Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Η Μαρία Αλιφέρη επιστρέφει στα φώτα της ράμπας με ένα αγγλοσαξωνικής νοητικής υπερδιέγερσης έργο για λάτρεις του νουάρ και όχι μόνο. Καταπληκτικό το σκηνικό στο ατμοσφαιρικό “Studio Κυψέλης”. Σκηνικά-Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη. Παρακολουθούμε τη δράση ως ηδονοβλεψίες πίσω από το τζάμι του απέναντι ουρανοξύστη. Η έλλειψη κουρτινών αντικαθιστά τον «τέταρτο» ανοικτό τοίχο στη σκηνή «ιταλικού τύπου», ενώ το μαύρο τούλι που υποδηλώνει το τζάμι δίνει μια ονειρική αχλύ στα πρόσωπα απαλύνοντας τις σκληρές γραμμές τους, χωρίς να έχει η σκηνοθεσία ουδέν το ρομαντικόν. Τρεις άνθρωποι τρώνε τα σωθικά τους στη γκαρσονιέρα ενός ιδιόκτητου ουρανοξύστη. Ο ζιγκολό με το Οιδιπόδειο, ο τζογαδόρος σεκιουριτάς πρώην κατάδικος και η ώριμη κυρία που καταναλώνει νεαρούς εμπλέκονται σε ένα ψυχολογικό θρίλερ φόβου, ανασφάλειας, ενοχών, τάσεων φυγής και υπαρξιακού κενού. Από τα πιο καλοφτιαγμένα έργα του είδους, κρατάει τον θεατή στην «τσίτα» μέχρι και λίγο πριν το τέλος. Εκεί χάνεται το νήμα, αφού όλα έχουν αποκαλυφθεί κι είναι όλα αναμενόμενα. Οι εκπλήξεις του τέλους είναι πολύ ισχνές σε σχέση με το κρεσέντο που προηγήθηκε. Η ίντριγκα τελειώνει πρόωρα και ο ρυθμός της αξιοσημείωτης παράστασης «κατακάθεται» στο παρά πέντε. Παρ’ όλα αυτά είναι επιτυχία, γιατί ο θεατής αποκαθαίρεται, αγωνιά, συμπάσχει, ξεχνάει τα ασφυκτικά προβλήματά του… Αυτό δεν είναι και το λειτούργημα των θεατρανθρώπων; Αυτός δεν είναι ο σκοπός του θεάτρου;
Άξιοι όλοι οι συντελεστές, με προεξάρχουσα την απαστράπτουσα, την ώριμη κάτοχο των εκφραστικών της μέσων, Μαρία Αλιφέρη. Αυτή η εκφραστική γυναίκα που εκπέμπει καλοσύνη από χιλιόμετρα, εκλήθηκε να ερμηνεύσει έναν κόντρα-ρόλο με όλη τη σκηνική πείρα και τη δεξιότητα που τη διακρίνει. Τα κατάφερε με το παραπάνω. Βεβαίως, την προτιμώ στις σκηνές που σπάει την ατσάλινη πανοπλία του αδίστακτου προσώπου που υποδύεται και τότε αχνοφαίνεται η ανθρώπινη πλευρά του πληγωμένου ζώου, που μπορεί να κόψει ακόμα και το πόδι του για να λυτρωθεί από την παγίδα που του στήσανε.
Οι ηθοποιοί Χρήστος Λιακόπουλος κι Απόστολος Κρίτσας κράτησαν με ευσυνειδησία τους ρόλους τους, έχοντας πλήρη έγνοια του ρυθμού και του περιορισμένου χώρου που αναγκάστηκαν να κινηθούν λειτουργικά με τα ογκώδη για το σκηνικό (και σε σύγκριση με την πρωταγωνίστρια) σώματά τους. Αυτή η αντίθεση υπογραμμίστηκε ακόμα περισσότερο από τους κατακόρυφους φωτισμούς που μεγεθύνουν τους όγκους. Σωστή διανομή. Από τις βέλτιστες. Ήταν κι οι δυο τους υπέροχοι, διακριτικοί κι άψογοι.
Διακριτική η μουσική που συνέθεσε κι ενορχήστρωσε ο πολυτάλαντος Γιάννης Φίλιας, ο οποίος έγραψε και το τραγούδι της έναρξης.
Σύμβουλος παράστασης-στίχοι τραγουδιών: Μαριάννα Τόλη. Στο πιάνο και στο τραγούδι ζωντανά επί σκηνής ο Σωτήρης Αντωνίου.
Απολύτως ρέουσα η μετάφραση που υπογράφει η Κωνσταντίνα Ρίτσου.
Ο Γιώργος Λιβανός είναι ένας σημαντικός σκηνοθέτης με πείρα ηθοποιού. Κατέχει από ρυθμολογία, εικαστική λειτουργικότητα, μουσικό υποτονισμό, λειτουργική διανομή. Σκηνοθεσία-φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Όμως η έκπληξη, η πρωταρχική είναι του συγγραφέα David Foley. Πρωτοπαιγμένος στην Ελλάδα, είμαι σίγουρος ότι θα βρει πολλούς ερμηνευτές. Ο άνθρωπος ξέρει να γράφει «καλοφτιαγμένα έργα» (κατά Σκριμπ). Χωρίς να είναι μεγαλοφυία, γνωρίζει τον σκηνικό κώδικα και τον εκμεταλλεύεται στο έπακρο.
Στο «Studio Κυψέλης» βλέπουμε πάντα ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Και το κοινό επικροτεί κι επιστρέφει, ξανά και ξανά.
Κωνσταντίνος Μπούρας
INFO:
Χώρος: Θέατρο Studio Κυψέλης, Κυψέλης και Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη
