ένα ξεπερασμένο, παλιομοδίτικο αποκρυφιστικό έργο με προ-υλιστικές μεταφυσικές συνυποδηλώσεις, πρόκληση για κάθε καλλιτέχνη και συνδημιουργικό θεατή που ζει σε αντιπνευματικούς καιρούς. Τώρα στο θέατρο ΣΗΜΕΙΟ σε σκηνοθεσία τού Αλέξανδρου Διαμαντή, γιου τού Νίκου Διαμαντή και της Ιωάννας Μακρή.
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Σε υλιστικές, αντιπνευματικές εποχές, κανείς δεν πιστεύει πια στην Νέμεση, ως έκφραση τής ουρανίας Δικαιοσύνης, εις εφαρμογήν των συμπαντικών άγραφων Νόμων.
Ως εκ τούτου το τέλος τού μολιερικού αυτού αριστουργήματος δεν είναι αληθοφανές ανεξαρτήτως σκηνοθεσίας.
Θα μπορούσε όμως μέσα από αυτό να σχολιαστεί η θεατρική / λογοτεχνική / μυθολογική σύμβαση και μέσω αυτής η ίδια αυτή καθ’ εαυτή η ανθρώπινη συνθήκη. Εδώ έγκειται και το στοίχημα κάθε φερέλπιδος σκηνοθέτη που θα θελήσει να καταπιαστεί και να κονταροχτυπηθεί με αυτόν τον δραματικό ποιητικό εκπεφρασμένο Λόγο.
Το τέλος κρίνει την αρχή και η αρχή το τέλος.
Εξαιρετικοί και οι τρεις ηθοποιοί στις πρωτεϊκές μεταμορφώσεις τους από διάθεση σε διάθεση και από τύπο σε τύπο, αλλάζοντας ρόλους, ρούχα, διαθέσεις, τόνους, μιμικές και παντομιμικές σωματικές εκφράσεις, φωνές πλούσιες σε ημιτόνια.
Φανταστική η κίνηση και των τριών.
Ο αληθινός όμως πρωταγωνιστής ήταν η «όψις» της παραστάσεως. Ο νεαρός σκηνοθέτης Αλέξανδρος Διαμαντής είναι πανάξιος και δοκιμασμένος εικαστικός καλλιτέχνης. Παλαιότερα είχαμε δει μάλιστα μια άκρως ενδιαφέρουσα έκθεσή του στον εσωτερικό χώρο του ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΗΜΕΙΟ.
Σκηνικά, κατάλληλα φωτισμένα, κοστούμια και σκηνικά αντικείμενα (requisites) αγγίζουν την αισθητική τελειότητα.
Στον αιώνα όμως της ατιμωρησίας, της δοκησισοφίας, της ασυδοσίας, είμαστε άραγε έτοιμοι ως θεατές να μπούμε σε ηθικά καλούπια; Οι παλαιές αξίες έχουν καταρρεύσει και οι νέες δεν έχουν ακόμα δομηθεί. Αποδομήσεως το ανάγνωσμα…
Εύχομαι στον νεαρό σκηνοθέτη και στους εκλεκτούς, εξαιρετικούς, αυτοθυσιαστικούς συνεργάτες του να καταπιαστούν και με άλλα, περισσότερο επίκαιρα και διαχρονικά κλασικά έργα από την παγκόσμια δεξαμενή κειμένων που δύνανται να παρασταθούν επί σκηνής.
Ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι το αισθητικό και ηθικό / ιδεολογικό / φιλοσοφικό πλαίσιο να συμβαδίζουν.
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Μην την χάσετε!!! Θα προβληματιστείτε για το κύλισμα, συνήθως αιματοκύλισμα, των εποχών.
Ο Άνθρωπος δεν αλλάζει. Κι όταν εξελίσσεται ακολουθεί κυκλοτερείς τροχιές, ελαφρώς ανοδικές. Ανάλογα με την εκάστοτε θέση του στην εξελικτική κλίμακα βγάζει ή παρακάμπτει ορισμένα (αναπόφευκτα) συμπεράσματα.
Με σεβασμό, εκτίμηση, αναγνώριση και αλληλεγγύη προς κάθε νέο καλλιτέχνη που θέλει να εξελιχθεί και να αποδώσει τα μέγιστα, τα άριστα, τα βέλτιστα,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
info από το Δελτίο Τύπου:
ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ
Κεντρική Σκηνή
Θεατρική Περίοδος 2020-2021
Μολιέρος
ΝΤΟΝ ΖΟΥΑΝ
Σκηνοθεσία Αλέξανδρος Διαμαντής
ΠΡΕΜΙΕΡΑ
9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021
«Va! Pour l’amour de l’Humanité» | «Εμπρός! Από αγάπη για την Ανθρωπότητα»
-Ντον Ζουάν. Πράξη Γ’. Σκηνή 2.
Ο Ντον Ζουάν, το κορυφαίο έργο του Μολιέρου, επιστρέφει στη θεατρική σκηνή. Ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμαντή με τρεις βιρτουόζους ηθοποιούς, τον Όμηρο Πουλάκη, τη Μάνια Παπαδημητρίου και τη Δανάη Παπουτσή να ερμηνεύουν όλους τους ρόλους του κειμένου, το οποίο ακούγεται στην ιστορική μετάφραση του Παντελή Πρεβελάκη.
