγα θεατρολογικά.
Κωνσταντίνος Μπούρας
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Μετά την επιτυχημένη παρουσίασή της στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου 2014 «Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque», η «Χίλντα» της Μαρί Ντιάιγ σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου επαναλαμβάνεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σ’ένα δεύτερο κύκλο παραστάσεων από τις 15 Ιανουαρίου 2015 έως τις 8 Φεβρουαρίου 2015, κάθε Πέμπτη με Κυριακή στις 21:00.
Γεννημένη το 1967 στη βόρειο-κεντρική Γαλλία η Μαρί Ντιάιγ από μητέρα Γαλλίδα και πατέρα Σενεγαλέζο ξεκίνησε να γράφει από τα 12-13 της χρόνια και σπούδασε στη Σορβόννη. Έχει αποσπάσει τα βραβεία Femina (2001) και Goncourt (2009) για μυθιστορήματά της και έργα της παίζονται σταθερά στο θέατρο από το 2000.
Στο έργο της «Χίλντα» πρωταγωνιστούν μία νεαρή υπηρέτρια η Χίλντα και η κυρία της. Η συγγραφέας διεισδύει στα άδυτα του αιώνιου ζεύγους κύριος – υπηρέτης, ανώτερος – κατώτερος, ισχυρός – ανίσχυρος. Ένα δοκίμιο για την αλλοτρίωση της προσωπικότητας και την ουτοπία της συνύπαρξης. Η κυρία επιθυμεί να δώσει σάρκα και οστά στις συγκεχυμένες και ουτοπικές της ιδέες περί ελευθερίας, δημοκρατίας και ισότητας ενώ η Χίλντα θέλει απλώς, να παραμείνει μία απλή υπηρέτρια. Η ιστορία μιας καταστροφής!
*Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου 2014 «Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque» στις 31 Μαΐου, και από 1 μέχρι 3 Ιουνίου 2014 στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Συντελεστές
Μετάφραση: Ανδρέας Στάικος
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Σκηνικά κουστούμια: Κωσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς, Θωμάς Αρσένης
Video: plays2place productions
Ερμηνεύουν: Άννα Κουτσαφτίκη, Νικόλας Πιπεράς, Νατάσα Εξηνταβελώνη
Εισιτήρια
Γενική είσοδος: 12€,
Μειωμένο (φοιτητικό): 8 €
Ατέλειες: 4 €
Πληροφορίες εκδήλωσης
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος , +302103418550 , http://www.mcf.gr/
Είσοδος 4 – 12 ευρώ
