Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Όταν μία πουριτανή, καταπιεσμένων ορμεφύτων κόρη πάστορα συναντά τον απροκάλυπτο πανερωτισμό της αγγλικής αριστοκρατίας, μόνο κακό μπορεί να βγει. Κι αν όχι θάνατος, τουλάχιστον τρέλα. Ή άτακτη υποχώρηση στα εσκαμμένα, στα κεκτημένα, στα γνωστά… Αυτή η επίφαση καθωσπρεπισμού πάνω από ένα ηφαίστειο που βράζει κι έχει γνωρίσει πολλές εκτονωτικές εκρήξεις στο παρελθόν είναι σα λούστρο πάνω σε σκουριά. Κάποια στιγμή θα σκάσει, με μαθηματική ακρίβεια. Θλιβερή κατάσταση, ούτως ή άλλως…
Φαίνεται ότι η λιτότητα και μια κάποια σκηνοθετική άποψη επέβαλε σε έναν ηθοποιό να παίξει τρεις ρόλους, με τον τέταρτο αόρατο. Αντιθέτως, η ηθοποιός που εκλήθη να υποδυθεί την γκουβερνάντα έπαιξε μόνον έναν ρόλο, άντε και το ρόλο του φαντάσματος της προκατόχου της άμα λάχει. Απευθύνθηκε στην υποτιθέμενη μικρή, ενόσω εκείνη ήταν αόρατη.
Αμφότεροι οι ηθοποιοί τράβηξαν κουρτίνες και πέπλα (που δεν ήταν ούτε της Σαλώμης ούτε της Ίσιδας) άναψαν κεριά, έσβησαν κεριά, έπαιξαν το κρυφτούλι, αλλά όχι και την τυφλόμυγα. Όμως η ατμόσφαιρα μυστηρίου δεν επετεύχθη (κατά την ταπεινή μου άποψη) και το θρίλερ ήταν αλλού…
Κρίμα. Γιατί οι προθέσεις ήταν καλές. Κι όλοι οι συντελεστές επαγγελματίες.
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
ΤΟ ΣΤΡΙΨΙΜΟ ΤΗΣ ΒΙΔΑΣ
Το Στρίψιμο της βίδας
του Χένρι Τζέιμς
σε θεατρική διασκευή από τον Τζέφρι Χάτσερ
Το Άνεσις υποδέχεται το Δημοσθένη Παπαδόπουλο που από τον Ιανουάριο του 2017 θα υπογράφει τη σκηνοθεσία στο έργο του Τζέφρι ΧάτσερΤο στρίψιμο της βίδας.
ΤΟ ΣΤΡΙΨΙΜΟ ΤΗΣ ΒΙΔΑΣ
Ένας ελεύθερος συνειρμός πάνω στο έργο του Χένρι Τζέημς
από το Δημοσθένη Παπαδόπουλο
Το Άνεσις υποδέχεται το Δημοσθένη Παπαδόπουλο που από τις 10 Ιανουαρίου του 2017 θα υπογράφει τη σκηνοθεσία στο αριστουργηματικό μυθιστόρημα τρόμου Το στρίψιμο της βίδας του Χένρι Τζέιμς, με τους Θάλεια Ματίκα και Ιάσονα Παπαματθαίου σε μια παράσταση για δύο πρόσωπα ανάμεσα στο πραγματικό και το υπερπραγματικό, την αίσθηση και την παραίσθηση, την αγωνία, την υπαινικτικότητα και τον ίδιο τον φόβο του θανάτου…
Λίγα λόγια για το έργο
Η γκουβερνάντα, φτωχή κόρη ενός πάστορα, διαβάζοντας μια αγγελία έρχεται σ’ επικοινωνία με το μελλοντικό αφεντικό της και σύντομα αναλαμβάνει χρέη παιδαγωγού. Ο γοητευτικός κύριός της, της έθεσε έναν όρο ̇ να μην τον ενοχλήσει ποτέ. Η κοπέλα καταφθάνει στο εξοχικό σπίτι, γοητεύεται από τη γνωριμία με τη μικρή της μαθήτρια ενώ ύστερα από δύο μέρες γνωρίζει και τον νεαρό μαθητή της ο οποίος επιστρέφει από το σχολείο στο οποίο φοιτούσε, αποβεβλημένος εξαιτίας της διαγωγής του.
Σταδιακά, η γκουβερνάντα αρχίζει να βλέπει φασματικές παρουσίες που δεν γνωρίζει και καταλήγουν να γίνουν για την ίδια εμμονή. Εγκλωβισμένη σε ένα παιχνίδι νοητικών παραδοξοτήτων, μυστηριωδών σκιών και μεταφυσικής ατμόσφαιρας παρακολουθεί το φανταστικό να εισβάλλει στην καθημερινότητα και να της επιβάλλεται ως μία πιθανή εκδοχή της πραγματικότητας.
«Το σημαντικό», έγραφε ο Henry James στα Σημειωματάριά του, «είναι να παρουσιάσει κανείς το θαυμαστό και το παράξενο περιοριζόμενος σχεδόν αποκλειστικά στο να δείξει την αντανάκλασή τους πάνω σε μιαν ευαισθησία, αναγνωρίζοντας ότι το κυριότερο στοιχείο συνίσταται σε κάποια δυνατή εντύπωση που προκαλούν και η οποία γίνεται έντονα αισθητή».
Από τις 10 Ιανουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, τα βράδια μας στο Άνεσις θα γίνουν πιο μυστηριώδη και σκοτεινά…
[..] έμπηξε μια στριγγλιά σαν να γκρεμιζόταν σε άβυσσο, κι έτσι που τον άδραξα, ήταν σαν να τον έπιασα την ώρα που έπεφτε. Τον έπιασα, ναι, τον κρατούσα: [..] μα ύστερα από ένα λεπτό άρχισα να νιώθω τι ήταν πραγματικά αυτό που κρατούσα. Ήμασταν μονάχοι με τη γαλήνια μέρα, και η καρδούλα του, στερεμένη, είχε σταματήσει.
(Τζέιμς Χένρι, Το στρίψιμο της βίδας, μτφ. Κοσμάς Πολίτης, εκδ. Άγρα, σελ.203)
