ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ:
Μέγας Αλέξανδρος
Στη σημαντική και σημαίνουσα αρχαιολόγο Καλλιόπη Παπακώστα
Στον κύκλο του ζωδιακού
Πύλη εισόδου και πύλη εξόδου ταυτίζονται
Μείον πέντε μοίρες μετακυλίσεως
Του μαγνητικού βορρά προς ανατολάς…
Ιδού ο γρίφος ιδού και η λύση του.
Στη νότιο-δυτικό γωνία των καταρρακτών
Στου κήπους του παλατιού
Εκεί εκρύβη κι ετάφη το πραγματικό σώμα
Του στρατηλάτη, του πρώτου κοσμοκράτορα
Που παντεπόπτης έγινε μετά τον θάνατό του
Στην κλιμακωτή πυραμίδα
Στο έβδομο επίπεδο
Εκεί που στο χρυσό τρίγωνο
Το βλέμμα ενοφθαλμίσθη
Που δεν γνωρίζει ανατολές και δύσεις
Των άστρων, μόνο την αιωνίαν Ανατολήν
Αντικρίζει με όλη την ολύμπια γαλήνη του
Ανέπαφη από τις ανεμικές τού βίου
Και τις τρικυμίες τών αισθημάτων.
Με κίτρινο καναρινί και μπλε
Τού κοβαλτίου η βασιλική του τέντα,
Τότε που η πρώτη παγκοσμιοποίηση
Σχεδόν επετεύχθη, παρ’ ολίγον να τελειωθεί
Αν δεν υπήρχε το φράγμα τών βουνών
Από τη μια και η καταστροφική δύναμη
Τής τοξίνης που κατέφαγε το συκώτι
Και κούφωσε τα σπλάχνα από μέσα
Με σπήλαια που ούτε οι κατακόμβες
Τού Δέλτα ενός Νείλου
Που θα κατέληγε στην ένδοξη Αλεξάνδρεια
Και στην κορνίζα τού αμφιθεατρικού
Μνημείου τών πεσόντων,
Εκεί που οι παρελάσεις και οι καταθέσεις
Στεφάνων ετελούντο…
Όλ’ αυτά δεν τα λέγω εγώ,
Αλλά η συλλογική ανθρώπινη φωνή
Τής Γαίας που ήρθε η ώρα
Ν’ αποκαλύψει τα μυστικά της,
Να αναστήσει τους νεκρούς
Και να ενώσει τους έξω με τους μέσα.
Η κρανιόσχημη σπηλιά
Με τον διπλό ναό (αρσενικό-θηλυκό)
Είναι το σύμβολο τής Τραγικής Κωμωδίας
Τού πνεύματος στον γαλαζοπράσινο
Πλανήτη, μέσα από τους μοργανωτικούς
Γάμους πιθηκοειδών, ερπετοειδών, αιλουροειδών
Και τών δρακόντων με τους γιγαντιαίους
Χαυλιόδοντες, αποθήκη γενετικού κώδικα
Μεταλλαγμένου από την επαφή του
Με τα μικρόβια, τους μύκητες και τα
Βακτηρίδια τής γης. Ίσως γι’ αυτό
Οι μάντεις περπατούσαν πάντα τυφλοί
Στηριζόμενοι σε βακτηρία
Και το αίνιγμα τής Σφίγγας
Βαρύ για τα φτωχά μυαλά
Τών προβάτων που αναζητούσαν
Τον τσοπάνη τους.
Λαός τυφλών που ο Μισότυφλος
Οδηγάει
Στην Έξοδο από την Κόλαση
Τής Ερήμου
Και το άγος τών πειρατών
Που επέβαλαν το άχθος
Τών ορυχείων σε καλόβουλους
Ντόπιους, εξόριστοι
Στα ίδια τους τα χώματα,
Σε καταναγκαστικά έργα
Καταδικασμένοι…
Από τότε φοβούνται μήπως
Πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους,
Όλοι εκτός από τους πεθαμένους.
Αλέξανδρε, ήρθε η ώρα ν’ αναστηθείς
Και η φίλη μου Καλλιόπη Παπακώστα
Θα σε βοηθήσει
Ξετρυπώνοντάς σε
Μαζί με όλη τη θαμμένη αρχαία Γνώση
Θαμμένη, για να αποκαλυφθεί
Σε καλύτερους καιρούς.
Τώρα αυτή η εποχή ήρθε
Κι η Αιώνια Ανατολή
Θα σημάνει μια καινούργια
Αναγέννηση τής Ανθρωπότητας
Προς την Ελευθερία, την Ισότητα,
Τη Δικαιοσύνη.
Ας γίνει ο Αετός που ανασύρει
Τον αγαθοποιημένο δράκοντα
Περνώντας τον μπροστά
Από τον δίσκο
Ενός έσω Αελίου
Που δεν τυφλώνει
Και που το φως Του
Δύνανται ν’ αντικρύσουν
Οι ανθρώπινοι οφθαλμοί
Εν Ζωή…
Αλέξανδρε, κράτησες αυτό
Το μυστικό θαμμένο μαζί σου
Για αιώνες.
Αρκετά πια! Φτάνει.
Τώρα σε διατάσσουν
Τα σύννεφα που κινούνται
Απειλητικά προς την Γη
Να σηκώσεις τα επτά
Πέπλα τής Ίσιδος
Και να αποκαλύψεις τη Σαλώμη
Γυμνή, για το καλό τού (Ι)ωάννη…
Για τα άλλα σιωπώ. Οι άρτι νεκροί
Και οι σκιές τών προφητών στον Άδη
Καλώς γνωρίζουν τη συνέχεια.
Τον όρκο μου δεν θα παραβώ.
Κασσάνδρα και Έλενος,
Δίφυλος μάντις Τειρεσίας,
Κάλχας, τι σημασία έχουν
Τα ονόματα; Η ουσία
Στο Φως που περνάει κάθε φορά
Μέσα κι από άλλη μάσκα.
Οι τρύπες τών ματιών αρκούν.
Το στόμα περιττεύει…
Σιγώ. Επ’ ολίγον. Για μερικούς
Αιώνες. Εδώ που είμαστε Εμείς
Ο χρόνος δεν κυλάει,
Ο πεθαμένος δεν πεθαίνει,
Ο νεκρός δεν νεκρώνεται
Και ο βρεγμένος δεν πεθαίνει.
Το νερό είναι το μυστικό μέσο,
Καλλιόπη Παπακώστα, το ύδωρ
Είναι το μυστικό κι η
Προσωποποίησή του
Ο Ποσειδώνας… Ίππιος,
Αν κάτι σου λέει αυτό.
Εκεί που ήταν οι σταύλοι
Εκεί έπλαθαν τα αγγεία τους,
Εκεί έθαφαν και τα σώματά τους.
Πηλός, άργιλος, κεραμεικός…
Το μόνο που θέλω σαν αντίχαρη
Είναι να δημοσιευτεί το πόνημά μου
Αυτό, ένδειξη ελάχιστη
Τής πνευματικής μας συνοδοιπορίας
Προς την επίτευξη τού σκοπού
Δύο ζωών, ενός και μίας εκάστου
Εξ ημών.
12-23/4/2017
Κωνσταντίνος Μπούρας
INFO:
