Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα Ένα έργο με καταφανή την πατίνα του χρόνου από το 1979 που πρωτοανέβηκε μετά πολλών επαίνων. Από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο ποτάμι του Χρόνου κι όπως έγραψε ο «προσωκρατικός» Ηράκλειτος, «δεν βάζεις ποτέ δυο φορές τα πόδια σου στο ίδιο ποτάμι», και γιατί το νερό που κυλάει σήμερα δεν είναι ίδιο με το χθεσινό εκείνο και γιατί τα πόδια σου, τα κύτταρά σου έχουν πεθάνει, μετασχηματισθεί,...

Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα Η αποτυχία του Δυτικού Πολιτισμού βρίσκεται στον αντίποδα του αραβικού, όπως εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια. Στη μία περίπτωση έχουμε την άκρατη ελευθεριότητα (μετά τη δεκαετία του 1960), ελευθεριότητα που κακώς ταυτίζεται με την Ελευθερία, η οποία όχι μόνον δεν οδηγεί στην απελευθέρωση του ανθρώπινου είδους, αλλά τη βυθίζει – προσωρινώς – σε ακόμα μεγαλύτερη κατάθλιψη. Και λέω «προσωρινώς»,...

  Γράφει ο Χρήστος Ναούμ   Συνηθίζεται από επαγγελματίες της θεατρικής Τέχνης να αναδεικνύουν πτυχές του έργου γνωστών συγγραφέων, χωρίς να είναι δυνατή μια παράσταση. Ετσι, με κάποιο τρόπο φέρνουν σε επαφή κείμενα, γνωστά ή όχι, με το κοινό. Στην συγκεκριμένη παράσταση, ο σκηνοθέτης όρισε γνωστά κείμενα Ρώσσων συγγραφέων, να αποδοθούν όσο πιο άρτια γίνεται. Οι ηθοποιοί κατάφεραν κατά την διάρκεια της παράστασης να εμβολίσουν...

  Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα   Οι νευροεπιστήμες του εγκεφάλου σε εκλαϊκευμένη, θεατρική-σεμιναριακή εκδοχή με διαδραστική συμμετοχή του κοινού και αυτοσχεδιαστικές ικανότητες του «νούτικου» ηθοποιού (όπως λέγαμε στην παλιά καλή ελληνική αθηναϊκή επιθεώρηση). Το «Βρίζοντας το κοινό» του Πέτερ Χάντκε συνυποδηλώνεται στη βάση αυτής της πρωτότυπης δουλειάς της ομάδας «μεταμόρφωσις» (www.metamorfosis.gr).   Φαίνεται...

    Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα  Αυτό που διαφοροποιεί την Έντα Γκάμπλερ από τις άλλες δραματικές ηρωίδες είναι η πιστολιά στο τέλος. Η Μήδεια αποδρά, η Φαίδρα όχι, η Ιοκάστη όχι, όμως αναγκάζονται σε αποχώρηση. Μόνον η Αντιγόνη κατεβαίνει οικειοθελώς στον Άδη, αλλά ζωντανή. Θα πεθάνει ίσως από ασιτία – απροσδιόριστο. Η ιψενική ηρωίδα πεθαίνει εκεί ακριβώς που θα άρχιζε η κωμωδία, η ανθρώπινη κωμωδία του ιψενικού...