Ο Ντον Ζουάν φτάνει στις ακτές της Σικελίας συνοδευόμενος από τον υπηρέτη του, Σγκαναρέλ, ένα δίδυμο παρόμοιο του Δον Κιχώτη με τον Σάντσο Πάντσα. Εκεί τους προλαβαίνει η Ντόνια Ελβίρα, η γυναίκα που ο Ντον Ζουάν ερωτεύτηκε και έκλεψε από το μοναστήρι που βρισκόταν, για να την εγκαταλείψει στη συνέχεια όταν το πάθος του είχε πια σβήσει. Η Ελβίρα τυχαίνει ψυχρής υποδοχής. Πληγωμένη, ορκίζεται εκδίκηση.
Ο Ντον Ζουάν αδιαφορώντας προχωρά με ακατάβλητο θάρρος σε νέες περιπέτειες· μπλέκει σ’ έρωτες και σε καυγάδες, ζει τη ζωή στο έπακρο, κηρύττοντας ταυτόχρονα επικίνδυνες ιδέες: δεν υπάρχει ούτε Θεός ούτε διάβολος, υπάρχει μόνο ο κόσμος που βλέπουμε και ο ορθός λόγος. Ζούμε μια ζωή, ας τη ζήσουμε λοιπόν καλά, υπόλογοι μόνο στον εαυτό μας, αδιαφορώντας για τη θεία ή την ανθρώπινη δικαιοσύνη.
Ο Ντον Ζουάν, μέσα από μια σειρά επεισοδίων, κωμικών και δραματικών, έρχεται αντιμέτωπος με όλες τις όψεις της ανθρώπινης ζωής, επιμένοντας με ζήλο στις απόψεις του, προκαλώντας τον έρωτα των γυναικών, την οργή των αντρών και το διαρκή σκανδαλισμό του Σγκαναρέλ, προσωποποίησης αυτού που λέμε «μέσο άνθρωπο», ρόλου που στο πρώτο ανέβασμα του έργου ερμηνεύτηκε από τον ίδιο το Μολιέρο. Η Ελβίρα επανέρχεται· αυτή τη φορά ικετεύει τον Ντον Ζουάν να μεταμεληθεί, να σταματήσει να προκαλεί τη μοίρα του και να αλλάξει ζωή. Εκείνος παραμένει αμετανόητος.
Ο Ντον Ζουάν κάποτε φτάνει, σε μια από τις πιο γνωστές σκηνές ύβρεως στο παγκόσμιο ρεπερτόριο, να καλέσει σε δείπνο το ταφικό άγαλμα του Ταξίαρχου, ενός έντιμου κι ευγενούς ανθρώπου που δολοφόνησε ο ίδιος. Το άγαλμα ζωντανεύει και δέχεται την πρόσκληση, συναντιέται με τον Ντον Ζουάν κι όταν αυτός αρνείται για ακόμα μια φορά ν’ αποκηρύξει τη ζωή, τις απόψεις και τις πράξεις του, αυτό, ενεργώντας ως εκπρόσωπος του Θεού, τον καταδικάζει σ’ αιώνια τιμωρία.
Ο Ντον Ζουάν, ο Άμλετ και ο Φάουστ, ο Οδυσσέας, ο Οιδίπους και η Μήδεια, η συλλογή Σι Τζινγκ, οι Χίλιες και μία νύχτες, ο μύθος του Κουετζαλκοάτλ και η Μαχαμπαράτα μαζί με ορισμένες ακόμα παραδόσεις, ιστορίες και μορφές, συγκροτούν την παγκόσμια κοινή μνήμη. Σε δύσκολους καιρούς, όπως σήμερα, οι μύθοι αυτοί λειτουργούν ως Κιβωτός, διατηρώντας και προχωρώντας το ανθρώπινο πνεύμα, επιβεβαιώνοντας πως δεν χάθηκαν τα πάντα, πως υπάρχει ακόμα ελπίδα και πως θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε εκ νέου όλα όσα χάσαμε. Αυτή είναι η αξία των μεγάλων κειμένων, η παρηγοριά τους, και γι’ αυτό είναι καλό να επανερχόμαστε σ’ αυτά κάθε τόσο.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Παντελής Πρεβελάκης
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Διαμαντής
Σκηνικά – Κοστούμια: Λέα Κούση
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύα Πουλή
Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης
Ερμηνείες:
Όμηρος Πουλάκης: Ντον Ζουάν
Μάνια Παπαδημητρίου: Σγκαναρέλ, Πιερρό, Ματουρίν, Ντον Αλόνσο
Δανάη Παπουτσή: Ντόνια Ελβίρα, Γκουσμάνος, Σαρλότ, Λαραμέ, Ζητιάνος, Ντον Κάρλος, Ντιμάνς, Φάντασμα
Πρεμιέρα: Πέμπτη, 9 Δεκεμβρίου στις 20:30.
Και κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 20:30 και Κυριακή στις 19:30.
Η διάρκεια της παράστασης είναι 100 λεπτά.
Τιμές εισιτηρίων:
-Γενική είσοδος: 15 ευρώ | Φοιτητικό εισιτήριο: 6 ευρώ.
-Ατέλειες, Ανέργων, ΑΜΕΑ: είσοδος δωρεάν.
-Κάθε Παρασκευή, γενική είσοδος: 8 ευρώ
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.
