Αναγιγνώσκει εμβριθώς ο Δημήτρης  Φίλιας,  Αναπληρωτής  Καθηγητής  Λογοτεχνικής Μετάφρασης  του  Ιονίου  Πανεπιστημίου

Η Χρύσα Χρονοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στους Αγίους Αναργύρους Αττικής, όπου και τελείωσε το Λύκειο. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αποφοίτησε από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Εκπόνησε το διδακτορικό της επίσης στο Καποδιστριακό Αθηνών, στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Δίδαξε ως καθηγήτρια φιλόλογος σε Γυμνάσια και Λύκεια της Εύβοιας και των Αγίων Αναργύρων.
Δημοσίευσε άρθρα σε παιδαγωγικά περιοδικά και εξέδωσε τις μελέτες: Δούλοι και δουλεία στον Όμηρο (1989, 2007),  Η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών από μετάφραση (1992), Η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών από το πρωτότυπο (1992), Με αφορμή ένα ποίημα του Καβάφη, δοκιμή αγωνίας’(1992), Η διαθεματική διδασκαλία ως διδακτική μέθοδος (2004), ’Ιστολόγιο, συλλογή δοκιμίων (2010), Ρόζα Ιμβριώτη της ζωής και του σχολείου (2011), Διδάσκω και μαθαίνω στο σχολείο (1996, 2013). Από το 2009, διατηρεί ιστολόγιο (chryssablog.wordpress.com) στο οποίο δημοσιεύει άρθρα πολιτικά, κοινωνικά, ιστορικά, φιλολογικά, παιδαγωγικά.

Με το νέο πρόσφατο βιβλίο της Συνομιλώντας με την ποίηση (Αθήνα, εκδόσεις ήτορ, 1916), η Χρονοπούλου προσεγγίζει την πιο ώριμη θεώρησή της στο πεδίο της ποίησης η οποία υπήρξε πάντα αγαπημένο καταφύγιο από τα πολύ νεαρά της χρόνια. Για όποιον παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια το ιστολόγιό της, το νέο της βιβλίο αποτελεί την αναμενόμενη έκφραση μιας αγάπης για την ποίηση και την υλοποίηση μιας συστηματικότερης δοκιμιακής της προσέγγισης. Στο βιβλίο, εκπροσωπούνται  με 25 ποιήματα, δεκαέξι ποιητές και τρεις ποιήτριες: Ανδρέας Κάλβος, Κωνσταντίνος Καβάφης, Αγγελος Σικελιανός, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κώστας Καρυωτάκης, Γιώργος Σεφέρης, Γιώργος Σαραντάρης, Φώτης Αγγουλές, Νικηφόρος Βρεττάκος, Τάκης Σινόπουλος, Μίλτος Σαχτούρης, Γιώργος Σαραντής, Νάνος Βαλαωρίτης, Μανόλης Αναγνωστάκης, Τίτος Πατρίκιος, Κική Δημουλά, Κατερίνα Γώγου, Μαρινέλλα Βλαχάκη, Γιάννης Στίγκας .

Οι  ποιητικές αυτές φωνές κατατίθενται με χρονολογική σειρά, με βάση το έτος γέννησης του ποιητή αφού η δοκιμιογράφος παρακολουθεί έτσι καλύτερα τόσο την ιστορία της ποίησης όσο και την ιστορία της Ελλάδας αφού τα περισσότερα ποιήματα, ως προς το περιεχόμενό τους, απηχούν τα γεγονότα της Ελλάδας κυρίως στον 20 ον αιώνα. Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, μεσοπόλεμος, δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, εμφύλιος και μετεμφυλιακά  χρόνια, δικτατορία των συνταγματαρχών, μεταπολίτευση, οικονομική κρίση. Στην παρουσίαση, προηγείται το ποίημα, ακολουθεί η προσέγγιση και ολοκληρώνεται με το βιογραφικό του ποιητή, επιλογή η οποία φανερώνει την πρόθεσή της ερευνήτριας να εστιαστεί το ενδιαφέρον πρώτα στο ποίημα και μετά στον δημιουργό. Η μέθοδος ανάλυσης περιεχομένου που επιλέγει η Χρονοπούλου με ανάπτυξη σε μορφή σύντομου δοκιμίου, καθιστά το βιβλίο της προσιτό σε όλους του αναγνώστες και εραστές του ποιητικού λόγου. Γράφει στην Εισαγωγή της :  Το ποίημα, ανεξαρτητοποιημένο, αυτονομημένο από τον δημιουργό του ξεκινά προσωπικό διάλογο με τον αναγνώστη στο επίπεδο δεκτικότητάς του και φτάνει ως εκεί που πρέπει να φτάσει. Διότι οφείλουμε ως αναγνώστες να θυμόμαστε ότι το κάθε δημιούργημα είναι το ίζημα της δυναμικής των μερών που το απαρτίζουν .

Το  Συνομιλώντας με την ποίηση δεν είναι μόνο είναι βιβλίο άξιο προσοχής και ανάγνωσης αλλά μια συνάντηση με μια διαφορετική προσέγγιση του σύγχρονου ελληνικού  ποιητικού λόγου η οποία  λειτουργεί για τον αναγνώστη – αποδέκτη  και ως προσμονή και ευχή για δημιουργία και δεύτερου  αντίστοιχου τόμου από την εξαιρετική δοκιμιογράφο – ερευνήτρια .

Ας κλείσουμε την σύντομη αυτή αναφορά στο νέο αυτό βιβλίο της Χρύσας Χρονοπούλου παραθέτοντας δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την Εισαγωγή της :

Η ποίηση σε στενή σύνδεση με τη μουσική και τον χορό απαρτίζουν από κοινού την ισχυρή τριάδα των ρυθμικών τεχνών. Θεωρείται η υψηλότερη έκφραση του ρυθμικού λόγου, επειδή και η ίδια είναι λόγος με ρυθμό, αφού δεν περπατά, αλλά χορεύει. ‘Αλλωστε, λόγος και μέλος συνυπήρξαν ανέκαθεν στην ποίηση από τη αρχαιότητα  ώς τη σύγχρονη εποχή, γεγονός που βεβαιώνει ότι αυτή η μακροχρόνια συνοδοιπορία οφείλεται σε μια συγγένεια εσωτερική, μιας και το βασικό γνώρισμα της ποίησης και της μουσικής είναι ο ρυθμός.

{……………………………………………………………………………………………………………………..}

Η μεγάλη ποίηση αναζητά την αλήθεια. Και η επιστήμη βέβαια αναζητά την αλήθεια και η φιλοσοφία. Η ποίηση όμως αναζητά την αλήθεια των πραγμάτων ωθώντας τον αναγνώστη της σε προσωπική αναζήτηση. Η ποίηση δεν προσφέρει έτοιμη γνώση, έτοιμη αλήθεια, ενεργοποιεί τον αναγνώστη που την διαβάζει να την ψάξει. Ενώ η επιστήμη την έχει βρει, την ανακαλύπτει και ο άνθρωπος την αξιοποιεί.

Ένα ποίημα όμως εμπεριέχει πολύ περισσότερα από όσα ως τώρα καταγράψαμε, είναι το πριν και το μετά του χρόνου δημιουργίας του, είναι ένας ωκεανός από ερεθίσματα μυστικά και ανέγγιχτα. Γιατί εμπεριέχει ιερές δονήσεις. Κάτω από τις λέξεις το ποίημα, σε επαφή με τον ψυχισμό του ποιητή, με το δικό του ασυνείδητο, με το συλλογικό ασυνείδητο, με τον αναγνώστη του ,κυκλοφορεί  ελεύθερο και αβίαστο.

*********