Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι αυτό το σκοτεινό δράμα του Σκανδιναβού μισογύνη και μισάνθρωπου ίσως Ευριπίδη θα μπορούσε να έχει και κωμικές πινελιές, όμως άκουσα το κοινό της πρεμιέρας να γελάει συχνά-πυκνά (προφανώς ήταν φίλοι της πρωταγωνίστριας) και την Ελληνίδα «Miss Julie» να ακκίζεται, επιδιδόμενη σε πιρουέτες κι ασκήσεις κλασικού μπαλέτου. Βεβαίως ήταν κι αυτό μία άποψη. Κάθε ένας δικαιούται να έχει μία, μπορεί και …δύο. Οπωσδήποτε φώτισε το έργο και την ερωτική παγίδα με έναν ενδιαφέροντα και πρωτότυπο τρόπο. «Πολύ κακό για το τίποτα» θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος. Μα γιατί δεν ανέβαζαν Σαίξπηρ; Κορεστήκαμε τόσο πολύ ως κοινό, που δεν μας φτάνει πια ο κρουνός αίματος στο κέντρο της αρένας κι αναζητάμε διαρκώς φρέσκες (αισθητικές) ηδονές; Μήπως – όπως έλεγε ο Καμύ – ο Δυτικοευρωπαίος (ουδεμίαν σχέσιν με τα καθ’ ημάς) είναι ένα θνησιγενές βιολογικό και πολιτισμικό προϊόν, που αφήνει τον τελευταίο του ρόγχο πριν αποχωρήσει οριστικώς από την Ιστορική σκηνή; Τέτοια απελπισία, τόσος μελοδραματισμός, οποία υπερβολή, μα τι ακρότητες είναι αυτές; Πώς μπλέξαμε τη θρησκεία με τα εσώρουχά μας; Πού το λέει αυτό στα Ιερά κείμενα; Αντιθέτως, ο Χριστός υπερασπίστηκε σθεναρά την πόρνη, κάτι που πρέπει να κάνουμε όλοι μας σήμερα. Γιατί να πρέπει να αυτοκτονήσει η σιτεμένη παρθένα (;) απόγονος φεουδάρχου; Μήπως για να σηματοδοτήσει το τέλος μιας εποχής ή μιας τάξεως; Ή μήπως –λέω εγώ τώρα – για να ορίσει την υπερηφάνεια και την αλαζονεία ως το ειδεχθέστερο αμάρτημα, που στρέφεται πρωτίστως εναντίον εκείνου που το διαπράττει; Αυτό, ναι, θα μπορούσε να είναι μια θεμιτή ερμηνευτική αναλογία, απολύτως σύγχρονη και διαχρονική.
Οπωσδήποτε απόλαυσα την τραγικωμική σκηνοθεσία της Λίλλυ Μελεμέ, με την Μαρία Κίτσου ασυγκράτητη κι απείθαρχη (;) στον επώνυμο ρόλο. Συντηρητικά υπερκινητικοί οι ηθοποιοί Ορέστης Τζιόβας, Αμαλία Αρσένη στους ρόλους του Ζαν και της Κριστίν. Πρωταγωνιστής το σκηνικό και τα requisites (Γιώργος Γαβαλάς), πολυσυνθετικά τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα. Αδιόρατα λειτουργική η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου. Μεταμοντέρνοι οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, μετέτρεπαν το σανίδι σε τετράγωνη αρένα, υπονοώντας πιθανώς τις παγίδες της λογικής. Όσο για την κλασική πια μετάφραση της Μαργαρίτας Μέλμπεργκ, αυτή χάθηκε μέσα σε τόση άσκοπη κίνηση. Υπεύθυνη ίσως η Μόνικα Κολοκοτρώνη που υπογράφει ως χορογράφος.
Τι να σας πω; Δείτε το και μην το χάσετε; Οπωσδήποτε θα βρείτε πολύ υλικό για σκέψη-διαφωνίες (ακόμα και κουτσομπολιό) μετά. Είπαμε: ρωμαϊκή αρένα. Αυτό τα λέει όλα. Έχουμε συνηθίσει σε πιο ποιοτικές δουλειές στο ατμοσφαιρικό θέατρο (πρώην ξυλαποθήκη, που είχα βρει εγώ κι έδωσα τις πρώτες συμβουλές για διαμόρφωση του παρατημένου χώρου στην αλησμόνητη φίλη μου Κατερίνα Βασιλάκου – που πέθανε και θάφτηκε την ίδια μέρα με την μητέρα μου κι έτσι δεν μπόρεσα να παραστώ στην κηδεία της επιτυχημένης ηθοποιού και θιασάρχου, που την είχα απολαύσει στην «Προδοσία» του Πίντερ σε δικό της φεστιβάλ Πίντερ και σκηνοθεσία του επίσης αξέχαστου Μίνου Βολανάκη)… Αναμνήσεις, σε αντίθεση με τη σύγχρονη ιλαροτραγική ζοφερότητα.
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» http://www.tanea.gr/news/nsin/article/5333105/h-despoinis-tzoylia-sto-neo-theatro-katerinas-basilakoy/
«Ο Στρίντμπεργκ τοποθετεί τη δράση της Δεσποινίδος Τζούλια τη νύχτα του μεσοκαλόκαιρου, τη μικρότερη νύχτα του χρόνου. Μια νύχτα εκρηκτικής πυκνότητας, νύχτα γιορτής και μεθυσιού, νύχτα απογύμνωσης, πυρετού και αισθησιασμού» σημειώνει η σκηνοθέτις της παράστασης Λίλλυ Μελεμέ. «Με φόντο την ξέφρενη γιορτή των υπηρετών, μέσα στη πηχτή και πνιγηρή ατμόσφαιρα της κουζίνας που βρίσκεται στα έγκατα του αρχοντικού σπιτιού, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά για ένα παιχνίδι χωρίς όρια και φραγμούς. Ένα ανελέητο και βασανιστικό παιχνίδι εξουσίας και εναλλαγής ρόλων, μια αδυσώπητη ερωτική μονομαχία με κοινή αφετηρία αλλά εντελώς διαφορετικούς στόχους».
Ταυτότητα της παράστασης
«Δεσποινίς Τζούλια» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ
Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
Σκηνικό: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Χορογράφος: Μόνικα Κολοκοτρώνη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Κίτσου, Ορέστης Τζιόβας, Αμαλία Αρσένη
Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου (Προφήτη Δανιήλ 3-5 και Πλαταιών, Κεραμεικός, τηλ. 211-0132.002-5, 212-1042.777).
Τετάρτη 21.15, Πέμπτη 21.15, Σάββατο 19.00, Κυριακή 21.15
