Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα Εκεί που δεν άντεξε να φτάσει η Κατερίνα Ευαγγελάτου στον αιρετικό, εκσυγχρονισμένο «Φάουστ» του Γκαίτε, έφτασε ο ρηξικέλευθος Κωνσταντίνος Ρήγος με το αριστούργημα του Σαίξπηρ, που μόνο ρομαντικά μπορούσαμε μέχρι τώρα να το δεχθούμε, ξεχνώντας βεβαίως ότι το ελισαβετιανό θέατρο και το ταραχώδες κοινό του, ήταν ένα «θέατρο της σκληρότητας», μακριά πολύ από κάθε κοινωνική ευπρέπεια (εντός κι...

ΥΡΩ ΜΑΝΕ, σε ρόλο «Συμβολαιογράφου» στο Θέατρο Τζένη Καρέζη   Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα Την Υρώ Μανέ τη γνωρίζω από το 1979, από το Κινηματοθέατρο «Ίριδα» όπου το Θεατρικό Τμήμα των Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών επιδιδόταν σε σημαντικές παραστάσεις, με συντελεστές όπως: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Πάνος Κυπαρίσσης, Μίνα Χειμώνα, Υρώ Μανέ, Πλάτων Μαυρομούστακος, Όλγα Μοσχοχωρίτου, Ελένη Μανιαδάκη-Μανιά κι η αφεντιά μου…...

Ποίηση, μοναχικά περιπατητική…όλα τ’ άλλα κουρνιαχτός Γιατί κλειδώθηκα στο Πουθενά. Στον Κήπο με τις ορτανσίες. Φύγανε οι άλλοι και πετάξανε Τα κλειδιά. Έμεινα να κρυφοκοιτάζω τη ζωή Μέσα από το σιδερόφρακτο Παράθυρο, Λίγος ουρανός, κανένα σύννεφο, Ένας παραστρατημένος γλάρος (στην καλύτερη περίπτωση). Καμία υπόνοια αετού. Δεν φωλιάζουν Στο βάλτο αυτοί. Ποίηση, μοναχικά περιπατητική. Από τον έναν τοίχο στον άλλον Κι ενίοτε διαγώνια. Ίσα για να...

Επικήδειος[1]   Στην Έλλη Έμκε     Το τέλος είναι πάντα καλό Όταν η ζωή ήταν πλήρης (βιβλία, τεκνοποιΐα κι αγάπη: Συζυγική, μητρική, πατρογονική, φιλική, συναδελφική, πανανθρώπινη…). Η Ελλούκα μας, η λατρεμένη Έλλη Έμκε, αγάπησε τόσο πολύ Τον πλησίον της Που λησμονούσε ακόμα και τον εαυτό της Ενίοτε, Έτοιμη να υπερασπίσει τους άλλους, Να τους δικαιολογήσει, Να τους γιατροπορέψει, Να τους νουθετήσει, Να τους αθωώσει… Ακόμα κι όταν ουδείς...

  Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα   Μακριά από την ομώνυμη ταινία με την Τζέσσικα Λανγκ, η καθηγήτρια σημιεολογίας του θεάτρου Μαρίκα Θωμαδάκη σκηνοθετεί με απαράμιλλο τρόπο την συγγραφέα και πρωταγωνίστρια Αλμπέρτα Τσοπανάκη, σε μια παράσταση που αγγίζει το «φτωχό θέατρο» του Γιέρζι Γκροτόφσκι, αλλά εμπνέει αριστοτελικόν «έλεον και φόβον» στον σύγχρονο θεατή που ακόμα τρομάζει το αενάως μεταμορφούμενον μεσαιωνικό κυνήγι...