Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2023, 6-8μμ στο ΊΔΡΥΜΑ ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΩ ΜΕ ΤΗΝ ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΚΙ ΌΛΟΥΣ/ΌΛΕΣ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΤΙΜΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ

Θεοφάνεια 2023

 

Η διπλωμένη φιγούρα

Πάνω από τον ματωμένο σκύλο…

Κανείς άλλος νεκρός.

Θυσιάστηκε

Λίγα βήματα μακριά από

Τον Άγιο Σώστη.

*

Εκείνη η μουσική στα κύτταρα

Πότε λες να κοπάσει;

Σαν ακρογιαλιά με φωτιές

Που καίγαμε τα αναθήματά μας

Τω Αγνώστω Θεώ

Τω γνωστώ έρωτι

Που δεν μας αρκούσε

Γιατί δεν γέμιζε

Την αγκαλιά μας.

Τι ωφελεί κι αν θρηνώ

Είκοσι οκτώ πρωτοχρονιές τώρα;

Είκοσι οκτώ Θεοφάνεια.

πενθώ για τις πληγές

Που σου χάρισα.

Τις δικές μου τις έχει επουλώσει

Ο Χρόνος και η Πίστη

Που μου δίδαξε ένας σκύλος

Αρχαίος ελληνικός ποιμενικός,

Ο ίδιος που με είχε κατασπαράξει

Σε μια άλλη ζωή, από –

Τεφρωμένη.

*

Κάθε φορά που σαμάνος αιμοδιψής ξυπνάει

Κλείνομαι στη σπηλιά τού Κύκλωπα,

Με τον Οδυσσέα δένομαι

Στο ίδιο κατάρτι…

*

Υστερόγραφο:

…χάρηκα τόσο που σε άκουσα

γιατί η φωνή έχει τόσα ημιτόνια

όσες η ψυχή χορδές…

*

«..έρως δηύτε μ’ ο λυσιμελής δόνει, γλυκύπικρον αμάχανον όρπετον…» (Σαπφώ).

Μέσα στην κυτταρική έκσταση που προκαλεί η υψίσυχνη αυτή κυματοειδής φουσκοδεντριά υφίσταται, μεθίσταται, ενίσταται, εξίσταται και ανίσταται η μεγαλύτερη λυρική ποιήτρια όλων των αιώνων, η μόνη που διασώζεται ακόμα και μέσα από σπαράγματα, γιατί είναι η πυθαγόρεια Μουσική και ο συμπαντικός Ρυθμός

που την κατέχει, την συνέχει. Εκείνη αντέχει – ως φαίνεται – κάθε μετανεωτερικής αναπλάσεως, μεταπλάσεως…

*

(η τελευταία σελίδα ας μείνει κενή, εις μνήμην τών ωρών

Που ζήσαμε χώρια από τον εαυτό μας,

Χώρια από τους άλλους εαυτούς

Εν τούτοις…

Μπορεί να έφυγα, είμαι όμως ακόμη εδώ και σας βλέπω)